Les petits carrés blancs - Mano Solo

Les samedis soirs dans ma mémoire de banlieusard

L’appelle de la forêt la jungle est belle et elle nous plait

On va lui pincé les fesse de belle ville a barbes

Transpirer les gouttes d’or jusqu’aux abbesses

Les samedis soirs dans ma mémoire sur l’autoroute y avait pas de radars

La voiture on l’avait volée on la rendrait au matin

Juste parce que c'était celle de notre voisin

J’suis pas né a paris j’y ai même pas grandit

Exilé de grande banlieue le bout de ligne des cheveux

Que la capitale «est tant «quand elle se couche

Pour que tous ces enfants d’aucune souche

Viennent l’embrasser sur la bouche

Alors si Paris s’en va c’est avec a chaque fois un pti bout d’moi

Les petits carrés blancs viennent se poser lourdement

Les petits carrés blancs avec des gens dedans

Des rafales de fenêtres pour murer se qui a pu être

Je n’ai plus 20 ans et la vie en a mille

Elle ne tiendra plus longtemps sous ce bombardement

Les petits carrés blancs jettent le présent dans le souvenir

Ils ne sont que les fausses dents d’une vie qui fait semblant de sourire

Mais tout est comme ça a chacun de nos pas Paris si t’es mort

Et ce qui renait n’existe pas pour nous

Enfant de n’importe ou de toute la France ou de Tombouctou

Ce dimanche matin dans ma mémoire C’est le soleil qui se lève sur mon histoire

Les petits carrés blancs X4

Les petits carrés blancs avec des gens dedans

Zaterdagavond in mijn woon-werkgeheugen

De roep van het bos, de jungle is prachtig en daar houden we van

We gaan in zijn billen knijpen van mooie stad met baarden

Zweet de druppels goud naar de abdissen

Zaterdagavond in mijn herinnering op de snelweg waren er geen flitsers

De auto die we hadden gestolen zouden we morgenochtend teruggeven

Gewoon omdat het van onze buurman was

Ik ben niet in Parijs geboren, ik ben er niet eens opgegroeid

Verbannen uit de buitenwijken, het einde van de haarlijn

Dat de hoofdstad "zo veel" is als het ondergaat

Zodat al deze kinderen zonder voorraad

Kom hem op de mond kussen

Dus als Paris vertrekt, is het altijd met een klein stukje van mij

De kleine witte vierkantjes komen zwaar tot rust

De kleine witte vierkantjes met mensen erin

Windstoten van ramen om op te hangen wat had kunnen zijn

Ik ben geen 20 meer en het leven is duizend

Ze houdt het niet lang meer vol onder dit bombardement

De kleine witte vierkantjes gooien het cadeau in het geheugen

Het zijn gewoon de valse tanden van een leven dat doet alsof het lacht

Maar alles is zo met elk van onze stappen Parijs als je dood bent

En wat herboren is, bestaat niet voor ons

Kind van overal in Frankrijk of Timboektoe

Deze zondagochtend in mijn herinnering is de zon die opkomt in mijn verhaal

Kleine witte vierkantjes X4

De kleine witte vierkantjes met mensen erin