Le périph - Mano Solo, JEAN LAMOOT

Je roule tout droit sur le péiph depuis des heures

J’ai mis plein phares pour qu’en face ils voient pas que je pleure

Sur le pare-brise la crasse vient à bout de mes essuie-glaces

Portes et fenêtres condamnées accélérateur bloqué

Je regarde ma vie défiler

Mille lumières autant d’enfers

Qui se croisent et se toisent qui s’entrecoisent

Et je vois un mur au loin qui recule à mesure

Et je sais qu’un jour viendra où le mur s’arrêtera

Mais il n’est pas de marche arrière

Encore moins de sur le boulevard circulaire

Tête à queue sans queue ni tête

Où les radars immortalisent mon cafard

La grande spirale du râle m’engloutit

Je navigue aveugle sous la pluie

Ondulant les vagues filantes encornées de brumes déchirées d'étoiles filantes

Entre les gros tonnages qui font barrage

Les marées noires qui croient m’avoir

Je joue des coudes et roule à plein pot

C’est pas ce soir qu’ils auront ma peau

Je roule tout droit sur le periph depuis des heures

Deux cent à l’heure je me sens bien

Je n’ai pas peur je roule vers mon destin

Les gyrophares nécrophages arriveront toujours trop tard pour ramasser mes

dérapages

Et je vois un mur au loin qui recule à mesure

Et je sais qu’un jour viendra où le mur s’arrêtera

Ik rij al uren recht door de peiph

Ik deed volle koplampen aan zodat ze niet zouden zien dat ik huilde

Op de voorruit doodt het vuil mijn ruitenwissers

Deuren en ramen geblokkeerd gaspedaal zit vast

Ik zie mijn leven voorbij gaan

Duizend lichten, zoveel hellen

Die elkaar kruisen en elkaar aankijken die met elkaar verweven zijn

En ik zie een muur in de verte terugwijken als

En ik weet dat er een dag zal komen dat de muur zal stoppen

Maar er is geen weg terug

Nog minder op de cirkelvormige boulevard

Kop aan staart zonder staart of kop

Waar de radars mijn kakkerlak vereeuwigen

De grote spiraal van de rammelaar overspoelt me

Ik zeil blind in de regen

De schietende golven kabbelend, gehoornd met verscheurde mist van vallende sterren

Tussen de grote tonnages die blok

De zwarte getijden die denken dat ze mij hebben

Ik duw en rij vol gas

Het is niet vanavond dat ze mijn huid zullen hebben

Ik rij al uren recht op de ringweg

Tweehonderd per uur voel ik me goed

Ik ben niet bang dat ik mijn bestemming tegemoet rijd

De necrofage zwaailichten komen altijd te laat om mijn . op te halen

slippen

En ik zie een muur in de verte terugwijken als

En ik weet dat er een dag zal komen dat de muur zal stoppen