Animals - Mano Solo

Les rues sont pleines d'âmes en peine

Débordantes de rêves charnels

Ils sont des millier

Un homme et une femme

Pour chaque pavé dans un brouillard sauvage

Et v’la que j’te claque, que j’te klaxonne

De tout mon maquillage.

La foule se heurte et se défie

La foule se marche sous la mitraille

Ne vois-tu pas que je te veux?

Ils sont tous là

Leur si folle envie en forme de clous

Martelant les parcours

D’un appel à l’amour

Les yeux dans le vent

Le coeur dans la tempête

La foule se marche dans

La soif de conquêtes

Riant à s'écarter les dents

Un rideau de joie cachant la plainte

Qui traverse la ville et le monde entier

Orateurs sans auditeurs

Ils hurlent tous ensemble

Dans le vent et les moteurs,

Un ouragan de sons

Balayant le propos

Chacun s’accroche à son micro

Masqués de muscles

En gueules d’avenir

Rentrant leur ventre

Ils se découvrent à n’en plus finir

Sur une aube arrogante

Se remboursant du bien comme du mal

Le thon n’est pas né de l’animal

Il va de victoires en batailles

Labourant de sa colère qu’il porte, fier

Un monde de fiel, bardé de ferrailles meurtrières

Aujourd’hui je peux le dire

Quand en plein vol, l’animal abandonne

Quand il ne peut plus que laisser parler sa peur

C’est dans la musique qu’il pleure

Les rues sont pleines d'âmes en peine

Débordantes de rêves charnels

Les rues sont pleines d'âmes en peine

Débordantes de rêves charnels

Les rues sont pleines d'âmes en peine.

De straten zijn vol verloren zielen

Overlopend van vleselijke dromen

Het zijn er duizenden

Een man en een vrouw

Voor elke kasseien in een wilde mist

En hier sla ik je dicht, toeterend met je hoorn

Van al mijn make-up.

De menigte botst en daagt elkaar uit

De menigte marcheert onder druivenschot

Zie je niet dat ik je wil?

Ze zijn er allemaal

Hun zo gekke verlangen in de vorm van nagels

De banen hameren

Van een oproep tot liefde

Ogen in de wind

Hart in de storm

De menigte komt binnen

De dorst naar veroveringen

Lachen tot je tanden uit elkaar gaan

Een gordijn van vreugde dat de klacht verbergt

Dat doorkruist de stad en de hele wereld

Sprekers zonder luisteraars

Ze schreeuwen allemaal samen

In de wind en de motoren,

Een orkaan van geluiden

Het gesprek scannen

Iedereen klampt zich vast aan zijn microfoon

Gemaskeerd met spieren

In monden van de toekomst

hun buik instoppen

Ze ontdekken elkaar eindeloos

Op een arrogante dageraad

Goed en slecht terugbetalen

De tonijn is niet uit het dier geboren

Het gaat van overwinningen naar gevechten

Zijn woede ploegend draagt ​​hij, trots

Een wereld van gal, bekleed met moorddadig schroot

Vandaag kan ik zeggen

Tijdens de vlucht geeft het dier het op

Wanneer alles wat hij kan doen is zijn angst laten spreken

Het zit in de muziek dat hij huilt

De straten zijn vol verloren zielen

Overlopend van vleselijke dromen

De straten zijn vol verloren zielen

Overlopend van vleselijke dromen

De straten zijn vol verloren zielen.