Botzaris - Mano Solo, Têtes Raides

Rue Botzaris, c’est sous la lune

Les buttes Chaumont, dans la brume

Je longe les rendez-vous

Ils seront là, ils seront tous fous

Les amoureux d’aujourd’hui

Savent qu’il reste des bancs dans Paris

Demain, le soleil d’hiver

Caressera les bouquets fébriles, de l’espoir

Plein la gibecière ils iront tranquilles

Et les pigeons perdront leurs plumes

Avec elles nous écrirons

L’histoire des cœurs du bitume

Qui, dans les squares, nous survivront

C’est sans fin que l’amour citadin

S’allonge sur du bois vert

C’est depuis toujours qu’y habitent l’amour et ses discours

On pourrait croire qu’assassin

Le temps nous casse

On pourrait croire que le destin fatalement se trace

Quitte un jour où abandonner son tour

À deux paires d’yeux, deux peaux de pêche

Éclats de rire de la jeunesse

Mais ce matin, il n’en est rien

Je t’ai vue de loin

Ton journal à la main

À midi et d’aujourd’hui, de demain

Tu portes fière l’image de ta promesse

Et sans l’savoir, c’est à moi qu’elle s’adresse

Oh, tant qu’il y aura des bancs, reste un pays de sentiments (x12)

Rue Botzaris, het is onder de maan

De Buttes Chaumont, in de mist

Ik houd me aan afspraken

Ze zullen er zijn, ze zullen allemaal gek zijn

Liefhebbers van vandaag

Weet dat er nog banken over zijn in Parijs

Morgen de winterzon

Streel de koortsige boeketten van hoop

Vol de game-tas zullen ze stil worden

En de duiven zullen hun veren verliezen

Met hen zullen we schrijven

Het verhaal van bitumenkernen

Wie, op de pleinen, zal ons overleven

Het is eindeloos die stadsliefde

Ligt op groen hout

Het is altijd de thuisbasis geweest van liefde en zijn woorden

Je zou denken dat die moordenaar

De tijd breekt ons

Je zou kunnen denken dat het lot dodelijk is getraceerd

Laat een dag of geef de beurt op

Twee paar ogen, twee perzikhuiden

Peals van jeugdig gelach

Maar vanmorgen is het niet

Ik zag je van ver

Je dagboek bij de hand

Om 12.00 uur en vanaf vandaag, morgen

Je draagt ​​trots het beeld van je belofte

En zonder het te weten, is het aan mij dat het wordt aangesproken

Oh, zolang er kerkbanken zijn, blijf een land van gevoelens (x12)