Paris boulevards - Mano Solo

Et Paris étale ses boulevards

Devant mes yeux qui broient toujours la même histoire

D’attendre qu’il se mette à pleuvoir

Pour lever la tête et pour pouvoir pleurer

Paris étale ses boulevards

Pour tous ses fils bâtards, qui sont nés quelque part

Entre le désir, la mort et l’ennui

Paris étale ses boulevards

Et ses tours de Babel en carton qui renferment

Leurs milliers de solitudes glacées

Paris je t’aime, mais souvent je te hais

Nous vivons dans ton squelette

Et tu meurs un peu plus chaque jour dans nos têtes

Paris mon père, Paris ma mère

Paris mon frère, Paris tous mes enfants

Je suis le fils de notre tristesse

De cette grande famille en famine assoiffée de tendresse

Emmurée dans sa migraine au point d’en oublier

Son cœur et ses deux mains

Paris, je te fuis, Paris je reviens

Mais des fois je me dis que c’est toi

Qu’es vraiment loin, loin de toi-même comme on l’est tous

A plus vouloir savoir le goût que t’as dans la bouche

Paris tu marches avec moi

Paris étale ses boulevards

Comme des coulées d’espoir coagulé

Paris le monde entier t’appartient

Pourtant tu le tiens au creux de ma main, hey Paris

En Parijs spreidt zijn boulevards

Voor mijn ogen die altijd hetzelfde verhaal malen

Om te wachten tot het begint te regenen

Om je hoofd op te heffen en zodat je kunt huilen

Parijs spreidt zijn boulevards uit

Voor al zijn bastaardzonen, die ergens geboren zijn

Tussen verlangen, dood en verveling

Parijs spreidt zijn boulevards uit

En de kartonnen torens van Babel die omsluiten

Hun duizenden ijzige eenzaamheid

Parijs Ik hou van je, maar vaak haat ik je

We leven in jouw skelet

En je sterft elke dag een beetje meer in onze hoofden

Parijs mijn vader, Parijs mijn moeder

Parijs mijn broer, Parijs al mijn kinderen

Ik ben de zoon van ons verdriet

Van deze grote familie in honger, dorstig naar tederheid

Ondergedompeld in haar migraine tot het punt van vergeten

Zijn hart en zijn twee handen

Parijs, ik ren van je weg, Parijs, ik kom terug

Maar soms denk ik dat jij het bent

Hoe ver ben je weg, ver van jezelf zoals we allemaal zijn

Om de smaak die je in je mond hebt niet meer te willen weten

Parijs, je loopt met me mee

Parijs spreidt zijn boulevards uit

Als stromen van gestolde hoop

Parijs, de hele wereld is van jou

Toch houd je het in de palm van mijn hand, hey Paris