Novembre - Mano Solo

Je me dois d’un poème en cette journée de novembre à la con

Je me dois d’une lutte fût-elle minuscule

Je me dois d’un crachat

Je me dois d’un éclat

Je me dois d’un souffle sur se monde entier qui se refuse à moi

Je me dois ta conquête

Ca m’aurait plus d'écrire une chanson d’amour qui ne soit pas qu’une douleur

Ca m’aurait plus de pendre a ton cou un ptit sourire de vainqueur

Ptetre même que mon discours aurait changer d’odeur

Et le gens se serait dit tiens pour une fois qu’il chiale pas sa mère celui la

Je me dois d’un poème, en cette journée de novembre à la con, a la con

Ik ben mezelf een gedicht verschuldigd op deze stomme novemberdag

Ik ben mezelf een strijd verschuldigd, hoe klein ook

Ik ben mezelf een spit schuldig

Ik ben mezelf een glans schuldig

Ik ben mezelf een adem schuldig over deze hele wereld die me weigert

Ik ben je je verovering schuldig

Ik zou liever een liefdeslied schrijven dat niet alleen maar pijn was

Het zou beter voor mij zijn om een ​​kleine winnaarsglimlach om je nek te hangen

Misschien zou zelfs mijn toespraak de geur hebben veranderd

En de mensen zouden hebben gedacht hé voor één keer huilt hij zijn moeder niet deze keer

Ik ben mezelf een gedicht schuldig, op deze bullshit, bullshit novemberdag