Métro - Mano Solo, JEAN LAMOOT

Sur le quai du métro avec sur le dos les blessures du boulot

Il aurait bien maudit sa vie mais un regard autour de lui

Lui enlevait le droit de geindre devant tous ceux bien plus à plaindre

Leur maison dans un sac Tati qui restent là quand le métro s’en va

Et juste le bagout de trois voyous

Mettais un peu de vie dans ce trou

Sur le quai d’en face un miroir du sexe opposé

Sur la figure la même grimace refusait de le regarder

De toute façon et pour quoi faire

On est tous dans la même galère

Trop abattus trop mal rasés pour espérer la faire rêver

Elle regardait ses escarpins serrant contre elle son sac à main

Elle aurait voulu entendre dans les couloirs le cataclop d’un cheval blanc

Une histoire qu’elle pourrait croire illuminée d’un bel amant

Mais pas de bol on est dans le métro c’est interdit les animaux

Les deux métros sont arrivés dans leur éternel chassé-croisé

Dans leur voiture derrière les glaces ils retrouvèrent leur face à face

Mais le regard qu’ils se sont lancés a vite rebondi sur leurs chaussures

Dans le bruit des portes fermées ils ont repris leur pâme figure

Op het metroperron met de wonden van het werk op je rug

Hij zou zijn leven hebben vervloekt als hij maar om zich heen had gekeken

Ontnam me het recht om te zeuren in het bijzijn van al die veel meer om medelijden mee te hebben

Hun huis in een Tati-tas die daar blijft als de metro vertrekt

En alleen het geklets van drie misdadigers

Breng wat leven in dit gat

Op het perron tegenover een spiegel van het andere geslacht

Op het gezicht weigerde dezelfde grimas naar hem te kijken

Hoe dan ook en waarvoor?

We zitten allemaal in hetzelfde schuitje

Te terneergeslagen, te ongeschoren om te hopen haar droom waar te maken

Ze keek naar haar pumps terwijl ze haar tas vasthield

Ze had graag in de gangen de cataclop van een wit paard gehoord

Een verhaal dat ze kon geloven verlicht door een mooie minnaar

Maar geen geluk we zijn in de metro het zijn verboden dieren

De twee metro's zijn aangekomen in hun eeuwige cross-over

In hun auto achter de ramen vonden ze hun aangezicht tot aangezicht

Maar de blik die ze elkaar gaven, stuiterde snel van hun schoenen

Bij het geluid van het sluiten van de deuren hervatten ze hun gezwollen gezichten