Les hommes seuls - Mano Solo, JEAN LAMOOT

Devant le resto, des hommes qui mangent seuls

Y a deux trottoirs, l’un l’ombre et l’autre au soleil

Y a le choix ou y a pas

J’habite sur la frontire comme le fil d’un rasoir

J’y aiguise mon envie de changer de ct Mais j’ai pas encore choisi lequel tait bon pour moi

Peut-tre ni l’un ni l’autre, je suis les pointills

A un moment c’est sr que je vais basculer

J’ai peur de choisir, peur de pas en revenir

Je vois de chaque ct des processions, des enterrements,

Trois trompettes derrire et personne pour pleurer

Faut garder ses larmes pour soi en cas de besoin

Quand la vie rclamera son tribut

Pour une vieille histoire de pomme et de serpent

Sur le fil j’carte les bras, je ne bouge pas

Je reste l, je suis pas prt de m’envoler

Il n’y a ni bien ni mal

Je me suis jamais senti si bien

Je me suis jamais senti si mal

J’en sais rien

Je m’en fous

Je gote ma soupe la grimace

Au resto des hommes qui mangent seuls

Qui n’a jamais connu le rire des femmes

Le rouge au bord d’un verre ou la delicate musique

D’un cristal qui s’entrechoque

Et je regarde mon assiette et le serveur enlve l’autre

Pour qu’on soit sr que je n’attends personne

Dans la rue les gens vont par deux

Et moi je valse et tangue avec ma gueule dans la vitrine

Dans le resto des hommes qui mangent seuls.

Voor het restaurant, mannen die alleen eten

Er zijn twee trottoirs, één in de schaduw en één in de zon

Er is een keuze of die is er niet

Ik woon op de grens als een scheermes

Ik verscherp mijn verlangen om van kant te veranderen Maar ik heb nog niet gekozen welke de juiste voor mij was

Misschien geen van beide, ik ben de stippellijn

Op een gegeven moment zal ik zeker overstappen

Ik ben bang om te kiezen, bang om niet terug te komen

Ik zie aan weerszijden processies, begrafenissen,

Drie trompetten achter en niemand om te huilen

Moet je tranen voor jezelf houden in geval van nood

Wanneer het leven zijn tol zal eisen

Voor een oud verhaal over appel en slang

Op de draad spreid ik mijn armen, ik beweeg niet

Ik blijf hier, ik ben niet van plan om weg te vliegen

Er is geen goed of fout

Ik heb me nog nooit zo goed gevoeld

Ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld

ik weet het niet

kan me niet schelen

Ik proef mijn soep de grimas

In het restaurant van de mannen die alleen eten

Wie heeft nog nooit het gelach van vrouwen gekend

Het rood op de rand van een glas of de delicate muziek

Van een botsend kristal

En ik kijk naar mijn bord en de ober neemt de andere weg

Om er zeker van te zijn dat ik op niemand wacht

Op straat gaan mensen in paren

En ik wals en pitch met mijn gezicht in het raam

In het restaurant van de mannen die alleen eten.