La liberté - Mano Solo

La liberté se paye d’un linceul de regrets, mais ai-je vraiment eu tort.

Tous les chemins ne mènent-ils pas à la mort

Qui n'échangerait pas cent ans d’ennui contre trente-cinq ans de vie

J’ai voulu voler, pas voulu marcher, voulu réchauffer ma couenne de papier

J’ai joué avec le soleil qui m’a cramé les ailes, mais je l’ai vu de si près

que peu de gens peuvent en dire autant

J’ai vécu si fort que j’ai tué ce corps, fondu, désintégré en plein élan comme

une statue éphémère en suspend dans l’air

Les plus belles femmes du monde se sont penchées sur mon cas au moins 5 secondes

J’ai été riche à millions de ces petits corps si mignons.

Tout cet air dans mes

poumons

J’ai joué avec le soleil qui m’a cramé les ailes, mais je l’ai vu de si près

que peu de gens peuvent en dire autant

La liberté ou la mort, j’aurai eu les deux

La liberté ou la mort, c’est mieux que de finir vieux

Vrijheid komt met een lijkwade van spijt, maar had ik het echt mis.

Leiden niet alle wegen naar de dood

Wie wil er niet honderd jaar verveling inruilen voor vijfendertig jaar leven

Ik wilde vliegen, wilde niet lopen, wilde mijn papieren korst opwarmen

Ik speelde met de zon die mijn vleugels verbrandde, maar ik zag het zo dichtbij

dat weinigen hetzelfde kunnen zeggen

Ik leefde zo hard dat ik dit lichaam doodde, smolt, uiteenviel in volle gang zoals

een kortstondig standbeeld opgehangen in de lucht

De mooiste vrouwen ter wereld keken minstens 5 seconden in mijn zaak

Ik ben rijk geweest aan miljoenen van deze schattige kleine lichamen.

Al die lucht in mijn

longen

Ik speelde met de zon die mijn vleugels verbrandde, maar ik zag het zo dichtbij

dat weinigen hetzelfde kunnen zeggen

Vrijheid of dood, ik heb beide gehad

Vrijheid of dood is beter dan oud worden