Il m'arrive encore - Mano Solo

Il m’arrive encore de temps en temps de sortir voir s’il y a des enfants.

Il m’arrive encore des mariages soudains frôlés dans la rue le temps d’un

parfum.

Il m’arrive toujours de leur faire l’amour, mentir un instant.

Il m’arrive encore de pleurer sur mon sort, d’avoir peur de la mort,

mais je suis vivant.

Il m’arrive encore de penser à toi, de poser mes yeux morts sur le souvenir de

ton corps.

Il m’arrive encore de rire de moi, d’oublier tous les torts, tous les remords.

Il m’arrive encore des matins de soleil, après des nuits sans sommeil,

repu de lune et de miel.

Il m’arrive encore de les trouver belles.

Il m’arrive aussi d'être cruel avec

elles.

Il m’arrive encore de pleurer sur mon sort, d’avoir peur de la mort,

mais je suis vivant

Ik ga nog af en toe uit om te kijken of er kinderen zijn.

Ik heb nog een tijdje plotselinge huwelijken die op straat worden aangevochten.

geur.

Ik vrij altijd met ze, lieg even.

Ik huil soms nog steeds over mijn lot, ben bang voor de dood,

maar ik leef.

Ik denk nog steeds aan je, leg mijn dode ogen op de herinnering aan

jouw lichaam.

Ik lach nog steeds om mezelf, vergeet al het onrecht, al het berouw.

Ik krijg nog steeds zonnige ochtenden, na slapeloze nachten,

vol maan en honing.

Ik vind ze nog steeds prachtig.

Ik ben ook wreed met

zij.

Ik huil soms nog steeds over mijn lot, ben bang voor de dood,

maar ik leef