C'est plus pareil - Mano Solo

J’ai tellement parlé de la mort que j’ai cru la noyer, la submerger de ma vie,

l’emmerder tant et tellement qu’elle abandonne l’idée même de m’emmener avec

elle

J’ai tout essayé, j’ai peint, j’ai hurlé, j’ai pénétré le pays entier

Je lui ai dit c’est pas possible, je suis trop petit pour mourir

J’y ai cru, tout le monde y a cru, et puis un matin c’est plus pareil,

au pied de ton lit ça ricane et se secoue le paquet d’os

Et ça fait une petite musique et ça te regarde de toute sa sale gueule et ça te

dit

«Ca va?

Faut que t’y passes comme tous les autres.

Tu as pu blouser les hommes

mais pas ton destin.

T’as noyé le poisson mais son odeur dégueulasse ne t’a

jamais quitté.»

C’est un long voyage cette pensée sur des années, tous ces sentiments qui vont

et viennent en hurlant

Ils repartent en rampant et reviendront plus forts

Alors la nuit se réveille, les peurs et les cris, tout ce qu’on ravale et tout

ce qu’on planque, tout ce que l’on ne veut pas voir, mais le rêve ne sait

mentir et la nuit m'épuise

Je suis là, je marche mes trente-quatre ans, je me demande combien de fois une

vie peut-elle basculer, de combien de naufrages peut-on se retrouver chié,

épuisé sur une plage aux vapeurs mortelles de marée noire

Je suis là, salut toubib, je suis sur la route, la mauvaise pente comme toujours

Tout ça c’est pas beaucoup, on fera avec

J’ai passé ces années sans phare, échouant sur mille récifs.

J’aurai bu toute

cette mer de la planète des femmes

J’ai rallié mon île à d’entiers continents, baragouinant mon idiot idiome

esperantiste, la langue du baiser

J’ai passé ces années de suie à faire la cheminée, attrapant au passage dans la

fumée l’histoire de ce feu en moi, dévorant comme le renard du petit spartiate

J’ai passé ces années de vent, un voile dans le sourire, à tempêter dans le

courant ascendant, plus haut que mon cul, dispensant mon odeur aux alizés

Ik heb zoveel over de dood gepraat dat ik dacht dat ik hem verdronk, hem onderdompelde in mijn leven,

haar zo kwaad maken dat ze het zelfs opgeeft om mij mee te nemen.

zij

Ik heb alles geprobeerd, ik schilderde, ik schreeuwde, ik drong het hele land binnen

Ik vertelde hem dat het niet mogelijk is, ik ben te klein om te sterven

Ik geloofde het, iedereen geloofde het, en op een ochtend is het niet meer hetzelfde,

aan het voeteneinde van je bed grinnikt het en schudt de bundel botten

En het maakt een beetje muziek en het kijkt je aan met al zijn vuile gezicht en het

zei

"Alles goed?

Je moet er doorheen zoals iedereen.

Je zou de mannen kunnen slaan

maar niet jouw lot.

Je hebt de vis verdronken, maar de walgelijke geur stoorde je niet.

nooit weggegaan."

Het is een lange reis, deze gedachte over jaren, al deze gevoelens gaan

en kom schreeuwend

Ze kruipen weg en komen sterker terug

Dus de nacht wordt wakker, de angsten en het geschreeuw, al het slikken en al

wat we verbergen, alles wat we niet willen zien, maar de droom weet het niet

liegen en de nacht put me uit

Hier ben ik, wandelend op mijn vierendertig, me afvragend hoe vaak a

hoeveel scheepswrakken kun je stront krijgen,

uitgeput op een strand in de dodelijke dampen van een olieramp

Ik ben hier, hallo dokter, ik ben onderweg, bergafwaarts zoals altijd

Dat is allemaal niet veel, we zullen het ermee doen

Ik heb die jaren zonder vuurtoren doorgebracht, gestrand op duizend riffen.

Ik zal alles hebben gedronken

deze zee van de planeet van vrouwen

Ik voegde me bij mijn eiland naar hele continenten, kletsend met mijn stomme idioom

esperantist, de taal van de kus

Ik heb die roetjaren besteed aan het maken van de schoorsteen, die in de weg ving in de

rook het verhaal van dit vuur in mij, verslindend als de vos van de kleine Spartaan

Ik bracht die winderige jaren door, een sluier in de glimlach, tekeer in de

opwaartse luchtstroom, hoger dan mijn kont, mijn geur afgevend aan de passaatwinden