À pas de géant - Mano Solo

Il s’approche et me lèche de ses rayons

À la sensation nouvelle

Ni chaud ni froid

Juste plus près de moi

Il s’approche et s’accroche

À mon corps raviné

Pour enfin l’avaler

Ceux qui en reviennent

Disent que c’est tout blanc

Et que pour une fois

C’est apaisant

Je regarde à la télé

Des documentaires animaliers

Savez vous qu’en Australie

Des oiseaux font de la peinture

Et ces petits train de scarabées

Gros comme le poing

Qui sous la lune

Ondulent sur les dunes

Ce n’est pas tant

Que j’aime la mienne

Ce qui est sur

C’est que j’aime la vie

Parce qu’avec un cafard pareil

Je me serais bien flingué ici

La vie est un chemin d’argile

Qui sous le soleil s’effrite

Cù l’on s’embourbe sous la pluie

Et qui ne tientque gelé par l’hiver

J’avance dans le froid

Sa morsure me fait courir

Philipides maudit

Ma grande nouvelle à bras le corps

Je bute tombe et repars

Laissant là un bout de ma vie

Ma grande nouvelle aura changé

C’est la mort qui est annoncée

Mais l’hiver c’est pour résister

Alors mes jambes le moteur

Ma tripe l’ardeur

Mon coeur ma blessure ma tête la rage

Se réveillent tout d’un coup

Et lancent un sprint de fou

Rien ne m’arrêtera

Je serai premier avant la mort

Et bras d’honneur à l’arrivée

Hij nadert en likt me met zijn stralen

Naar het nieuwe gevoel

Noch warm noch koud

Gewoon dichter bij mij

Hij nadert en klampt zich vast

Naar mijn verrukte lichaam

Om het eindelijk door te slikken

Degenen die terugkomen

Zeg dat het allemaal wit is

En voor een keer

Het is rustgevend

ik kijk op tv

documentaires over dieren

Wist je dat in Australië

vogels schilderen

En die kleine kevertreinen

Zo groot als een vuist

Wie onder de maan?

Zwaai over de duinen

Het is niet zo veel

Dat ik van de mijne hou

Wat is zeker?

Het is dat ik van het leven hou

Want met zo'n kakkerlak

Ik zou mezelf hier hebben neergeschoten

Het leven is een kleiweg

Die onder de zon afbrokkelt

Waar we vastlopen in de regen

En dat blijft alleen in de winter bevroren

Ik loop in de kou

Zijn beet doet me rennen

Vervloekte Philipides

Mijn grote nieuws, ga door

Ik struikel en ga weer

Een stukje van mijn leven achterlaten

Mijn grote nieuws zal zijn veranderd

Het is de dood die wordt aangekondigd

Maar de winter is om weerstand te bieden

Dus mijn benen de motor

Mijn gevoel de vurigheid

Mijn hart, mijn hoofd deed pijn van de woede

Plots wakker worden

En start een gekke sprint

Niets houdt me tegen

Ik zal de eerste zijn voor de dood

En arm van eer bij de finish