Psaumes métropolitains - Mani Deïz, Lucio Bukowski

J’ai de l’hiver dans les veines et des idées dans les vers

Tout décimé dans l'éther, rêve d’une cité dans l’Everest

Et décider en effet, je dessinais sans les traits

J’ai lésiné sur les faits, quand j’ai rimé je me tais

L'âme ailleurs en train de commander un café noir sans crème

Lisant des poèmes de François Villon errant sans thème

Tous ont confondu l’homme libre et l’esclave sans chaîne

Dans un monde médiocre, l’art est vu comme un sans gêne

Et ça en jette, des corps parfaits pour esprit vide

Malgré l’anti-cernes, ce début de siècle reste livide

Plus qu’des écrans pour camoufler l’abîme

Quand la vie est triste j’y dessine un beau sourire kabyle

Au fond j’ai toujours aimé ça

J’ai squatté dans les bars, écrivant dans des gares

J’ai jamais traîné tard, des poèmes j’en grattais des tas

J’en rappais des barres tandis que mes gars sortaient les soirs

La chose essentielle est celle que l’on ne dit pas

Chaque espoir est un paradis qu’on ne vit pas

Avance au ralenti vu les chimères qu’on traine

Je meurs de soif auprès de la fontaine

J’irai jamais plus loin que mes foutues idées noires donc je demeure en paix

Dépouillé d’illusion donc je demeure entier

Chaque seconde jusqu'à ce jour fut un miracle

Me dis-je surplombant la vie nocturne de mon pinacle

La création est la seule forme de lutte

Elle apaise mon âme d’ici que l’sort me bute

Sans elle, à coup sûr j’aurais plongé

Etre fier: jamais je n’y aurais songé

Encore quelques raps et puis tchao

Psaumes Métropolitains extirpés de mon chaos

J’ai toujours un carnet pour quand je rate mon bus

Inspire un bout de ville et puis recrache mon blues

Il y a Dieu et des cuisses de femme

Il y a mieux mais des risques de flammes

Peu d’ambition comme un Christ en CDD

Mon havre de paix tient dans ces 30 mètres carré

Ik heb de winter in mijn aderen en ideeën in mijn verzen

Allemaal gedecimeerd in de ether, droom van een stad in Everest

En beslis inderdaad, ik tekende zonder de slagen

Ik beknibbelde op feiten, als ik rijmde was ik stil

Ziel elders zwarte koffie bestellen zonder room?

Gedichten lezen van François Villon dolende zonder thema

Allen hebben de vrije man en de ontketende slaaf verward

In een middelmatige wereld wordt kunst als schaamteloos gezien

En het waait, perfecte lichamen voor lege geesten

Ondanks de concealer blijft deze eeuwwisseling razend

Meer dan schermen om de afgrond te camoufleren

Als het leven verdrietig is, teken ik een mooie Kabyle-glimlach

Diep van binnen heb ik het altijd leuk gevonden

Ik hurkte in bars, schreef in treinstations

Ik heb nooit laat rondgehangen, gedichten heb ik enorm veel gekrabd

Ik klopte bars terwijl mijn jongens 's nachts uitgingen

Het belangrijkste is wat niet wordt gezegd

Elke hoop is een paradijs dat we niet leven

Ga langzaam gezien de hersenschimmen die we slepen

Ik sterf van de dorst bij de fontein

Ik zal nooit verder gaan dan mijn verdomd donkere gedachten, dus ik rust in vrede

Ontdaan van illusie, dus ik blijf heel

Elke seconde tot nu toe is een wonder geweest

Ik zeg tegen mezelf met uitzicht op het nachtleven vanaf mijn hoogtepunt

Schepping is de enige vorm van strijd

Ze kalmeert mijn ziel vanaf hier dat het lot over me struikelt

Zonder haar zou ik zeker zijn gedoken

Om trots op te zijn: ik had er nooit aan gedacht

Nog een paar raps en dan chao

Metropolitan Psalms getrokken uit mijn chaos

Ik heb altijd een notitieboekje voor als ik mijn bus mis

Adem een ​​stukje stad in en spuug dan mijn blues uit

Daar zijn God en de dijen van de vrouw

Er is beter, maar risico op vlammen

Weinig ambitie als een Christus in CDD

Mijn oase van rust past in deze 30 vierkante meter