Ma place - Mani Deïz

Égaré je cherche ma place

Je mens quand je dis: «t'inquiète je gère, ça s’passe»

Le sablier se vide, les êtres chers s’nachavent

Jours après jours, en quête de repères, j’m’acharne

Égaré je cherche ma place

Je mens quand je dis: «t'inquiète je gère, ça s’passe»

Le sablier se vide, les êtres chers s’nachavent

Les nerfs lâchent, les péchés du passé m’rattrapent

Cherche ma place dans ce monde, car dur de vivre avec ses semblable

Pour 100 grammes les gars se noient dans l’mensonge

Sans blague les vautours chassent les anges, on passe du rire au larme

Sous alcool vivre dans l’mal les détours cassent les jambes

J’gratte, jette l’encre, dans un métro crade

J’rap, esquive les frères qui parlent trop, sous terre y a pas de légendes

Furieux on attend le sommeil, en attendent un signe des cieux

Comme le soleil l’argent nous grille les yeux

La haine de l’ennui, pousse à l’amour du risque

On s’enivre, on s’enfuit, mais l’temps chaque jour mutile

On rêve de choses futiles, comme des moutons sur bulle d’air

Scrute l’herbe, fusillade suspecte

Comme un vieux sage ou un coupable, j’porte la barbe

Remballe tes amalgames d’ici, la calvitie ne fait pas le moine

Les erreurs font souffrir, les miens se couchent tard

Mais malgré les preuves on sourit comme dans Intouchables

Le routine harcèle, issus des bâtiments, les mômes chôment

Le ciment chauffe pour des broutilles

Malsaine, on garde cette haine de vivre, derrière les barres de rires

Nargue la vie, rabate sur les bords de Seine

Je suis mort j’le sais, pas encore ils m’portent le mauvais oeil, j m’en sors

C’est en comptant les deuils qu’j’mendors

Aphone car il parait qu’les écrits restent

Alors pourquoi, la parole comme les feuilles s’envolent?

Les rêves transportent, pas le temps de geindre, rature les regrets sans

s’plaindre

Envoie des prières sans timbre sur l’enveloppe

Dans le froid les gosses des rues sanglotent hélas

Au bord des larmes, tous innocents comme Mandela

Les armes rendent les, hommes lâches, on porte les marques du diable

Mais c’putain d’destin nous guide corps et âmes

Le temps nous sème, trop tard pour une greffe de coeur, mon père se meurt

Et c’est dur de lui dire que j’l’aime…

Égaré je cherche ma place

Je mens quand je dis: «t'inquiète je gère, ça s’passe»

Le sablier se vide, les êtres chers s’nachavent

Jours après jours, en quête de repères, j’m’acharne

Égaré je cherche ma place

Je mens quand je dis: «t'inquiète je gère, ça s’passe»

Le sablier se vide, les êtres chers s’nachavent

Les nerfs lâchent, les péchés du passé m’rattrapent

Verloren zoek ik mijn plaats

Ik lieg als ik zeg, "maak je geen zorgen, het lukt me, het gebeurt"

De zandloper is leeg, de dierbaren eindigen

Dag na dag, op zoek naar oriëntatiepunten, volhard ik

Verloren zoek ik mijn plaats

Ik lieg als ik zeg, "maak je geen zorgen, het lukt me, het gebeurt"

De zandloper is leeg, de dierbaren eindigen

Zenuwen wijken, zonden uit het verleden halen me in

Zoek mijn plaats in deze wereld, want het is moeilijk om met je medemens te leven

Voor 100 gram verdrinken de jongens in leugens

Geen grapje gieren jagen op engelen, we gaan van lachen naar tranen

Onder alcohol die in het kwaad leeft, breken de omwegen de benen

Ik krab, gooi inkt, in een vuile metro

Ik rap, ontwijk de broers die te veel praten, ondergronds zijn er geen legendes

Woedend wachten we op de slaap, wachten we op een teken uit de hemel

Net als de zon brandt het geld in onze ogen

Haat tegen verveling, drijft liefde voor risico's

We worden dronken, we rennen weg, maar de tijd verminkt elke dag

We dromen van nutteloze dingen, zoals schapen op luchtbellen

Scan het gras, verdachte schietpartij

Als een wijze oude man of een boosdoener draag ik een baard

Pak je amalgamen hier vandaan, kaalheid maakt de monnik niet

Fouten doen pijn, de mijne gaan laat naar bed

Maar ondanks het bewijs glimlachen we zoals in Untouchables

De routinematige pesterijen, vanuit de gebouwen, de kinderen zijn werkloos

Het cement warmt op voor kleinigheden

Ongezond, we houden deze haat tegen het leven achter de tralies van het lachen

Beschimpt het leven, fladdert langs de oevers van de Seine

Ik ben dood, ik weet het, nog niet ze dragen me het boze oog, ik ben aan het doen

Het is door het tellen van de sterfgevallen dat ik mendor

Aphone omdat het erop lijkt dat de geschriften blijven

Dus waarom, het woord als de bladeren vliegen weg?

Dromen dragen, geen tijd om te zeuren, doorstrepen spijt zonder

klagen

Stuur gebeden zonder postzegel op de envelop

In de kou snikken de straatkinderen helaas

Op de rand van tranen, allemaal onschuldig zoals Mandela

Wapens maken lafaards, mannen, we dragen de tekens van de duivel

Maar het lot leidt ons met lichaam en ziel

De tijd zaait ons, te laat voor een harttransplantatie, mijn vader is stervende

En het is moeilijk om hem te vertellen dat ik van hem hou...

Verloren zoek ik mijn plaats

Ik lieg als ik zeg, "maak je geen zorgen, het lukt me, het gebeurt"

De zandloper is leeg, de dierbaren eindigen

Dag na dag, op zoek naar oriëntatiepunten, volhard ik

Verloren zoek ik mijn plaats

Ik lieg als ik zeg, "maak je geen zorgen, het lukt me, het gebeurt"

De zandloper is leeg, de dierbaren eindigen

Zenuwen wijken, zonden uit het verleden halen me in