Mort d'un heroi romàntic - Manel

Un cosí de ma mare tenia un bufet pròsper a la ciutat,

Fa molt anys van enviar-m'hi com a jove passant d’advocat.

Vaig trobar una cambra senzilla: una taula, un llit, un mirall

I arribava que era nit tancada,

Que en alguna taverna del centre s’havia fet tard.

Al replà la senyora Manresa passava les hores cosint,

Però aquell dia semblava alterada va apropar-se nerviosa i va dir:

«Disculpi, no sap com odio venir a demanar-li favors.

L’inquilí del 3r aquest migdia estava com boig i ara pico i no respon…»

A la llum d’un immens canelobre vaig obrir-me pas en la foscor

Avançant entre ombres de mobles repassava les habitacions.

Vaig sentir uns gossos que somicaven, vaig seguir la pista dels plors

I, senyors, com sabran vaig trobar-me

Un gran heroi romàntic mort al menjador.

I tenia una nota ridícula arrugada entre les mans

Plena de dits que jugaven amb trenes,

de postes de sol i donzelles a lloms de cavalls.

Poc després l’inspector s’apuntava el contacte d’un familiar,

Un germà que vivia a la costa amb qui celebraven els sants.

Van tancar-li els dos ulls amb tendresa, van tapar-lo amb un llençol blanc.

En silenci tothom glopejava el te verd que havia escalfat la mestra del quart.

Un mossèn va pregar un pare nostre amb un fil de veu mort de son,

Al costat vam reunir-nos els homes per mirar de treure el cos.

I estirant d’uns turmells sense vida vaig sortir d’aquell menjador.

La senyora Manresa patia «per l’amor de Déu, vigili’n amb els cops!»

Al carrer la carrossa esperava, el cotxer es distreia observant

Un soldats de permís que cantaven sota la llum dels fanals.

Vam contar fins a tres per fer força per pujar el cadàver a dalt.

Un vent fred va gelar l’aire, un fuet petant amb mandra va fer arrancar els

cavalls.

I seguia amb la nota ridícula arrugada entre les mans,

Plena de crits en el buit, de desigs violents,

de tempestes que enterren vaixells dins el mar.

Plena de dones rient d’ulls sanguinolents

De bellesa que no deixa espai per pensar.

Plena de muses ferides per sempre

Per claus rovellats en cançons de poetes vulgars.

Plena de salts infinits on t’esperen immòbils,

Per si vols passar-hi, uns gimnastes de glaç.

Plena de besties bavoses a punt d’enfrontar-se

En combat desigual amb els presos cristians.

Plena de nens espantats que miren

Si arriben els pares sota la pluja constant.

Plena de joves erectes que arramben

Pubilles guarnides pel ball del diumenge de rams.

Plena de braços que s’alcen i paren un taxi

Sortint de sopars amb amics que se’n van.

Plena de «Creu-me ho intento, però a estones

Sospito, morena, que això no s’aturarà mai.»

Een neef van mijn moeder had een goedlopend buffet in de stad.

Ik ben daar lang geleden als jonge advocaat naartoe gestuurd.

Ik vond een eenvoudige kamer: een tafel, een bed, een spiegel

En soms was het 's nachts gesloten,

Dat het laat was in een taverne in de binnenstad.

Op de overloop bracht mevrouw Manresa uren door met naaien,

Maar die dag leek ze van streek, ze naderde nerveus en zei:

'Het spijt me, je weet niet hoe ik het haat om je om gunsten te komen vragen.

De huurder van de 3e vanmiddag was als een gek en nu bijt hij en reageert niet… »

In het licht van een enorme kroonluchter baande ik me een weg door de duisternis

Hij liep door de schaduwen van meubels en ging door de kamers.

Ik hoorde een paar honden dromen, ik volgde het spoor van kreten

En, heren, zoals u weet, vond ik mezelf

Een grote romantische held dood in de eetkamer.

En hij had een belachelijk briefje verfrommeld in zijn handen

Vol vingers spelen met vlechten,

van zonsondergangen en maagden te paard.

Kort daarna constateerde de inspecteur het contact van een familielid,

Een broer die aan de kust woonde met wie de heiligen vierden.

Ze sloten teder beide ogen en bedekten hem met een wit laken.

Iedereen nipte zwijgend van de groene thee die door de leraar in de kamer was opgewarmd.

Een priester bad tot onze vader met een slaperige stem,

Naast ons verzamelden we de mannen om te proberen het lichaam eruit te krijgen.

En terwijl ik mijn levenloze enkels uittrok, stapte ik de eetkamer uit.

Mevrouw Manresa leed "in godsnaam, pas op voor de klappen!"

Op straat stond de vlotter te wachten, de koetsier zat afgeleid te kijken

Een soldaat op verlof zingend in het licht van de straatlantaarns.

We telden tot drie om kracht te verzamelen om het lijk omhoog te klimmen.

Een koude wind bevroor de lucht, en een luie zweep blies ze weg

paarden.

En hij was nog steeds met het belachelijke briefje verfrommeld in zijn handen,

Vol kreten in de leegte, van gewelddadige verlangens,

van stormen die schepen in de zee begroeven.

Veel vrouwen lachen met bloeddoorlopen ogen

Van schoonheid die geen ruimte laat voor nadenken.

Voor altijd vol gewonde muzen

Voor roestige sleutels in liederen van vulgaire dichters.

Vol eindeloze sprongen waar roerloze mensen op je wachten,

Voor het geval je daarheen wilt, wat ijsgymnasten.

Vol kwijlende beesten die op het punt staan ​​tegenover elkaar te staan

In ongelijke strijd met christelijke gevangenen.

Veel bange kinderen kijken

Als ouders aankomen in constante regen.

Vol rechtopstaande jonge mensen die omhoog klimmen

Marionetten versierd met de zondagse dans van boeketten.

Vol armen omhoog en een taxi stoppen

Uit eten gaan met vrienden die weggaan.

Vol met "Geloof me dat ik het probeer, maar soms

Ik vermoed, brunette, dat dit nooit zal stoppen."