Desapareixíem lentament - Manel

Vaig entrar a la festa

L’amfitrió em va presentar els convidats

Vaig cridar: «he vingut a començar de zero»

Vaig acomodar-me en un sofà

Des de la finestra es veia el parc on s’avorrien uns adolescents

Vaig pensar: «On dorm?

Què veurà quan es llevi?»

Mentre desapareixíem lentament

Vaig comprar-me un saldo de trompeta, assajàvem cada nit

Estava bé tocar, però preferia barallar-me amb els veïns

Ah!

Mireu, un mi major volant, escapant-se per damunt del celobert

Vaig escriure-li alguna cançó, i què?

Mentre desapareixíem lentament

Vaig pujar a un arbre amb l’ambició de veure el Llobregat

Les banques eren guerxes i del pes se’m van tombí tombà

Les noies joves de la vila se’m van quedar mirant de lluny, rient

Ah!

La vida podia ser difícil

Mentre desapareixíem lentament

Vaig trobar una dona, vam llogar un apartament prop de Gavà

Què vam ser ella i jo tot aquell temps em temo que no us ho sabré explicar

Mai vaig dir-li en què pensava l’hemisferi més cabró del meu cervell.

Una brisa fresca, la platja deserta

Mentre desapareixíem lentament

L’ajudant del mag va treure el vel i allà seguíem, morts de fred

El públic, amb raó, emprenyat reclava que li tornessin els diners

El productor abraçava la cartera i deia: «Paciència senyors meus!

Les paraules màgiques funcionen

Però aquest parell desapareixen lentament»

El del teatre reclamava calma dient:

«Tranquils, res és tant curt ni net

Les paraules màgiques funcionen

Però aquest parell desapareixen lentament»

Ik ging naar het feest

De gastheer stelde me voor aan de gasten

Ik riep: "Ik ben gekomen om helemaal opnieuw te beginnen."

Ik ging op een bank zitten

Vanuit het raam kon je het park zien waar tieners zich verveelden

Ik dacht: "Waar slaap je?

Wat zal hij zien als hij opstaat?”

Terwijl we langzaam verdwenen

Ik kocht een trompetbalans voor mezelf, we repeteerden elke avond

Het was oké om te spelen, maar ik had liever ruzie met de buren

Ah!

Kijk, een kleine ik die vliegt, ontsnappend over de open lucht

Ik heb een liedje voor hem geschreven, en dan?

Terwijl we langzaam verdwenen

Ik klom in een boom met de ambitie om het Llobregat te zien

De banken waren onhandig en mijn gewicht viel

De jonge meisjes in het dorp staarden me van ver aan, lachend

Ah!

Het leven kan moeilijk zijn

Terwijl we langzaam verdwenen

Ik vond een vrouw, we huurden een appartement in de buurt van Gavà

Wat was zij en ik al die tijd, ik ben bang dat ik het je niet kan vertellen

Ik heb hem nooit verteld wat de heetste hersenhelft dacht.

Een koel briesje, het verlaten strand

Terwijl we langzaam verdwenen

De assistent van de tovenaar deed zijn sluier af en we waren er nog steeds, dood van de kou

Het publiek eiste terecht boos dat het geld aan hem zou worden teruggegeven

De producer omhelsde zijn portemonnee en zei: 'Wees geduldig, heren!

Magische woorden werken

Maar dit koppel is langzaam aan het verdwijnen."

Degene in het theater eiste kalmte en zei:

"Maak je geen zorgen, niets is zo kort of schoon

Magische woorden werken

Maar dit koppel is langzaam aan het verdwijnen."