Formigues - Manel

Una hermosa plana

Tinguí per bressol

Com la vigatana

No en veu altra el sol

Jo fui la formiga

De son pla i garriga

Del mas oreneta

Del camp rossinyol

Vegí hermoses terres

Més d’una ciutat

M’enfilí a les serres

De l’alt Montserrat

Baixí a Barcelona

La perla amb què l’ona

Enriquí fa segles

L’antic Principat

A casa hi tinc formigues

Vaig trobar-les un matí

Sobre el marbre de la cuina

I cap producte les ha fet fugir

A l’esquerda d’on venien

Vaig flitar un verí mortal

I, al tapar-ho bé amb massilla

Van sortir per la pica del bany

Llavors amb un raig d’aigua les podia reduir

Van perdre-ho tot desconcertades dins un remolí

En quedaven solitàries

I era quasi divertit:

Tan aviat les perdonava

Com les torturava entre dos dits

Però, amb els dies fent setmanes

Vaig sorprendre’n escamots

Al potos de la taula

Fent-se fortes dins d’uns albercocs

I ja no em va fer gràcia fregar en el menjador

Fileres platejades que es perdien pel balcó

I avui, en estirar-me

La foscor duia un brogit

Un silenci de formigues

Ha trencat la calma de la nit

El grapat a la mà dreta

És el que primer he notat

El grapat que s’enfilava

Per l’esquerra, el que m’ha preocupat

I he volgut incorporar-me

I ara estic aquí, ben dret

Els quadrats de gres rellisquen

El guix viu es menja la paret

Les sento com treballen, han pres el passadís

Han bloquejat la porta, no em deixaran sortir

Els sobra l’energia, perseveren dins els nius

Me’n trec de les orelles, de la boca i els narius

A casa hi tinc formigues, van aparèixer un matí

Em falten al respecte, acabaran amb mi!

La Lògica no enganya, la Ciència ens porta aquí

N’empasso moltes més de les que puc pair

Een mooie flat

Hij had een wieg

Zoals de vigatana

De zon ziet geen ander

ik was de mier

Van zijn flat en garrigue

van de zwaluw

Van het nachtegaalveld

Ik heb prachtige landen gezien

Meer dan één stad

Ik heb de bergen beklommen

Vanaf de hoge Montserrat

Ik ging naar Barcelona

De parel waarmee de golf

Eeuwen geleden verrijkt

Het oude vorstendom

Ik heb mieren in huis

Ik vond ze op een ochtend

Op het keukenmarmer

En geen enkel product heeft ze doen wegrennen

Waar kwamen ze vandaan?

Ik heb een dodelijk gif gelekt

En door het goed af te dekken met stopverf

Ze gingen uit de wastafel in de badkamer

Dan kan ik ze met een scheutje water verkleinen

Ze verloren alles in een wervelwind

Ze werden alleen gelaten

En het was bijna leuk:

Zodra hij ze vergaf

Hoe hij ze tussen twee vingers martelde

Maar met de dagen die weken maken

ik was geschokt

In de potten van de tafel

Opgroeien in abrikozen

En ik genoot niet meer van schrobben in de eetkamer

Zilveren rijen die verloren gingen op het balkon

En vandaag, als ik me uitrek

De duisternis zoemde

Een stilte van mieren

Het heeft de rust van de nacht doorbroken

Het handjevol in de rechterhand

Dat is wat mij als eerste opviel

Het handjevol klimmen

Aan de linkerkant, wat me zorgen baarde

En ik wilde meedoen

En nu ben ik hier

De steengoedvierkanten glijden weg

Levend gips vreet aan de muur

Ik voel ze werken, ze hebben het gangpad genomen

Ze hebben de deur op slot gedaan, ze laten me er niet uit

Ze hebben genoeg energie, ze houden vol in de nesten

Ik haal het uit mijn oren, mond en neusgaten

Ik heb mieren thuis, ze kwamen op een ochtend opdagen?

Ik mis ze, ze zullen me vermoorden!

Logica bedriegt niet, de wetenschap brengt ons hier

Ik slik veel meer dan ik kan verdragen