Benvolgut - Manel

Benvolgut, permet-me suposar

Que malgrat que no haguem gaudit de presentació oficial

Més o menys, així com jo, estàs assabentat

De la meva existència, de les coses que faig

Benvolgut, jo ho reconec, què hi faré, covard de mi

No és que siguis cada tarda el meu tema preferit

Vostres són les promeses que ningú ja complirà

Vostres les nits que els telèfons no paraven de sonar

Però sí que et vaig veient en discos que al final no et vas endur

I alguns quina meravella, i alguns que mai tindràs prou lluny

Benvolgut, i en un somriure que fa sola caminant

I en aquella foto antiga oblidada en un calaix

Heu parat una furgoneta aprofitant

La vista privilegiada d’una ciutat

Tu assenyales l’absis romànic d’una catedral i sou joves i forts!

I sentiu l’eternitat al vostre davant!

I, benvolgut, ni sospiteu que gent com jo

Estem esperant

I que simpàtics que se us veu, i quin mal devia fer

I m’ho imagino —o ho intento— i t’asseguro que comprenc

Que encara avui, sense remei, tot trontolli un segon

Quan un amic amb bona fe pronuncia el vostre nom

Però vull pensar que tot va bé, i que no enyores aquells temps

Que fins i tot al recordar no saps per què però estàs content

I vas veient coses pel món que t’estan agradant tant

I agraeixes que entre els dos em féssiu créixer amagat

Amagat en mentidetes, en dubtes emprenyadors

En cada intuïció fugaç d’una vida millor

Amagat en «som molt joves per tenir res massa clar»

Amagat en «no sé què és, però, nena, no puc respirar»

Ai, benvolgut, que estrany si un dia et van fer mal

El meu amor, la meva sort, les meves mans

O el meu dit resseguint-li la columna vertebral!

Benvolgut, que ha arribat i es vol quedar!

Ai, aquests dits, no són senzills, de gent com jo

Que estava esperant

Benvolgut, ho deixo aquí, que sé que ets un home ocupat

Suposo que és moment d’acomiadar-me esperant

No haver-te emprenyat massa, no haver semblat un boig

Que la força ens acompanyi, adéu, fins sempre, sort!

Per si un dia ens creuem ja em disculpo, que em conec

Faré d’home seriós, esperaré darrere dret

Mentre tu li fas brometa, «veig que ara els busques alts»

Mentre tu et reivindiques com molt més elegant

Farem adéu i marxarem i ella em dirà que t’ha vist vell

I, pas a pas, ja estaràs tan lluny

Com el cretí que abans d’entrar a Història li tocava el cul

Arrambant-la contra els arbres del costat d’un institut

Ai, pobrets meus, com s’haguessin espantat

Si entre els matolls, sortim tu i jo dient

«Ei, aquí els senyors, estem esperant

Xicots, aneu fent lloc

Que estem esperant»

Beste, laat me raden

Dat ondanks het feit dat we niet genoten van een officiële presentatie

Je weet min of meer, net als ik,

Van mijn bestaan, van de dingen die ik doe

Beste, ik geef toe, wat zal ik doen, lafaard van mij

Niet dat je elke middag mijn favoriete onderwerp bent

De jouwe zijn de beloften die niemand ooit zal nakomen

Je nachten bleven de telefoons rinkelen

Maar ik zag je wel op platen die je uiteindelijk niet wegnam

En sommigen wat een wonder, en sommigen zul je nooit ver genoeg komen

Lieverd, en in een glimlach waardoor je alleen loopt

En op die oude foto vergeten in een la

Je stopte een busje dat profiteerde

Het bevoorrechte uitzicht op een stad

Je wijst naar de Romaanse apsis van een kathedraal en je bent jong en sterk!

En voel de eeuwigheid voor je!

En, lieverd, je verdenkt mensen zoals ik niet eens

Wij wachten

En wat ziet het er leuk uit voor jou, en wat voor kwaad moet het hebben gedaan

En ik stel me voor - of ik probeer - en ik verzeker je dat ik het begrijp

Dat zelfs vandaag, zonder remedie, alles even hapert

Wanneer een vriend te goeder trouw je naam uitspreekt

Maar ik wil ervoor zorgen dat alles goed gaat, en dat je die tijden niet mist

Dat zelfs als je het je herinnert, je niet weet waarom, maar je bent gelukkig

En je ziet dingen in de wereld die je zo leuk vindt

En bedankt dat je me hebt laten opgroeien verborgen tussen jullie twee

Verborgen in leugens, in ondernemende twijfels

In elke vluchtige intuïtie van een beter leven

Verborgen in "we zijn te jong om iets te duidelijk te hebben"

Verborgen in "Ik weet niet wat het is, maar meisje, ik kan niet ademen"

Helaas, schat, wat vreemd als ze je op een dag pijn doen

Mijn liefde, mijn geluk, mijn handen

Of mijn vinger over zijn ruggengraat!

Beste, die is aangekomen en wil blijven!

Helaas, deze vingers zijn niet eenvoudig, van mensen zoals ik

Dat was wachten

Beste, ik laat het hierbij, dat ik weet dat je een druk bezet man bent

Ik denk dat het tijd is om haar te dumpen en verder te gaan

Niet te boos zijn geworden, er niet gek uitgezien hebben

Moge de kracht bij ons zijn, tot ziens, veel geluk voor altijd!

Mochten we elkaar ooit tegenkomen, mijn excuses, ik ken mezelf

Ik zal een serieuze man zijn, ik wacht zo terug

Terwijl je een grapje maakt: "Ik zie dat je ze nu hoog zoekt."

Terwijl je beweert veel eleganter te zijn

We nemen afscheid en vertrekken, en ze zal me vertellen dat ze je oud heeft gezien

En stap voor stap ben je zo ver weg

Zoals de idioot die zijn kont aanraakte voordat hij de geschiedenis inging

Klimmen tegen de bomen naast een middelbare school

Oh, mijn arme ding, wat zouden ze bang zijn

Als tussen de struiken, gaan jij en ik naar buiten en zeggen:

"Hé heren, we wachten

Jongens, blijf ruimte maken

Waar wachten we op?