сингулярность - макулатура

Будут прыгать курсы валют, гореть дома и меняться

Носки счастливчиков, на которых случайно выглянешь ты

Из своего огромного капюшона, как из чащобы леса.

Давно заглохли протесты и плиткой замостили мечты.

Я как будто знал тебя уже с детства и был готов ко всему.

Подъёмный кран у моего дома переживёт любую войну.

И вот, тень тянется рукой сквозь бетон, через ночь и время -

Можно сидеть на нём, как на ветке, и никто не заметит,

Что ты куришь в неположенном месте.

Я не гулял по лесу, вместо сосен росла ограда детского комбината.

Заблудился во время сончаса, воспитатели меня не искали.

Мой диафильм не кончался, и Чиполлино не был пойман бесами.

Я прижимался к ограде, пытался представить, что будет дальше.

Умереть за тебя, в стальных грозах разорваться.

Цветами упасть на дуэли в снег, или застыть в землянке от голода.

Чужие судьбы мне не подходят, кажется счастье бракованным.

День Рождения заёбывал.

Я говорил, что мечтаю быть лифтёром.

Из жалости к родственникам, которые шутят и ворошат волосы.

Громче слов хрустит на их зубах капуста, и с этим треском

Проваливаются дни друг в друга, и я застываю на месте.

В горизонте событий прошлого, сентиментальнее меня только Нолан.

И прежде, чем ты это узнаешь.

Я хочу казаться тебе весёлым.

Шутить в социальных сетях, как звать сквозь ограду кошку -

Глупо и безнадёжно.

Пока ты на меня не смотришь - я набираю воздуха.

Гляжусь в твои ногти, как в зеркало.

Плюю на проезжающие автомобили, решётку трясу и пинаю;

Если сингулярность - она такая, то меня всё устраивает.

Ты никогда не повернёшься ко мне

И у тебя не закончатся сигареты.

Рубль укрепляется.

Президент делает пластику.

Событий становится больше.

Я из детства бросаю тебе всё будущее мира под ноги.

Кричу со своего поста, но не могу его покинуть.

Мой долг: не дотронуться до тебя

И не выбраться из отражения своего.

Видеть тебя так близко, что искривляются пространство и время!

Страх заговорить с тобой и понять, что тебя ещё нет.

Оставлять твои окурки на прилавке вместо денег.

Дотянуться до тебя и мечтать убежать в лес.

Видеть тебя так близко, что искривляются пространство и время.

Страх заговорить с тобой и понять, что тебя уже нет.

Оставлять твои окурки на прилавке вместо денег.

Дотянуться до тебя и навсегда убежать в лес!

Такая игра: надо вовремя просыпаться, платить за еду и квартиру.

Определённые даты в каждом месяце нависают, как гильотины.

Уворачиваться от лезвий.

Стыдиться, когда посмотрел на девушку, как на мясо.

Вставать и падать, знаю себя до сих пор не лучше, чем знал в пятом классе.

Оценка за поведение, как предвкушение родительского бессилия.

Теперь то же самое чувство, за умозрительный член вставленный между сисек.

Как в фильме "Шизополис" - я ухожу, чтобы не быть с тобой, и где я?

Только поставлю ногу на землю - хочу обратно, в домик на дереве.

Потом, снова бежать из отношений в клуб рассказ музыкальную группу,

В которой я - кричу скримо под аккомпанемент канализационных труб.

Я уже труп.

Стою над своим расчленённым телом.

Всё, что нами испытано - сон.

Материал для очередного поста или текста.

Наш совместный мир невесом.

Я отказался от нажитого - это как трястись за файлами на жёстком диске.

Не современно.

Горячая вода, холодильник, техника, мебель - не важнее мысли.

Вылитой на Google доках, из любой точке мира есть доступ.

Насилие и пиздёж.

Совместная жизнь!

Как тяжело быть свободным.

И просто инстинкт размножения

Говорит: "Обещай, что угодно. Держи её!"

Я залезаю обратно в будку, пока снаружи ветра и дожди.

Мы будем врать друг другу.

Привязываться на чувство вины и плакать.

Защитный слой слезет с меня как с ошпаренного помидора, обнажив мякоть.

Но утром ты смотришь в окно знаешь, что прошлого нет - это пароль,

Который можно восстановить только через удаленную Mail Ru почту,

От аккаунта Евгений Алёхин.

Бесконечные путешествия, через счастье и боль

Начинается и обрывается бессмысленно и в любой точке.

Почему-то я с радостью вью это гнездо, но лишь фоном,

Как с торрента качается фильм, который мы никогда не посмотрим.

Мои тексты не менее лицемерны, чем "Ice Baby".

Привязанность, выстраданная через острова и падения,

Но к ним необходимы субтитры и пояснения.

Когда врёшь себе - не имеет значения, что ты говоришь другим.

Бутылка в открытом море для друга, которого нет.

Сигнал "Помоги мне".

"Я с тобой навсегда", - скажу, забросив себя в дальнюю точку планеты.

Как ужин для никого.

Мы оба в отдельных постелях, но почему-то раздеты.

Но страх одному остаться.

Я к тебе навсегда прикован.

Нет конца коридору.

Каждый из нас, как конвой для второго.

Я твой бестолковый сон на полутораместной кровати.

Грязной иглою под кожу загони мне чернила,

Набей моё кредо: "Манипуляция, насилие и пиздёж!"

Но страх одному остаться.

Я к тебе навсегда прикован.

Нет конца коридору.

Каждый из нас, как конвой для второго.

Я твой бестолковый сон на полутораместной кровати.

Грязной иглою под кожу загони мне чернила,

Набей моё кредо: "Насилие, манипуляция и пиздёж!"

Wisselkoersen zullen stijgen, huizen zullen afbranden en veranderen

Gelukssokken waar je per ongeluk naar kijkt

Van zijn enorme kap, als van het struikgewas van het bos.

Protesten zijn allang uitgestorven en dromen zijn geplaveid met tegels.

Het was alsof ik je al van kinds af aan kende en overal op voorbereid was.

De kraan bij mijn huis overleeft elke oorlog.

En nu strekt de schaduw zich met de hand uit door het beton, door de nacht en de tijd -

Je kunt erop zitten als op een tak en niemand zal het merken

Wat rook je op de verkeerde plek.

Ik liep niet in het bos, in plaats van dennen groeide het hek van de kinderplant.

Ik verdwaalde tijdens de soncha's, de leraren zochten me niet.

Mijn filmstrip eindigde niet en Cipollino werd niet gevangen door demonen.

Ik klampte me vast aan het hek en probeerde me voor te stellen wat er daarna zou gebeuren.

Om voor je te sterven, barst je los in stalen onweersbuien.

Bloemen vallen op een duel in de sneeuw, of bevriezen in een dug-out van de honger.

Het lot van andere mensen past niet bij mij, geluk lijkt gebrekkig.

Verjaardag verpest.

Ik zei dat ik ervan droom om liftoperator te worden.

Uit medelijden met familieleden die grapjes maken en hun haren opharken.

Kool knerpt luider dan woorden op hun tanden, en met dit geknetter

Dagen vallen in elkaar, en ik bevries op zijn plek.

In de gebeurtenishorizon van het verleden is alleen Nolan sentimenteler dan ik.

En voordat je het weet.

Ik wil grappig tegen je zijn.

Grappen maken op sociale netwerken, hoe je een kat door het hek kunt bellen -

Dom en hopeloos.

Terwijl je niet naar me kijkt, krijg ik lucht.

Ik kijk naar je nagels als in een spiegel.

Ik spuug op passerende auto's, ik schud aan de tralies en schop ze;

Als de singulariteit is wat het is, dan past alles bij mij.

Je zult je nooit tot mij wenden

En je zult niet zonder sigaretten komen te zitten.

De roebel wordt sterker.

De president doet plastische chirurgie.

Er zijn meer evenementen.

Van kinds af aan gooi ik je de hele toekomst van de wereld aan je voeten.

Schreeuw ik vanaf mijn post, maar ik kan er niet vanaf.

Het is mijn plicht je niet aan te raken

En ga niet uit je spiegelbeeld.

Ik zie je zo dichtbij die ruimte en tijd kromtrekken!

Angst om met je te praten en te beseffen dat je er nog niet bent.

Sigarettenpeuken op de toonbank laten liggen in plaats van geld.

Neem contact met je op en droom ervan het bos in te rennen.

Om je zo dichtbij te zien die ruimte en tijd kromtrekken.

Angst om met je te praten en te beseffen dat je er niet meer bent.

Sigarettenpeuken op de toonbank laten liggen in plaats van geld.

Reik naar je uit en ren voor altijd het bos in!

Zo'n spel: je moet op tijd wakker worden, eten en een appartement betalen.

Bepaalde data in elke maand hangen als guillotines.

Ontwijk de messen.

Zich schamen als hij naar een meisje keek alsof ze vlees was.

Stijgen en dalen, ik ken mezelf nog steeds niet beter dan in de vijfde klas.

Evaluatie op gedrag, als voorproefje van ouderlijke onmacht.

Nu hetzelfde gevoel, voor een speculatieve penis die tussen de borsten is ingebracht.

Zoals in de film "Schizopolis" - ik ga weg om niet bij jou te zijn, en waar ben ik?

Ik heb net mijn voet op de grond gezet - ik wil terug naar de boomhut.

Dan, nogmaals, om te ontsnappen aan de relatie met de muziekgroep van het clubverhaal,

Waarin ik screamo schreeuw onder begeleiding van rioolbuizen.

Ik ben al dood.

Ik sta over mijn uiteengereten lichaam.

Alles wat we hebben ervaren is slaap.

Materiaal voor de volgende post of tekst.

Onze gezamenlijke wereld is gewichtloos.

Ik gaf op wat ik had - het is als schudden voor bestanden op een harde schijf.

Niet modern.

Warm water, koelkast, apparaten, meubels - niet belangrijker dan gedacht.

Gegoten op Google-docks, overal ter wereld is er toegang.

Geweld en onzin.

Samenleven!

Hoe moeilijk het is om vrij te zijn.

En gewoon een kweekinstinct

Zegt: "Beloof alles. Houd je eraan!"

Ik klim terug in het hokje terwijl het buiten winderig en regenachtig is.

We zullen tegen elkaar liegen.

Raak gehecht aan het schuldgevoel en huil.

De beschermlaag zal als een gebroeide tomaat van me afpellen, waardoor het vruchtvlees bloot komt te liggen.

Maar 's ochtends kijk je uit het raam, je weet dat er geen verleden is - dit is het wachtwoord,

Die alleen kan worden hersteld via verwijderde Mail Ru-mail,

Van het account van Evgeny Alekhin.

Eindeloze reizen, door geluk en pijn

Het begint en eindigt zinloos en op elk punt.

Om de een of andere reden weef ik dit nest graag, maar alleen op de achtergrond,

Hoe een film wordt gedownload van een torrent die we nooit zullen zien.

Mijn teksten zijn niet minder hypocriet dan Ice Baby.

Genegenheid leed door eilanden en watervallen

Maar ze hebben ondertitels en uitleg nodig.

Als je tegen jezelf liegt, maakt het niet uit wat je tegen anderen zegt.

Een fles op volle zee voor een vriend die dat niet is.

"Help mij"-signaal.

"Ik ben voor altijd bij je", zal ik zeggen, mezelf in het verste punt van de planeet werpend.

Zoals avondeten voor niemand.

We liggen allebei in aparte bedden, maar om de een of andere reden zijn we uitgekleed.

Maar de angst om alleen te zijn.

Ik ben voor altijd aan jou gebonden.

Er komt geen einde aan de gang.

Ieder van ons is als een escorte voor de tweede.

Ik ben je stomme droom op anderhalf bed.

Vuile naald onder de huid drijft me inkt,

Fuck my credo: "Manipulatie, geweld en bullshit!"

Maar de angst om alleen te zijn.

Ik ben voor altijd aan jou gebonden.

Er komt geen einde aan de gang.

Ieder van ons is als een escorte voor de tweede.

Ik ben je stomme droom op anderhalf bed.

Vuile naald onder de huid drijft me inkt,

Fuck my credo: "Geweld, manipulatie en bullshit!"