вальтер - макулатура

Я знаю точно сколько ступеней, сколько раз ключ в замке

Вещи молчат, но не о тебе, и молчание скоро затихнет

И я останусь один в коридоре, подвешен во тьме

Моё сердце как пустая бутылка, катающаяся по пристани

Эволюция повседневности это ходить до смерти по городу

Закрываться в ванной, когда уже нельзя

Откладывать и нужно возвращаться в дом

У меня от кого-то родится ребёнок и будет кричать

За дверью пока я буду мечтать утонуть

Собрать из бликов твоё лицо

Воровать у необратимости по минуте,

Но всё слабее засов и громче вопль настоящей жизни

Твоё имя из четырёх слогов, и каждый как выстрел

Я превращаю себя в решето, валяюсь у самого себя на пути

Прогресс это локомотив, я должен быть кем-то помимо

Набить чемодан сувенирами

И потерять его как Вальтер Беньямин

Недостаточно убедительно

Пустой листок в конце контрольной не примут

Поэтому будет жена, от которой я буду скрываться в картинах

Воображения в 3D очках, на них будет таращиться зал

Как зеваки скучают на площади у подножия гильотины

В этом фильме ничего не происходит кроме нытья и е**и

Достоверность которой еще надо проверить, но зачем нам это?

Толпа как переваренная телятина разваливается на куски

Расходится по сторонам в красном мерцании титров

Я все это вижу, но никто из них

Не говорит о тебе, никто не говорит

В пустом зале в каждом зерне попкорна

В перчатках кем-то забытых

Я хочу найти тебя, заставить вещи забыть

Населить город своими снами, увидеть, как он корчится в пытках

Кажется, жена ушла с ребёнком гулять, и я лежу на кровати

Невозможно додумать тебя до конца и никаких таблеток не хватит

Я хочу найти тебя, заставить вещи забыть

Населить город своими снами, увидеть, как он корчится в пытках

Кажется, жена ушла с ребёнком гулять, и я лежу на кровати

Невозможно додумать тебя до конца и никаких таблеток не хватит

Секунды тяжело и торжественно падают, память как глина

В который раз отдаляет от реальных событий — пустых и рутинных

Уносит к моим капризам, пытаюсь изобрести тебя заново

Дерусь со своими игрушками, потом делаю им искусственное дыхание

В поисках вчерашнего дня, в попытках воскресить наш роман

На гниющем трупе собственного таланта плаваю по городам

Прикуриваю от красных лиц проводников, мешаю коктейли

Заливаю дурные недели и города в собственный череп

Одинаково не похожи на то, где мы встретились, эти места,

Но я бью в бубен, призывая призраки наших дней и палатку ставлю

Попутно делая какое-то мутное дело, подключая провода, врубаю шарманку

Веду лицемерную светскую жизнь и завожу отношения на ночь,

Но в каждой паузе отбегаю позвонить или послать телеграмму

В прошлое, тяну к тебе руки, кричу с каждой случайной вкладки

У меня всё хорошо, я ещё не научился стоять, но мне надо идти

Целовать кого-то, загадывая тебя и за спиной пальцы скрестив

Позади остается горелый пустырь, в руках багаж и какие-то деньги

Начинает темнеть, и мне всё сложнее управлять своими движениями

Ступеньки скользят, чемодан тяжелеет, не помню в какие мне двери

И вот-вот, как трусливого сутенёра, меня эта ночь прищемит

Залезаю на верхнюю полку, утопив ещё одни сутки, иду

Всё глубже во мрак, но оборачиваюсь — вдруг дёрнешь за нитку

Ik weet precies hoeveel stappen, hoe vaak de sleutel in het slot zit

Dingen zijn stil, maar niet over jou, en de stilte zal snel verdwijnen

En ik zal alleen achterblijven in de gang, zwevend in het donker

Mijn hart is als een lege fles die op de pier rolt

De evolutie van het dagelijks leven loopt dood in de stad

Sluit jezelf op in de badkamer als je dat niet kunt

Uitstellen en terug naar huis moeten

Ik zal een kind krijgen van iemand en zal schreeuwen

Achter de deur terwijl ik droom van verdrinking

Verzamel je gezicht van de schittering

Stelen van onomkeerbaarheid voor een minuut,

Maar de grendel wordt zwakker en de kreet van het echte leven wordt luider

Je naam bestaat uit vier lettergrepen en elke lettergreep is als een schot

Ik verander mezelf in een zeef, wentel me op mijn eigen pad

Vooruitgang is een locomotief, ik moet iemand anders zijn dan

Stop je koffer vol met souvenirs

En verlies het zoals Walter Benjamin

Niet overtuigend genoeg

Een blanco vel aan het einde van de toets wordt niet geaccepteerd

Daarom zal er een vrouw zijn voor wie ik me op foto's zal verbergen

Fantasie in 3D-bril, het publiek zal ernaar staren

Hoe de toeschouwers zich vervelen op het plein aan de voet van de guillotine

Er gebeurt niets anders in deze film dan zeuren en neuken

Waarvan de betrouwbaarheid nog geverifieerd moet worden, maar waarom hebben we dit nodig?

De menigte valt als te gaar kalfsvlees uit elkaar

Afwijkend aan de zijkanten in het rood flikkeren van aftiteling

Ik zie ze allemaal, maar geen enkele

Praat niet over jou, niemand praat

In een lege zaal in elke korrel popcorn

In handschoenen vergeten door iemand

Ik wil je vinden, dingen laten vergeten

Bevolk de stad met je dromen, zie hoe het kronkelt in marteling

Het lijkt erop dat de vrouw met het kind is gaan wandelen en ik op bed lig

Het is onmogelijk om je door te denken en er zullen niet genoeg pillen zijn

Ik wil je vinden, dingen laten vergeten

Bevolk de stad met je dromen, zie hoe het kronkelt in marteling

Het lijkt erop dat de vrouw met het kind is gaan wandelen en ik op bed lig

Het is onmogelijk om je door te denken en er zullen niet genoeg pillen zijn

Seconden vallen zwaar en plechtig, geheugen is als klei

Opnieuw wijkt het af van echte gebeurtenissen - leeg en routineus

Brengt me naar mijn grillen, in een poging jou opnieuw uit te vinden

Ik vecht met mijn speelgoed, dan geef ik ze kunstmatige beademing

Op zoek naar gisteren, in een poging onze romance nieuw leven in te blazen

Op het rottende lijk van mijn eigen talent zweef ik door de steden

Ik steek een sigaret op van de rode gezichten van de conducteurs, ik mix cocktails

Ik giet slechte weken en steden in mijn eigen schedel

Even anders dan waar we elkaar ontmoetten, deze plaatsen

Maar ik sloeg op de tamboerijn, riep de geesten van onze dagen op en zette een tent op

Onderweg doe ik een of andere modderige zaak, verbind ik de draden en zet ik de draailier aan

Een hypocriet sociaal leven leiden en relaties hebben voor de nacht

Maar in elke pauze ren ik terug om te bellen of een telegram te sturen

In het verleden, ik reik naar je uit, ik schreeuw van elk willekeurig tabblad

Het gaat goed, ik heb nog niet geleerd om te staan, maar ik moet gaan

Iemand kussen, aan je denken en je vingers achter je rug kruisen

Achter is een verbrande woestenij, in de handen van bagage en wat geld

Het begint donker te worden en het wordt steeds moeilijker voor mij om mijn bewegingen onder controle te houden

De treden glijden uit, de koffer wordt zwaarder, ik weet niet meer welke deuren ik moet ingaan.

En net als een laffe pooier, zal deze nacht me knijpen

Ik klim op de bovenste plank, nadat ik weer een dag ben verdronken, ga ik

Dieper de duisternis in, maar ik draai me om - plotseling trek je aan de draad