реприза - макулатура

Плыву на льдине по реке цвета нефти.

Привязан к кровати.

Мои знания будут стёрты человеком в белом халате.

Меня держат силой, не дают пробраться к воспоминаниям.

Хватаюсь за невозможное прошлое, но глаза закрываются.

Я вижу тебя на канале, недалеко от клуба Мод.

Человек в очках и черном плаще тебя за руку берёт.

Через катетер мне вливают чужую кровь, и с каждой каплей

Резкость наводится хуже, вот-вот человек тебя спрячет.

Направляетесь сквозь толпу, всё дальше от моего объектива.

Блёстки висят в воздухе, виньетка сжирает край мира.

У вас под ногами пёс терзает полумертвого голубя.

Моё тело снимают с койки, о каталку ударив голову.

Вас уже нет.

Вселенная ограничена двухметровым клубом.

Меня кто-то берет за предплечье настойчиво, но не грубо.

— Привет!

Это я — твоя милая.

Только тело мое поникло.

В заключительном сне тебя нет, но я люблю тебя, Вероника.

Ik drijf op een ijsschots op een oliekleurige rivier.

Vastgebonden aan het bed.

Mijn kennis wordt gewist door een man in een witte jas.

Ze houden me met geweld vast, laat me niet bij de herinneringen komen.

Ik grijp naar het onmogelijke verleden, maar mijn ogen vallen dicht.

Ik zie je op het kanaal, niet ver van Maud's club.

Een man met een bril en een zwarte jas neemt je bij de hand.

Het bloed van iemand anders wordt via de katheter in mij geïnjecteerd, en bij elke druppel

Scherpte wordt erger veroorzaakt, een persoon staat op het punt je te verbergen.

Dwars door de menigte, verder weg van mijn lens.

Pailletten hangen in de lucht, een vignet verslindt de rand van de wereld.

Onder je voeten kwelt een hond een halfdode duif.

Ze halen mijn lichaam van het bed en slaan mijn hoofd tegen de brancard.

Je bent niet meer.

Het universum is beperkt tot een twee meter lange club.

Iemand pakt me hardnekkig bij de onderarm, maar niet grof.

- Hoi!

Ik ben het, je lieverd.

Alleen mijn lichaam zakte.

In de laatste droom ben je er niet, maar ik hou van je, Veronica.