ножевое - макулатура

В эти сугробы я зарываю свои письма тебе

По выходным они распускаются ночью

Чьей-то кровью, зубами и пивом, как подснежники

Танцующие уродцы в арке на электрозаводе

На этих улицах нельзя заблудиться, как хочется

Везде натыкаешься на новый крафтовый паб

Отсутствие тебя выходит за рамки своих полномочий

Как глава одной республики, финансируемой милостью Аллаха

Тебя нет во всём мире, и на каждом конкретном шагу

Под треск рвущихся на панк-концертах свитшотов

Я рисую себе мост из наших сплетённых рук

Его было бы видно из любой точки города

Я рассмотрел все лица в вагоне — это не ты,

Но всё равно представляю себя тяжёлым, толстым парнем

Любителем хинкалей, у него дома в горшках цветы

На подоконнике, «спрячься за мной в случае терракта»

Книги — как корнеплоды на рынке, без всяких примет

Ни одна из них не сократит расстояние между сном и реальностью

Между твоей и моей постелью

И буквы толкаются, как на вокзале

Испуганные пассажиры, покидающие город-призрак

Каждый сам за себя, и я смотрю на них сквозь улыбку

Мне некуда бежать, и в принципе я согласился бы на ножевое

Пока мои губы всё ещё пахнут тобой

Бросаюсь как под поезд под ноги в этом городе

Я пёс, и мне надо найти хотя бы один твой волос

Как на бомбу и наркотики, натаскан на образ

За которым спускаюсь на дно и выбираюсь на солнце

Снег тает, и запахи начинают сбивать меня с толку

Под вечер автомобили, как животные в лесу, просыпаются

Внимательно наблюдаю, пока жду тебя у парковки

Каждый день в мегаполисе поиск того, что нельзя описать

Смотрю в эти лица, и на каждом его отпечаток

Как в лужах город оставил своё искажённое отражение

Внушает страх, дарит надежду и тут же её отнимает

Жизнь измеряется покупками и коммунальными платежами

Люди бегут из этого леса в свои ветхие хижины

Места наших встреч станут моей городской картой

Скалятся гнилыми зубами, отвергнутые и униженные

Не успевшие схватить жертву, обменники и ломбарды

Медленно продвигаюсь к тебе, смывая как грязь своё прошлое

Паутину временных местожительств и всех этих столовок

Я сотню раз был застигнут повседневной пошлостью,

Но моя история до тебя просто была тренировкой

Как в этой враждебной среде не растерять твой запах?

Набранные в кредит товары разрывают их сумки

Мне тоже нужно набрать всё необходимое наспех,

Но пока мои пальцы пахнут тобой, я не растворюсь в этой скуке

Начало твоего дня станет моим дедлайном

Я прошёл эти маршруты, предвкушая что-то неосязаемое

Подставляю морду лучам твоего пробуждения, ожидая

Мои стихи как добыча, которую пёс приносит хозяину

Бросаюсь как под поезд под ноги этому городу

Я пёс, достаточно надежды на взгляд и команды

Сторожить твои книги, забытые в проходной комнате

Просто прожить этот день или в глотку вцепиться зубами

In deze sneeuwbanken begraaf ik mijn brieven aan jou

In het weekend bloeien ze 's nachts

Met iemands bloed, tanden en bier, zoals sneeuwklokjes

Dansende freaks in een boog bij een elektriciteitscentrale

In deze straten kun je niet verdwalen zoals je wilt

Overal stuit je op een nieuwe ambachtelijke pub

De afwezigheid van jou gaat mijn autoriteit te boven

Als hoofd van een republiek gefinancierd door de genade van Allah

Je bent niet in de hele wereld, en bij elke specifieke stap

Onder het gekraak van gescheurde sweatshirts bij punkconcerten

Ik teken voor mezelf een brug uit onze verstrengelde handen

Het zou overal in de stad zichtbaar zijn

Ik heb alle gezichten in de auto onderzocht - jij bent het niet,

Maar ik zie mezelf nog steeds als een zware, dikke kerel

Een liefhebber van khinkali, hij heeft thuis bloemen in potten

Op de vensterbank, "verstop je achter mij in geval van een terroristische aanslag"

Boeken zijn als wortelgewassen op de markt, zonder enige tekenen

Geen van hen zal de afstand tussen droom en werkelijkheid verkleinen

Tussen jouw bed en het mijne

En de letters duwen zoals op het treinstation

Bange passagiers verlaten de spookstad

Ieder voor zich, en ik bekijk ze met een glimlach

Ik kan nergens heen en in principe zou ik akkoord gaan met mes

Terwijl mijn lippen nog steeds naar jou ruiken

Ik gooi mezelf onder de trein onder mijn voeten in deze stad

Ik ben een hond en ik moet minstens één van je haren vinden

Als een bom en drugs, getraind op een afbeelding

Waarvoor ik naar de bodem ga en naar buiten ga in de zon

De sneeuw smelt en de geuren beginnen me te verwarren

'S Avonds worden auto's wakker als beesten in het bos

Goed opletten terwijl we op je wachten op de parkeerplaats

Elke dag in de metropool, de zoektocht naar iets dat niet te beschrijven is

Ik kijk in deze gezichten, en op elk van zijn afdrukken

Hoe de stad zijn vervormde weerspiegeling achterliet in de plassen

Inspireert angst, geeft hoop en neemt het meteen weg

Het leven wordt gemeten aan de hand van aankopen en rekeningen van nutsbedrijven

Mensen rennen van dit bos naar hun vervallen hutten

Onze ontmoetingsplekken worden mijn stadsplattegrond

Grijns met rotte tanden, afgewezen en vernederd

Degenen die er niet in slaagden het slachtoffer te grijpen, wisselaars en pandjeshuizen

Langzaam naar je toe bewegend, mijn verleden wegspoelend als vuil

Een web van tijdelijke woningen en al deze kantines

Ik ben honderd keer gepakt door alledaagse vulgariteit,

Maar mijn verhaal voor jou was gewoon aan het trainen

Hoe raak je je geur niet kwijt in deze vijandige omgeving?

Gecrediteerde goederen scheuren hun tassen uit elkaar

Ik moet ook snel alles verzamelen wat ik nodig heb,

Maar zolang mijn vingers naar jou ruiken, zal ik niet oplossen in deze verveling

Het begin van jouw dag zal mijn deadline zijn

Ik liep deze routes, anticiperend op iets ongrijpbaars

Ik draai mijn gezicht naar de stralen van je ontwaken, wachtend

Mijn gedichten zijn als een prooi die de hond naar de eigenaar brengt

Ik werp mezelf onder de voeten van deze stad als een trein

Ik ben een hond, er is genoeg hoop op een blik en commando's

Bewaak uw vergeten boeken in de doorgangskamer

Leef gewoon deze dag of bijt in je keel