как любят покойники - макулатура

Какой срок годности у гондонов?

Мои валяются уже целый год

Без пользы, заброшенные на этот комод

Как диплом Сорбонны у Пол Пота

Давно перестал думать о том, кто ты,

Но не могу перестать представлять тебя голой

Накрою тебя своими стихами, как Бодлер любовью труп лошади

Я пассажир непрошенный в общем вагоне, забитом доверху

Новые знакомые постят фото, сладкари светские трясут бородами

Темное облако вокруг меня соткано

Скорченными ночами и закопченным бонгом, пустая форма

Вместо ответа на каждый «привет» от незнакомой модницы

Гуляю не с тобой и через пол-Москвы не прекращаю разговор

Чтобы увидеть твои волосы на посторонней, я неспокойный

А, по мнению некоторых, немного ебнутый, в моей комнате

Ждут своей очереди безымянные женщины, фигуры из воска

Дежурная возня, глухие стоны, как переписывать новости

По клавишам в душном офисе стучат пальца покойника

Меня нет в твоем мире, и я мерцаю в реальном

Как неоновая реклама на заброшенном здании

Когда я кого-то трахаю, я самого себя стираю из памяти

Как любят покойники — теперь ты знаешь сама

Меня нет в твоем мире, и я мерцаю в реальном

Как неоновая реклама на заброшенном здании

Когда я кого-то трахаю, я самого себя стираю из памяти

Как любят покойники — теперь ты знаешь

Что я такое?

Душа моя валяется перед диваном

Как человек с отрезанной головой на путях трамвайных

Рука во влагалище женщины, с которой нам не о чем говорить

В другой — телефонная трубка, в глотке застывший крик

Вой сирены доносится с улицы, превращаясь в собачий вой

Могу набрать номер, связаться с миром, где есть еще что-то живое

Где ты разливаешь кофе, принимаешь душ, ждешь свое такси

Тянутся неживые губы к лицу, мне дрочит рука покойницы

Могу прилететь в твой город, снять там квартиру маленькую

Наблюдать за тобой сквозь витрину, как за рыбкой в аквариуме

«Мне этого будет достаточно», — говорю я, гудки в ответ

Мертвый шершавый язык с головки слизывает секрет

Стараясь не вдыхать трупный запах, застываю в нелепой позе Последние несколько

месяцев провел под глубоким наркозом Когда вернешься ко мне с чужими детьми,

буду счастлив, как лох

Кончаю ей в рот, как в мусорную корзину, и слышу твое «алло»

Ты заблокировала меня в своем мире, но я доказываю, что реален

Ломая архивы с воспоминаниями, обжигаю своим ледяным дыханием

Когда я кого-то трахаю, я ведь тебя насилую на расстоянии

Как любят покойники — теперь ты знаешь сама

Ты заблокировала меня в своем мире, но я доказываю, что реален

Ломаю архивы с воспоминаниями, обжигаю своим ледяным дыханием

Когда я кого-то трахаю, я ведь тебя насилую на расстоянии

Как любят покойники — теперь ты знаешь сама

Wat is de houdbaarheidsdatum van gondons?

De mijne liggen al een jaar rond

Nutteloos, achtergelaten op deze ladekast

Zoals een Sorbonne-diploma van Pol Pot

Lang geleden dacht ik niet meer aan wie je bent,

Maar ik kan niet stoppen met me je naakt voor te stellen

Ik zal je bedekken met mijn gedichten, zoals Baudelaire met liefde, een lijk van een paard

Ik ben een ongenode passagier in een gedeelde koets vol naar de top

Nieuwe kennissen plaatsen foto's, seculiere lieverds schudden hun baard

De donkere wolk om me heen is geweven

Door kronkelende nachten en een beroete waterpijp, een lege vorm

In plaats van elke "hallo" van een onbekende fashionista te beantwoorden

Ik loop niet met je mee en door half Moskou stop ik niet met praten

Om je haar bij een vreemde te zien, ik ben rusteloos

En volgens sommigen een beetje naar de klote, in mijn kamer

Naamloze vrouwen wachten op hun beurt, wassen beelden

Plicht gedoe, gedempt gekreun, hoe het nieuws te herschrijven

De vingers van een dode man tikken op de toetsen in een benauwd kantoor

Ik ben niet in jouw wereld en ik flikker in het echt

Als een neonreclame op een verlaten gebouw

Als ik iemand neuk, wis ik mezelf uit mijn geheugen

Hoe de doden liefhebben - nu ken je jezelf

Ik ben niet in jouw wereld en ik flikker in het echt

Als een neonreclame op een verlaten gebouw

Als ik iemand neuk, wis ik mezelf uit mijn geheugen

Hoe de doden liefhebben - nu weet je het

Wat ben ik?

Mijn ziel ligt voor de bank

Als een man met een afgehakt hoofd op de tramrails

Een hand in de vagina van een vrouw met wie we niets hebben om over te praten

In de andere - een telefoonhoorn, een bevroren kreet in de keel

Het gehuil van een sirene komt van de straat en verandert in een hondengehuil

Ik kan een nummer bellen, verbinding maken met een wereld waar nog iets leeft

Waar schenk je koffie, neem je een douche, wacht je op je taxi

Levenloze lippen strekken zich uit naar mijn gezicht, de hand van de dode vrouw masturbeert me

Ik kan naar jouw stad vliegen, daar een klein appartement huren

Je door een etalage kijken als een vis in een aquarium

"Dat zal genoeg zijn voor mij," zeg ik, piept als antwoord

Dode ruwe tong likt het geheim van het hoofd

Terwijl ik probeer de kadaverachtige geur niet in te ademen, bevries ik in een belachelijke pose

maanden onder diepe anesthesie doorgebracht Wanneer je bij mij terugkeert met de kinderen van andere mensen,

ik zal zo blij zijn als fuck

Ik kom klaar in haar mond als in een vuilnisbak en ik hoor je "hallo"

Je blokkeerde me in jouw wereld, maar ik bewijs dat ik echt ben

Archief breken met herinneringen, ik brand met mijn ijzige adem

Als ik iemand neuk, verkracht ik je van een afstand

Hoe de doden liefhebben - nu ken je jezelf

Je blokkeerde me in jouw wereld, maar ik bewijs dat ik echt ben

Ik breek archieven met herinneringen, ik brand met mijn ijzige adem

Als ik iemand neuk, verkracht ik je van een afstand

Hoe de doden liefhebben - nu ken je jezelf