мокрый снег - макулатура

Поэт находит себя на скамейке ночью или утром в безлюдном парке

Без целей и денег, без знаний и памяти, без точки зрения и системы

Он смотрит на голубей и грязный асфальт, выдыхая остатки жизни с паром

Должен был уйти, но зачем-то остался, как одинокое приведение

Смотреть, как город опорожняется в снег, город опорожняется в море

Город харкает гнилью из труб, город симулирует обморок

И снова демонстрирует всю свою силу лаконичными лозунгами на заборе

Перемалывает и раздаёт суммы бомжей и чиновников, новых Feduk`ов

Поэту необходимо перо, чтобы с чернилами вышли обломки ногтей

Впивавшихся в плоть десятков женщин, терзавших сердце сотен чертей

Поэту необходима бумага, чтобы пропитать её своим гноем

Кровью, алкоголем и потом, пролитыми в бойне с невидимыми чудовищами

Нужна ключевая вода, чтобы с собственной кожи печати города смыть

Поток чистого воздуха, чтобы прочесть никому не нужные последние стихи

Поэт молится мокрому снегу, молится последнему клочку земли

Отражённому в луже фрагменту неба, гнёт прутья забора руками хилыми

Через тысячу похмелий и тысячу ломок

Дай увидеть конец, написать эпилог

Горящий финал, сквозь уют новостроек

Мне нужно увидеть, как город умрёт

Повиснув с банкирами на кровавых столбах

Захлебнувшись с мясниками в собственной грязи

В их застывших зрачках поселится ад

Души утонут в канаве, как в кратере

Я последний рабочий на старом заводе, юнга на пустом пароходе

Последний, кто не следит за здоровьем и в макдак за картошкой заходит

По-прежнему пьёт сладкий портвейн, смотрит в окна, как в клетки зверей

Там всё та же накипь на стенах и глаза уставших от скуки нулей

Перестали вспоминать старых энтузиастов, всё это время прогоркло

Как смытое хрючево в унитаз, гипсового пионера не протрубить горном

Рекламу квадратных метров и мкада сменяют кадры старого порно

Это детство незаметно подкрадывается, как слабоумие — без всякого ордера

Детство мстит, как бабка в очереди, его сразу сменяет старость

Время застыло и сочтены его дни, а потом всё начинается заново

Я один это вижу или вы тоже все, бедолаги ебанные, здесь заперты?

Стреляет сижку человек без судьбы и говорит, что надолго тут заморозки

Я не помню ни одного другого месяца, кроме этого мокрого снега

И не знаю ни одной остановки, с которой я бы не опаздывал к первому

Холодный вечер застревает навечно, как недосказанное последнее слово

Через тысячу похмелий и тысячу ломок

Дай увидеть конец, написать эпилог

Горящий финал, сквозь уют новостроек

Мне нужно увидеть, как город умрёт

Проглотив все прожитые годы

Как лекарство от простатита

Разглядеть в своём вечном сне

Мокрый снег на застывших лицах

De dichter bevindt zich 's avonds op een bankje of 's morgens in een verlaten park

Zonder doelen en geld, zonder kennis en geheugen, zonder standpunt en systeem

Hij kijkt naar de duiven en het vuile asfalt, terwijl hij de resten van het leven met stoom uitademt

Ik had moeten vertrekken, maar om de een of andere reden bleef ik als een eenzame geest

Kijk hoe de stad uitmondt in sneeuw, de stad uitmondt in de zee

De stad spuugt rot uit de leidingen, de stad veinst flauw te vallen

En toont opnieuw al zijn kracht met laconieke leuzen op het hek

Maalt en verdeelt sommen daklozen en ambtenaren, nieuwe Feduks

De dichter heeft een pen nodig zodat fragmenten van spijkers eruit komen met inkt

Die in het vlees dronk van tientallen vrouwen, die de harten van honderden duivels kwelde?

De dichter heeft papier nodig om het met zijn pus te laten weken

Bloed, alcohol en zweet gemorst bij het afslachten van onzichtbare monsters

Bronwater is nodig om het zegel van de stad van de eigen huid te wassen

Een stroom schone lucht om de laatste verzen te lezen die niemand nodig heeft

De dichter bidt tot natte sneeuw, bidt tot het laatste stuk land

Een fragment van de lucht weerspiegeld in een plas wordt onderdrukt door de hekstaven met broze handen

Door duizend katers en duizend opnames

Laat me het einde zien, schrijf een epiloog

Brandende finale, door het comfort van nieuwe gebouwen

Ik moet de stad zien sterven

Hangen met bankiers op bloedige pilaren

Verstikt door slagers in hun eigen modder

De hel zal zich vestigen in hun bevroren pupillen

Zielen zullen verdrinken in een greppel, zoals in een krater

Ik ben de laatste arbeider in de oude fabriek, een scheepsjongen op een lege stoomboot

De laatste die niet voor zijn gezondheid zorgt en naar de McDuck gaat voor aardappelen

Hij drinkt nog steeds zoete portwijn, kijkt uit de ramen als in de kooien van dieren

Er is nog steeds hetzelfde uitschot op de muren en de ogen van nullen moe van verveling

Opgehouden de oude enthousiastelingen te herinneren, al die tijd ranzig

Als een zwijn dat in een toiletpot wordt gespoeld, kan een gipspionier niet door een berg worden getrompeld

Advertenties van vierkante meters en de ringweg van Moskou worden vervangen door frames van oude porno

Deze kindertijd sluipt binnen als dementie zonder een bevelschrift

De kindertijd neemt wraak, zoals een grootmoeder in de rij, het wordt meteen vervangen door ouderdom

De tijd is bevroren en de dagen zijn geteld, en dan begint alles opnieuw

Ben ik de enige die dit ziet of zitten jullie hier ook allemaal opgesloten, jij verdomde klootzakken?

Een man zonder lot schiet een sig en zegt dat het hier nog lang gaat vriezen

Ik herinner me geen andere maand dan deze natte sneeuw

En ik ken geen enkele halte waarvandaan ik niet te laat zou zijn voor de eerste

Koude avond bleef voor altijd hangen zoals het onuitgesproken laatste woord

Door duizend katers en duizend opnames

Laat me het einde zien, schrijf een epiloog

Brandende finale, door het comfort van nieuwe gebouwen

Ik moet de stad zien sterven

Al jaren slikken

Als een remedie voor prostatitis

Zie in je eeuwige droom

Natte sneeuw op bevroren gezichten