El Tren Huracán - La Raíz

Vivió en un tren

Y lo llamó el Huracán

Podía viajar

Sin tener que viajar

Y cada día embarcaba su diario de sueños con él

Vivió en un tren

Y lo llamó el Huracán

Podía viajar

Sin tener que viajar

Y cada día embarcaba su diario de sueños con él

Quiso tener

Sin tener que pagar

Comió y bebió

Siempre de un manantial

Tan dulce como los besos esos que soñaba él

Con cien cañones de plata vivió de maravilla

Murió en el barro de la sociedad

Tenía en el bolsillo una colilla

Que la vida es un cigarro que no se debe apagar

No hay sitio aquí

Para ese tal Huracán

Que deja rastros de asfalto y de barras de bar

Y de colegas de brega que galopaban con él

Con cien cañones de plata vivió de maravilla

Murió en el barro de la sociedad

Tenía en el bolsillo una colilla

Que la vida es un cigarro que no se debe apagar

Con cien cañones de plata vivió de maravilla

Murió en el barro de la sociedad

Tenía en el bolsillo una colilla

Que la vida es un cigarro que no se debe apagar

Tuvo sus reinas

Sus noches

Sus juegos de amar

Y en el reflejo de un coche lo hacía real

Que olía como el dolor

Decía la gente de él

Como el dolor de las flores que duermen

Con el Huracán

woonde in een trein

En hij noemde het de orkaan

zou kunnen reizen

zonder te hoeven reizen

En elke dag stuurde hij zijn droomdagboek mee

woonde in een trein

En hij noemde het de orkaan

zou kunnen reizen

zonder te hoeven reizen

En elke dag stuurde hij zijn droomdagboek mee

wilde hebben

zonder te hoeven betalen

at en dronk

Altijd van een lente

Zo lief als die kussen waar hij van droomde

Met honderd zilveren kanonnen leefde hij in verwondering

Gestorven in de modder van de samenleving

Ik had een kont in mijn zak

Dat het leven een sigaret is die niet gedoofd mag worden

er is hier geen plaats

Voor die orkaan

Dat laat sporen van asfalt en toog achter

En van collega's van de brega die met hem galoppeerden

Met honderd zilveren kanonnen leefde hij in verwondering

Gestorven in de modder van de samenleving

Ik had een kont in mijn zak

Dat het leven een sigaret is die niet gedoofd mag worden

Met honderd zilveren kanonnen leefde hij in verwondering

Gestorven in de modder van de samenleving

Ik had een kont in mijn zak

Dat het leven een sigaret is die niet gedoofd mag worden

hadden hun koninginnen

jouw nachten

jouw liefdesspelletjes

En in de weerspiegeling van een auto maakte het het echt

dat rook naar pijn

mensen zeiden over hem

Zoals de pijn van slapende bloemen

met de orkaan