Костёр - Кукрыниксы

Я зажег свой костер,

Пламя вспыхнуло вдруг

И широкой волной

Разлилося вокруг.

И рассыпалась мгла

В беспредельную даль,

С отягченной груди

Отгоняя печаль.

Безнадежная грусть

В тихом треске углей

У костра моего

Стала песней моей.

И я весело так

На костер свой смотрел,

Вспоминаючи грусть,

Тихо песню запел.

Я опять подо мглой.

Мой костер догорел,

В нем лишь пепел с золой

От углей уцелел.

Снова грусть и тоска

Мою грудь облегли,

И печалью слегка

Веет вновь издали.

Чую — будет гроза,

Грудь заныла сильней,

И скатилась слеза

На остаток углей.

ik heb mijn vuur aangestoken

De vlam laaide plotseling op

En in een brede golf

Rond gemorst.

En de nevel brokkelde af

In de grenzeloze afstand

Van een verzwaarde borst

Verdrijf verdriet.

Hopeloos verdriet

In het stille geknetter van kolen

bij mijn vuur

werd mijn lied.

En ik heb zo veel plezier

Ik keek naar mijn vuur,

Herinnering aan verdriet

Zong zachtjes een lied.

Ik ben weer onder de mist.

Mijn vuur is uitgebrand

Het bevat alleen as en as

Overleefd van de kolen.

Weer verdriet en verlangen

Paste op mijn borst

En een beetje verdrietig

Blaast weer van ver.

Ik hoor dat er onweer zal zijn

Meer pijn op de borst

En een traan rolde naar beneden

Voor de rest van de kolen.