Беспокойный - Кукрыниксы

Под колесом всё так же стонут камни

Трепещет пыль от бегунов лихих

И мне тянуть поводья на себя не надо

Там, где остановятся стихи.

Под золотистой гривой вижу рану

Я сам попал в неё испугом и хлыстом,

А колесницу гнал и чувствовал что стану

Небом на худой конец звездой!

А мне опять среди уютных стен

Покоя стало мало!

Среди уснувших стен, среди потухших глаз

Меня не стало!

И разыгрались же кони в поле

Поископытили уставшую зарю

Что они делают?

Чью же они долю?!

Мыкают по полю не мою ль?

Устали кони я камень брошенный

Устал и я, я стал спокоен как змея

Иду туда, туда где был непрошеный

Нет во мне огня и нет меня!

А мне опять среди уютных стен

Покоя стало мало!

Среди уснувших стен, среди потухших глаз

Меня не стало!

Stenen kreunen nog steeds onder het stuur

Stof fladdert van onstuimige lopers

En ik hoef niet zelf aan de touwtjes te trekken

Waar de poëzie stopt.

Onder de gouden manen zie ik een wond

Ik sloeg haar zelf met een schrik en een zweep,

En ik reed de wagen en voelde dat ik zou worden

De lucht is in het slechtste geval een ster!

En ik weer tussen de gezellige muren

Vrede is niet genoeg!

Tussen de slapende muren, tussen de uitgestorven ogen

Ik ben weg!

En de paarden speelden in het veld

De zoektocht probeerde de vermoeide dageraad

Wat zijn ze aan het doen?

Wiens aandeel zijn ze?!

Loeien ze over het veld, is het niet van mij?

Vermoeide paarden ik ben een steen gegooid

Ik ben ook moe, ik werd kalm als een slang

Ik ga naar waar de ongenode was

Er is geen vuur in mij en er is geen ik!

En ik weer tussen de gezellige muren

Vrede is niet genoeg!

Tussen de slapende muren, tussen de uitgestorven ogen

Ik ben weg!