Кракатук - Хелависа

Вот окно, вот мы двое на подоконнике,

Под окном по заледеневшей брусчатке

Строем едут вооружённые конные —

Шлемы, клинки, в ночи эполет отпечатки.

И ты шепчешь — а мы с тобою сделаем собственных воинов,

Оловянных, терракотовых, в общем, бессмертных

Они будут сражаться только за нашу любовь,

Идти непреклонно против любого огня и ветра

С деревянными их саблями

И со стеклянным вечным дыханием

Проливала бы оловянную кровь

Наша армия, армия

Мой генерал, а если наш враг — о семи головах,

Семь сверкающих корон над звездными башнями?

И ты шепчешь — госпожа моя, я помогу победить тебе страх,

Нашу армию мы вылепим ещё более страшною

Ведь с деревянными их саблями

И со стеклянным вечным дыханием

Ныне льет оловянную кровь

Наша армия, армия.

И под вышитым знаменем

Бубенцы звенят — прости меня!

От зари до исхода дня,

Наша армия, армия.

Помнишь, как ты волок через лес меня по снегу,

Спотыкался меж дымящихся луж и осколков?

Вновь и вновь налетает неизбежная готика,

Семь корон, семь башен, семь знамён и только

С воронёными их саблями

И с морозным белым дыханием

Льётся кровь неизменно алая

Нашей армии, армии.

До исхода дня — спаси меня,

Под шелковым выцветшим знаменем

До последнего, до единого

Наша армия, армия, армия…

Hier is het raam, hier zijn wij tweeën op de vensterbank,

Onder het raam op de ijzige stoep

Gewapende cavalerie rijden in formatie -

Helmen, zwaarden, epauletten in de nacht.

En jij fluistert - en jij en ik zullen onze eigen krijgers maken,

Tin, terracotta, in het algemeen, onsterfelijk

Ze zullen alleen vechten voor onze liefde

Meedogenloos tegen vuur en wind ingaan

Met hun houten sabels

En met een glazige eeuwige adem

tin bloed vergieten

Ons leger, leger

Mijn generaal, en als onze vijand zeven koppen heeft,

Zeven glinsterende kronen boven sterrentorens?

En je fluistert - mijn dame, ik zal je helpen je angst te overwinnen,

We zullen ons leger nog verschrikkelijker vormen

Immers, met hun houten sabels

En met een glazige eeuwige adem

Nu giet tin bloed

Ons leger, leger.

En onder de geborduurde banner

Klokken luiden - vergeef me!

Van zonsopgang tot het einde van de dag

Ons leger, leger.

Weet je nog hoe je me door het bos in de sneeuw sleepte,

Struikelde tussen rokende plassen en granaatscherven?

Keer op keer duikt de onvermijdelijke gothic op,

Zeven kronen, zeven torens, zeven banieren en alleen

Met hun geblauwde sabels

En met een ijzige witte adem

Het bloed stroomt altijd scharlakenrood

Ons leger, leger.

Tot het einde van de dag - red mij,

Onder een vervaagde zijden banier

Tot de laatste, tot de laatste

Ons leger, leger, leger...