Je suis la solitaire - Keny Arkana

Je suis la solitaire, seule même parmi les miens

Seule dans cette ère qui m'étouffe comme le silence de mes chagrins

Seule parce que mes pas arrivent de loin

Fatiguée mais debout, le sourire malgré les coups avant que j’m'écroule j

'tiens pour combien de temps?

Mon passé, un boulet que je traîne mais qui m’aplatit quand soudain ma vie

devient pente

Ou pire, à chaque virage m’entraîne dans le ravin

Ecoute, je coule dans le poison mais j’accepte si sonne la Fin

Je suis la solitaire, vagabondant dans la Vie

Vagabondant dans dans la Vie

Vagabondant dans les villes, jamais très très loin du vide

Des noeuds dans le bide me rappellent ce vide que rien ne comble

Et quand le bien me trompe alors là plus rien ne compte !

Alors laisse moi dans mon coin!

Je ne veux partager ma douleur

C’est pour ton bien car la souffrance me tape à toute heure

Par pudeur ou par crainte m’enveloppe ce silence

Je n’ai vu que les violences du système donc excuse mon manque de nuance

Cavale sans fin, je ne peux lâcher les amarres

Mon Dieu, je lâche prise mon âme si torturée ç mal

Ma hargne, rien ne l’adoucit: vois l'époque déglinguée

Malgré les larmes on a tous ri quand la paix s’est flinguée

Ma vie un braco et mon passé m’a tout pris

A pris la fuite comme mon cœur poussant mon bonheur dans l’oubli

Et quand ma foi roupille, la rage me malmène, me cane même

Ô mon Dieu, pardonne mes failles et mes calvaires

Je m'égare vers la perte, est-ce un suicide inconscient?

Ne me parlez pas d’hérédité, je ne sais même pas de qui je porte le sang

Péter les plombs, ça s’accentue quand tu dors sous les ponts

J’ai fuit le désert mais j’ai encore du sable mouvant sous les pompes

Enfant de dehors, j’y suis arrivée candide

Y a que la lune qui peut me comprendre ou me consoler car elle m’a vu grandir

La Vie m’a jetée dans la nuit et puis m’a laissée seule

Je suis la solitaire, même avec le cœur rempli de mes frères et sœurs

J’ai vu le pire du pire de près

Pas de jardin secret, un champ de plaies

Chère Etoile j’ai peur, alors chante s’te plait!

M’abandonne pas dans les tourments de ma tête

J’ai peur, m’abandonne pas, je suis perdue sans ton aide

Je suis la solitaire mais qui peut comprendre?

Je n’ai même pas les mots pour exprimer ce que j’aimerais faire entendre

Mon instinct de survie m’ordonne de prendre le large

De tout plaquer, le rap y compris, car je sais qu’ici je finirai barge!

Et pendant que la paix fait sa radine ce monde nous baratine

Je suis pas chez moi ici, mon cœur coincé en Amérique latine

Maintenant je sais même si l’océan nous sépare

J’entends tes pleurs, ta rage, tes peurs et ton espoir

Je suis avec toi !

Et je manquerai pas à l’appel

J’ai le mal du pays, c’est bizarre car je le connais à peine

Je suis la solitaire sans terre et sans attaches

Y’a que le rap qui me tient en laisse et qui me retient quand je m’arrache

La liberté, je l’ai vue qu'à travers une serrure

J’ai mal aux nerfs!

Ai-je trop tapé contre les murs de ma cellule?

Je rêve de répit mais la mort vit à ses dépends

Ma vie m'épuise et la fatigue me renvoie à squatter les bancs

J’ai crié «sortez des rangs!

«Mais avec l'âge tous finissent par y rentrer et je reste là face à ces adhérents

Alors je continue ma route en solitaire

Toujours, j’ai pas choisi, mais j’continue avec la foi frère

Donc laissez moi en paix si vous ne comprenez pas

Le système m’a exclue, maltraitée, je n’y rentrerai pas

Je suis la vagabonde, le fardeau à l'épaule

En quête d’enseignement mais certainement pas ceux qu’on apprend à l'école

Je crois en Dieu malgré l'époque

En la Vie et je me battrai J’ai la tête dure, demandez à mes potes!

Ma foi infalsifiable

Je lis dans les signes de la vie, quoi!

Tu ne les penses pas si fiables?!

Alors laisse tomber, car seule l’intuition me guide

Et la paix séjourne en moi lorsque mes impulsions me quittent

La colère ma meilleure ennemie

Ô Seigneur aide-moi

De ma mémoire elle veut ma peau s’il te plait reste prés de moi

J’ai de moins en moins de force je me perds dans ces années

J’suis jeune mais tellement vieille mais comme on dit: on fait aller

Malgré le trouble dans le crâne, le doute dans le «Graal «A cran mais où est le diable qu’on le crame!

Ce monde clame de drôles de valeurs sans valeureux soldats

Ici ces bâtards sèment le malheur et boivent du sang dans leur soda

C’est la routine!

On m’a souvent dit: «ma sœur, Mais prends cette pince monseigneur puisque le

bonheur a fermé la boutique!

«Née dans un monde qui m’a nourri à la broutille

A voulu m’abrutir !

Adorer l’argent qui n’est qu’un outil

Pfffffff, laisse-moi dans ma marge

Le cœur plein de foi même si parfois je me perds un peu dans ma marche

La nuit, j’entends des cris, Des bouts de passé, des rêves détruits

Détritus de ma mémoire éprise de tristes échos nourrissant ma déprime

Et puis je ferme les yeux fort

Attendant que les anges viennent me parler dans mon sommeil pour un peu de

réconfort

Le moral en baisse et en baisse, le fond m’attend

Les années passent et moi j’encaisse et j’encaisse mais jusqu'à quand?

Car déjà mon âme titube

Mets tes menaces dans ton cul

Mr le gendarme tu peux taper j’ai l’habitude !

La douleur physique anesthésiée par celle intérieure

Qui me détériore, accuse parfois mon existence d’erreurs

Alors je m'élève seule les mains vers le ciel

Incomprise et prise à la gorge par cette merde de siècle!

Je suis la solitaire, tu sais celle que l’on prend

Pour une sauvage, que le monde pointe du doigt mais que personne ne comprend

Je suis la solitaire, parfois esclave de mes tourments

Instable dans la routine mais toujours à l’aise dans le mouvement

Je suis la solitaire, amoureuse de l’imprévu

Etre riche et esclave, moi j’préfère être libre et à la rue

Je suis la solitaire, celle qui n'écoute pas les ordres

Seule dans cette époque, seule mais en paix avec les autres

Je suis la solitaire

Ik ben de eenzame, alleen, zelfs onder de mijnen

Alleen in dit tijdperk dat me verstikt als de stilte van mijn verdriet

Alleen omdat mijn stappen van ver komen

Moe maar staan, lachend ondanks de klappen voordat ik instortte

'hoe lang vasthouden?

Mijn verleden, een bal die ik sleep maar die me plat maakt als plotseling mijn leven

wordt helling

Of erger nog, elke bocht brengt me door het ravijn

Luister, ik zink in vergif, maar ik accepteer als het Einde rinkelt

Ik ben de eenzame zwerver in het leven

Dwalend door het leven

Dwalend door de steden, nooit ver van de leegte

Knopen in de buik herinneren me aan deze leegte die niets vult

En als het goede mij bedriegt, doet er niets meer toe!

Dus laat me in mijn hoek!

Ik wil mijn pijn niet delen

Het is voor je bestwil, want pijn raakt me de hele tijd

Uit bescheidenheid of angst omhult mij deze stilte

Ik zag alleen het geweld van het systeem, dus excuseer mijn gebrek aan nuance

Eindeloze rit, ik kan het niet laten gaan

Mijn God, ik heb mijn ziel zo gekweld dat het pijn doet

Mijn woede, niets verzacht het: zie het vervallen tijdperk

Ondanks de tranen hebben we allemaal gelachen toen de vrede werd neergeschoten

Mijn leven een braco en mijn verleden nam alles van me af

Nam een ​​vlucht zoals mijn hart mijn geluk in de vergetelheid duwde

En wanneer mijn geloof sluimert, grijpt woede me aan, zelfs stokt me

O mijn God, vergeef mijn fouten en mijn beproevingen

Ik dwaal af naar verlies, is het onbewuste zelfmoord?

Praat me niet over erfelijkheid, ik weet niet eens wiens bloed ik draag

Als je gek wordt, wordt het erger als je onder de bruggen slaapt

Ik ben de woestijn ontvlucht, maar ik heb nog steeds drijfzand onder de pompen

Kind van buiten, ik kwam daar openhartig aan

Alleen de maan kan me begrijpen of troosten omdat ze me heeft zien groeien

Het leven gooide me in de nacht en liet me toen met rust

Ik ben de eenzame, zelfs met mijn hart vol van mijn broers en zussen

Ik heb het ergste van het ergste van dichtbij gezien

Geen geheime tuin, een veld van wonden

Lieve Ster, ik ben bang, dus zing alsjeblieft!

Laat me niet achter in de kwellingen van mijn hoofd

Ik ben bang, geef niet op, ik ben verloren zonder jouw hulp

Ik ben de eenzame, maar wie kan het begrijpen?

Ik heb niet eens de woorden om uit te drukken wat ik zou willen horen

Mijn overlevingsinstinct zegt me dat ik moet vertrekken

Om alles te laten vallen, rap inbegrepen, want ik weet dat ik hier binnenschip zal eindigen!

En terwijl de vrede gierig is, praat deze wereld tegen ons

Ik ben hier niet thuis, mijn hart zit vast in Latijns-Amerika

Nu weet ik zelfs of de oceaan ons scheidt

Ik hoor je huilen, je woede, je angsten en je hoop

Ik ben met jou !

En ik zal de oproep niet missen

Ik heb heimwee, het is raar omdat ik hem amper ken

Ik ben de landloze en ongebonden eenzaam

Alleen rap houdt me aan de lijn en houdt me tegen als ik mezelf losmaak

Vrijheid, ik zag het alleen door een slot

Mijn zenuwen doen pijn!

Heb ik mijn celwanden te hard geraakt?

Ik droom van uitstel, maar de dood leeft ten koste van hem

Mijn leven put me uit en vermoeidheid stuurt me terug naar de banken gehurkt

Ik schreeuwde “kom uit de gelederen!

"Maar als ze ouder worden, komen ze allemaal binnen en ik sta daar tegenover die aanhangers

Dus ik vervolg mijn reis alleen

Toch heb ik niet gekozen, maar ik ga door met het geloof broeder

Dus laat me met rust als je het niet begrijpt

Het systeem schopte me eruit, misbruikte me, ik pas er niet in

Ik ben de zwerver, de last op mijn schouder

Op zoek naar lesgeven, maar zeker niet degene die we op school leren

Ik geloof in God ondanks de tijden

In het leven en ik zal vechten Ik ben koppig, vraag het mijn homies!

Mijn onvervalst geloof

Ik lees de tekenen van leven, wat!

Vind je ze niet zo betrouwbaar?!

Dus laat het los, want alleen intuïtie leidt me

En vrede woont in mij wanneer mijn impulsen mij verlaten

Boos mijn ergste vijand

O Heer, help mij

Uit mijn herinnering wil ze mijn huid, blijf alsjeblieft dicht bij me

Ik heb steeds minder kracht Ik verlies mezelf in deze jaren

Ik ben jong maar zo oud maar zoals ze zeggen: let's go

Ondanks de wanorde in de schedel, de twijfel in de "Graal" Op het randje maar waar de duivel het aan wil branden!

Deze wereld claimt grappige waarden zonder dappere soldaten

Hier zaaien deze klootzakken ongeluk en drinken bloed in hun frisdrank

Het is de routine!

Er is mij vaak verteld: "zuster, Maar neem deze klem, mijn Heer, sinds de...

Geluk heeft de winkel gesloten!

"Geboren in een wereld die me on the fly voedde

Wilde me brutaal maken!

Aanbiddingsgeld dat slechts een hulpmiddel is

Pffffff, laat me in mijn marge

Het hart vol geloof, ook al raak ik soms een beetje verdwaald in mijn wandeling

'S Nachts hoor ik geschreeuw, Stukken van het verleden, dromen vernietigd

Vuilnis van mijn geheugen verliefd op droevige echo's die mijn depressie voeden

En dan sluit ik mijn ogen stijf

Wachten tot de engelen een beetje met me komen praten in mijn slaap

comfort

Moraal op en neer, de bodem wacht op mij

Jaren gaan voorbij en ik verzilver in en uit, maar tot wanneer?

Omdat mijn ziel al wankelt

Steek je dreigementen in je reet

Meneer de gendarme die u kunt typen ben ik gewend!

Lichamelijke pijn verdoofd door innerlijke pijn

Wat mij verslechtert, beschuldigt mijn bestaan ​​soms van fouten

Dus ik hef mijn handen alleen naar de hemel

Verkeerd begrepen en naar de keel gegrepen door deze eeuw shit!

Ik ben de eenzame, je weet wel degene die we nemen

Voor een wilde, op wie de wereld wijst maar niemand begrijpt

Ik ben de eenzame, soms een slaaf van mijn kwellingen

Instabiel in routine maar nog steeds comfortabel in beweging

Ik ben de eenling, verliefd op het onverwachte

Om rijk en slaaf te zijn, ben ik liever vrij en op straat

Ik ben de eenling, degene die niet naar bevelen luistert

Alleen in deze tijd, alleen maar in vrede met anderen

ik ben de eenzame