Entre les lignes #2: 20.12 - Keny Arkana

Oui j’ai juré d’rester la même

Mais qui suis-je?

Les hauts, les bas, montagnes russes affectives

Tensions internes mais je dois guérir

Sans ça, voué à périr avant la fin du périple

Dans ma dérive j’ai touché l’infinité

Je suis morte en silence et j’ai lutté dans la dignité

J’ai fait les choses par conscience, d’en bas

J’ai fait les choses par amour

Ce qui en découle ne m’appartient pas

Compte seulement l’instant présent

C‘est c’que la vie m’a enseigné

Oui demain c’est comme un autre monde

Demain rien n’est plus sûr, le poids du monde sur les épaules

Une époque qui veut éradiquer le futur

Humanité du dernier round eu à l’usure

Alors c’est ça, que sont devenus les descendants des sages?

Aveuglé par ce qui brille, on ne peut voir les présages

Peu Importe qu’on me comprenne ou pas je fais passer l’message

Le, le passé n’est plus, oui tout devient chimère

À la mémoire d’hier et de tous ceux qui nous quittèrent

J’ai dégringolé ravin un soir d’hiver

Depuis ne s’en libère que le parfum de mes prières

J’ai noirci des pages de griefs de larmes et de rages

Alarmes et société ou armée de lâches

Incarnée, j’ai voulu toucher les étoiles

J'étais pas prête et j’crois que j’me suis plus que brûler les doigts

Alors j’suis partie affronter mes peurs à la belle étoile

La nature m’a guérie parce que j’suis restée pieuse

Seule avec moi-même à regarder la danse des constellations

À méditer pour apaiser ma peine

Parce que société est perverse, t'écrasera si tu te perds

Te regardera de haut du haut de sa bassesse de merde

Mais où on va si même les gens qui s’aiment se taisent, se détestent

Se jugent et se vendraient contre un peu d’espèces?

J’désespère pas je sais que tout part d’un éclat

Éclair de conscience, nan, j’obéis pas à un état

A l’heure où s’accélèrent les sortilèges des CRS

Qui fracasseraient même un cortège de veuves et d’orphelins

J’suis née dans ce monde, en le dénonçant je m’attire les foudres

Parce que je chante son effondrement un peu seule contre tous

J’suis née dans ce monde de béton, dans ce mitard

Née comme toi sous les néons glauques d’une salle d’hôpital

Bienvenue ici-bas, asile grandeur nature, communication hertzienne

Pour s’faire entendre faut brûler des voitures

Alors j'écris entre les lignes et les ratures

Entre la lumière et la brume, entre le soleil et la lune

Car j’ai grandi trop vite, je rejette la vie d’adulte

Et comme j’ai vu à qui profite la merde j’ai épousé la lutte

Toi qui es parti marcher tes rêves, je te salue

Éternel éphémère ce qui était ne sera plus

Sors de ta rue et vois le monde qui t’a vu naitre

La force est infinie comme l’univers ou l'âme humaine

Préserve ton esprit, les médias c’est l’arme du règne

Ceux qui accusent l’incendie sont souvent ceux qui l’allumèrent

Enfant de la lumière, sors de la cage intime

Aucune cause n’est perdue, aucune prière n’est indigne

Dans nos têtes, le monde s’imbibe et s’imbrique

Ça voyage en un clic, Babylone n’est qu’un crime

Ici tout à un prix, même ce qu’on n’achète pas

Frangin y’a pas qu’les stars, sens le malaise car on est esclave

La Terre est grande pourtant on n’a pas assez d’place

Monde bestial, alors on se noie en regardant l’espace

Car c’est carpe diem, au jour le jour car on ne sait pas

De quoi sera fait demain souvent les chemins se séparent

Héritiers du venin mais on ne souille pas le cristal quetzales

Nous sommes les plumes qui racontons une autre histoire

Héritiers d’une parole, d’un esprit ancestral

Malgré les interférences de l'époque

Non, on n’a pas toujours l'étoffe du message ni l’envergure

Mais on s’efforce de penser sage même dans l’amertume

Grandissant loin de la verdure mais connecté à la Terre

On a r’découvert ce qu’on croyait avoir perdu

Héritier d’une lignée rappelle-toi Babylone a plié

Nos ancêtres pour s’autoproclamer Roi

Tant de mal a été fait, peut-on soigner les plaies en les niant

Non, ton grand cœur émane des blessés

La guérison vient du pardon, oui c’est vrai

Mais pour pardonner faut aussi que chacun reconnaisse ses méfaits

Ici le tortionnaire te parle de haut, te Traite de fou

Insulte tes rêves et tes racines, s’acharne sur le peu qui reste debout

Interminable serait la liste, mais comprend le vrai problème

Guéris-toi d’abord car le monde est d’abord en nous-mêmes

C’est ce que la vie m’a enseigné dans mon calvaire

Planète bleue, arrivée un 20.12 oui j’ai pleuré la Terre

Dans des révélations, pourtant tout semble brouillé

Embourbé mais qui part en quête finira par trouver

Partout les mêmes masques sur les cœurs

C’est parce que ça aime trop sa coquille que ça refuse d'éclore

Eclore c’est douloureux mais l’ange m’a dit c’est pas trop tard

Dis-leur que petite graine deviendra baobab

Ja, ik heb gezworen hetzelfde te blijven

Maar wie ben ik?

De hoogtepunten, de dieptepunten, emotionele achtbaan

Interne spanningen maar ik moet genezen

Zonder dat, gedoemd om te vergaan voor het einde van de reis

In mijn drift raakte ik oneindig aan

Ik stierf in stilte en vocht met waardigheid

Ik deed dingen uit geweten, van onderaf

Ik deed dingen voor de liefde

Wat volgt is niet van mij

Tel alleen het huidige moment

Dat is wat het leven me heeft geleerd

Ja morgen is als een andere wereld

Morgen is niets meer zeker, het gewicht van de wereld op je schouders

Een tijdperk dat de toekomst wil uitroeien

Laatste ronde mensheid gedragen

Dus dat was het, wat gebeurde er met de afstammelingen van de wijzen?

Verblind door het schijnen, kan de voortekenen niet zien

Het maakt niet uit of je me begrijpt of niet, ik breng de boodschap over

Het, het verleden is niet meer, ja alles wordt een utopie

Ter nagedachtenis aan gisteren en al degenen die ons hebben verlaten

Ik viel op een winteravond in een ravijn

Sindsdien is alleen de geur van mijn gebeden vrijgegeven

Ik heb pagina's van grieven zwart gemaakt met tranen en woede

Alarmen en de samenleving of het leger van lafaards

Vleesgeworden, ik wilde de sterren aanraken

Ik was er nog niet klaar voor en ik denk dat ik meer dan mijn vingers heb gebrand

Dus ging ik mijn angsten onder ogen zien onder de sterren

De natuur heeft me genezen omdat ik vroom bleef

Alleen met mezelf kijkend naar de dans van de sterrenbeelden

Mediteren om mijn pijn te verzachten

Want de samenleving is slecht, zal je verpletteren als je verdwaalt

Zal op je neerkijken vanaf de top van zijn waardeloze laaghartigheid

Maar waar gaan we heen als zelfs mensen die van elkaar houden hun mond houden, elkaar haten?

Elkaar beoordelen en verkopen voor een beetje geld?

Ik wanhoop niet, ik weet dat alles begint met een knal

Flits van geweten, nee, ik gehoorzaam niet aan een staat

In een tijd waarin de spreuken van de CRS versnellen

Wie zou zelfs een stoet van weduwen en wezen vermorzelen?

Ik ben in deze wereld geboren, door het aan de kaak te stellen trek ik de woede aan

Want ik zing over haar ineenstorting, een beetje alleen tegen iedereen

Ik ben geboren in deze wereld van beton, in deze mitard

Geboren zoals jij onder de sombere neonlichten van een ziekenhuisafdeling

Welkom hier, levensgroot asiel, hertziaanse communicatie

Om gehoord te worden, moet je auto's verbranden

Dus ik schrijf tussen de regels en de uitwissingen

Tussen licht en mist, tussen zon en maan

Omdat ik te snel volwassen ben geworden, verwerp ik het volwassen leven

En toen ik zag wie profiteert van de shit, trouwde ik met het gevecht

Jij die vertrok om je dromen waar te maken, ik groet je

Eeuwig vluchtig wat was zal niet meer zijn

Ga je straat uit en zie de wereld waarin je geboren bent

Kracht is oneindig zoals het universum of de menselijke ziel

Spaar je geest, de media is het wapen van de regering

Degenen die het vuur de schuld geven, zijn vaak degenen die het hebben veroorzaakt

Kind van het licht, kom uit de intieme kooi

Geen zaak gaat verloren, geen gebed is onwaardig

In onze hoofden zuigt en verstrengelt de wereld zich

Het reist in een klik, Babylon is gewoon een misdaad

Hier heeft alles een prijs, ook wat je niet koopt

Bro, het zijn niet alleen de sterren, voel het ongemak omdat we een slaaf zijn

De aarde is groot, maar we hebben niet genoeg ruimte

Bestiale wereld, dus we verdrinken terwijl we naar de ruimte staren

Want het is carpe diem, van dag tot dag, want we weten het niet

Wat er morgen gedaan gaat worden scheiden vaak de paden

Erfgenamen van het gif, maar we verontreinigen de kristallen quetzales niet

Wij zijn de veren die een ander verhaal vertellen

Erfgenamen van een woord, een voorouderlijke geest

Ondanks de inmenging van de tijd

Nee, we hebben niet altijd de inhoud of de reikwijdte

Maar we streven ernaar wijs te denken, zelfs in bitterheid

Weggroeien van het groen maar verbonden met de aarde

We hebben herontdekt wat we dachten dat we verloren hadden

Erfgenaam van een lijn onthoud Babylon gebogen

Onze voorouders om zichzelf tot koning uit te roepen

Er is zoveel kwaad aangericht, kunnen we de wonden helen door ze te ontkennen?

Nee, je grote hart komt van de gewonden

Genezing komt van vergeving, ja het is waar

Maar om te vergeven moet iedereen ook hun wandaden erkennen

Hier praat de folteraar tegen je, noemt je gek

Beledig je dromen en je wortels, ga achter het weinige dat overeind blijft

Eindeloos zou de lijst zijn, maar begrijp het echte probleem

Genees eerst jezelf, want de wereld is de eerste in onszelf

Dat is wat het leven me leerde in mijn beproeving

Blauwe planeet, aangekomen op 20.12 ja ik huilde de aarde

In onthullingen, maar toch lijkt alles wazig

Verzand maar wie gaat zoeken zal vinden

Overal dezelfde maskers op hartjes

Het is omdat het te veel van zijn schild houdt dat het weigert uit te komen

Het uitkomen is pijnlijk, maar de engel vertelde me dat het nog niet te laat is

Vertel ze dat een klein zaadje een baobab zal worden