Entre les lignes #1: Car nous sommes le monde - Keny Arkana

J’me sens impuissante

Petite goutte dans l’océan

Si vaste est l’espace, qu’on s’est comme perdu dans ses méandres

Aspirés par le néant

On a vu le poison se répandre

On l’a vu quand on était môme

Chez l’autre, l’incarne-t-on maintenant qu’on est grand?

Mélancolie des temps modernes

Y’a que des noeuds dans nos racines

Un pic, un vide éternel

Qui se donne raison à chaque fois que l’on vacille

Ils sont morts nos modèles

Qui croire?

Depuis petit on nous bassine

Assis, ainsi sous le bucher de nos rêves

Balafrés car nos larmes sont de l’acide

Ne pleure pas le passé, non

L'éphémère est infime

S’accrocher à ce qui a été

Est ce qui nous a rendu infirme

Ils disent voir clair mais l’avenir a minci

Y’a plus de retour en arrière

Le château de sable ne tient qu'à un fil

Ils disent que la vie est une barrière

Même lorsque l’on insiste

Ils disent que je sacrifie ma carrière

Moi je dis que je préserve mes principes

Diront que l’oiseau n’a pas d’ailes

Aveugles jusqu'à être raciste

Clamant Dieu en incarnant son blasphème

Te répliquant que… Le monde est ainsi

Alors partout ça s’indigne

Hé rébellion

Comme un rayon de soleil qui nous crie

Qu’on est en vie et qu’on est des millions

L’esprit libre a surgit

Dans la ville pour sortir du silence

Munit du noble courage de celui qui n’a plus rien à perdre en criant délivrance

Petite Terre ou petite France

Tu es si belle quand tu défends

La liberté des plus faibles

Contre la violence des plus grands

Les plus grands veulent te convaincre

Mais ils t'écrasent lorsque tu trembles

Le soleil brille pour tous

Que les rois de ce monde en prennent l’exemple

La douleur nous éventre

Si on ne transmute rien

Le coeur

Devient puissant seulement s’il est relié au creux d’une main

Le vieux monde parti en cendre

Partira, je l’ai vu de loin

On enlèvera, nos pierres

De leur édifice et les pavés du chemin

La vie est un mouvement éternel

L’inertie, c’est la mort

Je vis chaque journée comme la dernière

Car chaque jour elle se rapproche

Enfant de la Terre Mère

Oui on vaincra le sale sort

En face de leur mensonge de pierre

De leur violence faudra que l’on soit fort

Car nous sommes le monde…

Ik voel me hulpeloos

Kleine druppel in de oceaan

Zo groot is de ruimte, dat we verdwalen in haar meanders

in het niets gezogen

We hebben gezien hoe het gif zich verspreidde

We zagen het toen we kinderen waren

In de andere, belichamen we het nu we volwassen zijn?

moderne melancholie

Er zitten alleen knopen in onze wortels

Een piek, een eeuwige leegte

Wie bewijst zijn gelijk elke keer dat we wankelen

Ze zijn dood onze modellen

Wie te geloven?

Sinds klein zijn we gebaad

Zo zitten onder de brandstapel van onze dromen

Getekend omdat onze tranen zuur zijn

Treur niet om het verleden, nee

Het kortstondige is klein

Vasthouden aan wat is geweest

Is wat ons kreupel maakte?

Ze zeggen dat ze duidelijk zien, maar de toekomst is uitgedund

Er is geen weg meer terug

Het zandkasteel hangt aan een zijden draadje

Ze zeggen dat het leven een barrière is

Zelfs als we erop aandringen

Ze zeggen dat ik mijn carrière opoffer

Ik zeg dat ik me aan mijn principes houd

Zal zeggen dat de vogel geen vleugels heeft

Blind voor racisme

God opeisen door zijn godslastering te belichamen

Ik zeg je dat... zo is de wereld

Dus overal is verontwaardiging

hey rebellie

Als een zonnestraal die naar ons schreeuwt

Dat we leven en dat we miljoenen zijn

De vrije geest is opgestaan

In de stad om de stilte te doorbreken

Gewapend met de nobele moed van iemand die niets meer te verliezen heeft door te schreeuwen om verlossing

Petite Terre of Klein Frankrijk

Je bent zo mooi als je verdedigt

De vrijheid van de zwakken

Tegen het geweld van de grootste

De grote jongens willen je overtuigen

Maar ze verpletteren je als je schudt

De zon schijnt voor iedereen

Laat de koningen van deze wereld hun voorbeeld nemen

De pijn scheurt ons uit elkaar

Als we niets transmuteren

Het hart

Wordt alleen krachtig wanneer gebonden in de palm van een hand

De oude wereld tot as vergaan

Zal vertrekken, ik heb het van ver gezien

We zullen onze stenen verwijderen

Van hun gebouw en de kasseien van de weg

Het leven is een eeuwige beweging

Inertie is de dood

Ik leef elke dag als de laatste

Want elke dag komt ze dichterbij

Kind van Moeder Aarde

Ja, we zullen de pech overwinnen

Voor hun stenen leugen

Van hun geweld zullen we sterk moeten zijn

Omdat wij de wereld zijn...