Leaving the City - Joanna Newsom

Hay and a clean stall

And ivy on a garden wall

And a sign saying sold

And an old coat for the bad cold

I believe in you

Do you believe in me?

What do you want to do?

Are we leaving the city?

On the black road

Through the gold fields

While the fields are plowed

Towards what we are allowed

The bridle bends in idle hands

And slows your canter to a trot

We mean to stop in increments

But can’t commit, we post and sit in impotence

The harder you hit, the deeper the dent

We seek our name, we seek our fame

And our credentials, paned in glass

Trained to master incidentals

Bleach our collar, leach our dollar

From our cents

The longer you live, the higher the rent

Beneath the pale sky

Beside the red barn

Below the white clouds

Is all we are allowed

Here, the light will seep

And the scythe will reap

And spirit will rend

In counting toward the end

In December of that year

The word came down that she was here

The days grew shorter

I was sure if she came 'round

I’d hold my ground, I’d endure

But they’d alluded to a change

That came to pass

And spring, deranged, weeping grass and sleepless broke

Herself upon my windowglass

And I could barely breathe for seeing

All the splintered light that leaked

Her fissures fleeing, launched in flight

Unstaunched daylight, brightly bleeding

Bleached the night with dawn deleting

In that high sun after our good run

When the spirit bends

Beneath knowing it must end

And that is all I want here

To draw my gaunt spirit to bow

Beneath what I am allowed

Beneath what I am allowed

Hooi en een schone stal

En klimop op een tuinmuur

En een bordje met de tekst verkocht

En een oude jas voor de stevige kou

Ik geloof in jou

Geloof je in mij?

Wat wil je doen?

Verlaten we de stad?

Op de zwarte weg

Door de goudvelden

Terwijl de velden worden geploegd

Op weg naar wat we zijn toegestaan

Het hoofdstel buigt in ijdele handen

En vertraagt ​​je galop naar een draf

We willen in stappen stoppen

Maar we kunnen ons niet binden, we posten en zitten in onmacht

Hoe harder je slaat, hoe dieper de deuk

We zoeken onze naam, we zoeken onze roem

En onze inloggegevens, in glas gezet

Opgeleid om incidentele kosten onder de knie te krijgen

Bleek onze kraag, loog onze dollar uit

Van onze centen

Hoe langer je leeft, hoe hoger de huur

Onder de bleke lucht

Naast de rode schuur

Onder de witte wolken

Is alles wat we mogen?

Hier zal het licht sijpelen

En de zeis zal oogsten

En de geest zal verscheuren

Bij het tellen naar het einde

In december van dat jaar

Het woord kwam naar beneden dat ze hier was

De dagen werden korter

Ik wist zeker dat als ze langs zou komen

Ik zou standhouden, ik zou doorstaan

Maar ze hadden gezinspeeld op een verandering

Dat is gebeurd

En de lente, gestoord, huilend gras en slapeloos brak

Zichzelf op mijn venster

En ik kon nauwelijks ademen om te zien

Al het versplinterde licht dat lekte

Haar scheuren op de vlucht, gelanceerd tijdens de vlucht

Ongeremd daglicht, helder bloedend

De nacht gebleekt met het verwijderen van de dageraad

In die hoge zon na onze goede run

Wanneer de geest buigt

Onder het weten dat het moet eindigen

En dat is alles wat ik hier wil

Om mijn uitgemergelde geest te laten buigen

Onder wat mij is toegestaan

Onder wat mij is toegestaan