Les amants de Vérone - Isabelle Aubret

Vérone, qu’as-tu fait des deux amants si beaux

Qui s’appelaient, je crois, Juliette et Roméo?

Les amants de Vérone sont à jamais couchés

Est-ce donc pour mourir qu’ils se sont tant aimés?

Plus de baisers donnés, plus de corde au balcon

Le temps qui brise tout n’a laissé que de l’ombre.

L’alouette qui chante pour annoncer le jour

Ne verra plus s’enfuir l’amoureux et l’amour.

Vérone, qu’as-tu fait des deux amants si beaux

Qui s’appelaient, je crois, Juliette et Roméo?

Les amants de Vérone n’iront plus au jardin.

L’iris bleu de la nuit peut refleurir en vain.

Si parfois, deux colombes inclinent un peu le cou

C’est que le vent murmure quelque chose de fou.

Mais leurs coeurs apaisés ne craignent plus l’aurore

Et dans leurs mains trouées, la rose brûle encore.

Vérone, qu’as-tu fait des deux amants si beaux

Qui s’appelaient, je crois, Juliette et Roméo?

Verona, wat heb je gedaan met de twee geliefden zo mooi

Wie werden, geloof ik, Julia en Romeo genoemd?

De minnaars van Verona liggen voor altijd in bed

Was het dan om te sterven dat ze zoveel van elkaar hielden?

Geen kusjes meer gegeven, geen touw meer op het balkon

De tijd die alles verbrijzelt, heeft alleen schaduwen achtergelaten.

De leeuwerik die zingt om de dag aan te kondigen

Zal de minnaar en de liefde niet meer zien vluchten.

Verona, wat heb je gedaan met de twee geliefden zo mooi

Wie werden, geloof ik, Julia en Romeo genoemd?

De liefhebbers van Verona zullen niet meer naar de tuin gaan.

De blauwe iris van de nacht kan tevergeefs weer bloeien.

Als soms twee duiven hun nek een beetje buigen

Het is dat de wind iets geks fluistert.

Maar hun vredige harten zijn niet langer bang voor de dageraad

En in hun doorboorde handen brandt de roos nog steeds.

Verona, wat heb je gedaan met de twee geliefden zo mooi

Wie werden, geloof ik, Julia en Romeo genoemd?