Les vieux - Isabelle Aubret

Les vieux ne parlent plus ou alors seulement parfois du bout des yeux

Même riches ils sont pauvres ils n’ont plus d’illusions et n’ont qu’un coeur

pour deux

Chez eux ça sent le thym le propre la lavande et le verbe d’antan

Que l’on vive à Paris on vit tous en province quand on vit trop longtemps

Est-ce d’avoir trop ri que leurs voix se lézardent quand ils parlent d’hier

Et d’avoir trop pleuré que des larmes encore leur perlent aux paupières

Et s’ils tremblent un peu est-ce de voir vieillir la pendule d’argent

Qui ronronne au salon qui dit oui qui dit non qui dit je vous attends

Les vieux ne rêvent plus leurs livres s’ensommeillent leurs pianos sont fermés

Le petit chat est mort le muscat du dimanche ne les fait plus chanter

Les vieux ne bougent plus leurs gestes ont trop de rides leur monde est trop

petit

Du lit à la fenêtre puis du lit au fauteuil et puis du lit au lit

Et s’ils sortent encore bras dessus bras dessous tout habillés de raide

C’est pour suivre au soleil l’enterrement d’un plus vieux l’enterrement d’une

plus laide

Et le temps d’un sanglot oublier toute une heure la pendule d’argent

Qui ronronne au salon qui dit oui qui dit non et puis qui les attend

Les vieux ne meurent pas ils s’endorment un jour et dorment trop longtemps

Ils se tiennent par la main ils ont peur de se perdre ils se perdent pourtant

Et l’autre reste là le meilleur ou le pire le doux ou le sévère

Cela n’importe pas celui des deux qui reste se retrouve en enfer

Vous le verrez peut-être vous la verrez parfois en pluie et en chagrin

Traverser le présent en s’excusant déjà de n'être pas plus loin

Et fuir devant vous une dernière fois la pendule d’argent

Qui ronronne au salon qui dit oui qui dit non qui leur dit je t’attends

Qui ronronne au salon qui dit oui qui dit non et puis qui nous attend

Oude mensen praten niet meer of alleen soms uit het zicht

Zelfs rijk zijn ze arm, ze hebben geen illusies meer en hebben maar één hart

voor twee

Thuis ruikt het naar schone tijm, lavendel en het werkwoord van weleer

Of we nu in Parijs wonen, we wonen allemaal in de provincies als we te lang leven

Is het omdat ze te veel lachten dat hun stemmen kraken als ze over gisteren praten?

En te veel gehuild hebben dat de tranen nog steeds op hun oogleden parelen

En als ze een beetje beven is het dan om de zilveren klok te zien verouderen?

Wie spint in de woonkamer wie zegt ja wie zegt nee wie zegt ik wacht op je

De oude dromen niet meer dat hun boeken in slaap vallen, hun piano's zijn gesloten

De kleine kat is dood zondag Muscat laat ze niet meer zingen

De oude bewegen niet meer, hun gebaren hebben te veel rimpels, hun wereld is dat ook

kleine

Van bed naar raam dan van bed naar stoel en dan van bed naar bed

En als ze er nog steeds arm in arm uit komen, allemaal stijf gekleed

Het is om in de zon de begrafenis van een oudere te volgen de begrafenis van een

lelijker

En voor een snik, vergeet de zilveren klok voor een heel uur

Wie spint in de woonkamer wie zegt ja wie zegt nee en wacht dan op hen

Oude mensen gaan niet dood, ze vallen op een dag in slaap en verslapen

Ze houden elkaars hand vast, ze zijn bang om te verdwalen, maar ze raken verdwaald

En de ander blijft daar, hoe beter of hoe slechter, hoe zachter of harder

Het maakt niet uit welke van de twee die blijft in de hel belandt

Je zult het misschien zien, je zult het soms zien in regen en verdriet

Het heden doornemen en al excuses aanbieden dat ik niet verder ben geweest

En vlucht nog een laatste keer voor je de zilveren slinger

Wie spint in de woonkamer wie zegt ja wie zegt nee wie zegt dat ik op je wacht

Wie spint in de woonkamer wie zegt ja wie zegt nee en wie wacht dan op ons