On n'oublie rien - Isabelle Aubret

On n’oublie rien, de rien

On n’oublie rien du tout

On n’oublie rien de rien

On s’habitue, c’est tout

Ni ces départs, ni ces navires

Ni ces voyages, qui nous chavirent

De paysages en paysages

Et de visages en visages

Ni tous ces ports, ni tous ces bars

Ni, tous ces attrape-cafards

Où l’on attend le matin gris

Au cinéma de son whisky

Ni tout cela ni rien au monde

Ne sait pas nous faire oublier

Ne peut pas nous faire oublier

Qu’aussi vrai que la Terre est ronde

Ni ces jamais, ni ces toujours

Ni ces je t’aime, ni ces amours

Que l’on poursuit à travers cœurs

De gris en gris, de pleurs en pleurs

Ni ces bras blancs, d’une seule nuit

Collier de femme pour notre ennui

Que l’on dénoue, au petit jour

Par des promesses, de retour

Ni tout cela ni rien au monde

Ne sait pas nous faire oublier

Ne peut pas nous faire oublier

Qu’aussi vrai que la Terre est ronde

Ni même ce temps, où j’aurais fait

Mille chansons, de mes regrets

Ni même ce temps où mes souvenirs

Prendront mes rides, pour un sourire

Ni ce grand lit, où mes remords

Ont rendez-vous, avec la mort

Ni ce grand lit, que je souhaite

À certains jours, comme une fête

Ni tout cela ni rien au monde

Ne sait pas nous faire oublier

Ne peut pas nous faire oublier

Qu’aussi vrai que la Terre est ronde

We vergeten niets, niets

We vergeten helemaal niets

We vergeten niets

We raken eraan gewend, dat is alles

Noch deze vertrekken, noch deze schepen

Noch deze reizen, die ons overweldigen

Van landschappen naar landschappen

En van aangezicht tot aangezicht

Niet al deze poorten, niet al deze balken

Al die kakkerlakkenvangers ook niet

Waar wacht je op de grijze ochtend

Naar de bioscoop van zijn whisky

Niet dat alles en niets ter wereld

Weet niet hoe hij ons moet laten vergeten

Kan ons niet laten vergeten

Dat zo waar als de aarde rond is

Noch deze nooit, noch deze altijd

Noch deze ik hou van jou, noch deze liefdes

Die we met ons hart nastreven

Van grijs tot grijs, van tranen tot tranen

Noch die witte armen, van een enkele nacht

Damesketting voor onze ergernis

Dat we ontrafelen, bij het aanbreken van de dag

Door beloften, terug

Niet dat alles en niets ter wereld

Weet niet hoe hij ons moet laten vergeten

Kan ons niet laten vergeten

Dat zo waar als de aarde rond is

Zelfs deze keer niet, wanneer ik dat zou hebben gedaan

Duizend liedjes, van mijn spijt

Zelfs niet die tijd toen mijn herinneringen

Zal mijn rimpels nemen, voor een glimlach

Noch dit grote bed, waar mijn wroeging

Heb een date met de dood

Noch dat grote bed, dat ik wens

Op bepaalde dagen, zoals een feestje

Niet dat alles en niets ter wereld

Weet niet hoe hij ons moet laten vergeten

Kan ons niet laten vergeten

Dat zo waar als de aarde rond is