Cinéma pour aveugle - Grand Corps Malade, Lino

Comme l’impression d’gâcher des rimes, dans c’siècle j’suis soulé

Mais j’aurais du mal à faire de la merde même si j’voulais

J’ai pas la force d’abandonner mon destin aux génies, aux fées

Dans les intestins, j’ai de la rage quand l’ignorance se porte comme un trophée

Pas invité au festin au milieu de l’arène, de ces grandes colonnes

Où j’ai compris que la cause était plus grande que l’homme

Tout pour la prose, l'époque regarde le sang pisser de ma plume

Vivre, se laisser glisser, montrer les dents qu’on a plus

Brûler le temps qu’on a plus, j’ai la dalle, mes entrailles font de la batterie

L’imitation est de loin la plus sincère des flatteries

À chaque miroir que je brise, je tue un adversaire

J’enterre ma vie de garçon à chaque anniversaire

Veulent tous un Jésus personnel regardant le monde par un Judas

Devant l'écran la colère monte, on reste à l’abri du drame

Mes rimes sont des crimes, Bien et Mal coexistent

On est de passage, les mots, la poésie

Il nous restera ça

Je grandis, le monde rétrécit, l’avenir parle en morse

Dans ces villes dépressives, j’amorce le dialogue

C’est précis, tu bouges les cervicales

Pour dire que les hommes libres meurent à la verticale

Refaire le match sans la temporelle capsule

La rue j’ai plus le temps pour elle, droit vers le cap Sud

J’avance mais je suis figé dans une roue d’hamster

Apprendre à vivre pour apprendre à me taire

Si j’ai le calibre qu’il te faut

Ma prose éternelle revisite le mythe de Faust

J’ai des flingues dans les yeux, me jette pas la poudre

Quand dans les tiens tu vois pas la poutre

Sur le son j’ai trouvé le Graal

Si la musique changeait les choses elle serait illégale

Les conséquences ont des causes

Je trace ma vie sans pause dans un long plan-séquence

Charge émotionnelle ou explosive

Sur une page je pose ma mine anti-personnel

Mes ogives non conventionnelles

Je tourne la roue

J’habille mes mots à l’encre noire aux funérailles du Larousse

J'écris mes fresques du mauvais côté du Goncourt

Poète ilégitime un peu Rimbaud un peu Rocancourt

Ton biz' derrière les lignes Maginot

Ces cruels abris de ces cris libres et marginaux

Et ça allait quand on tournait que sur la tête

Quand on se bornait à n'être que des bandits, des athlètes

Dans mes rêves les plus fous c’est pas mon blaze qu’ils cochèrent

Dans le réel je reste seul dans mes pompes trop chères

Mon temps ressemble à Porte Cochère

En guerre contre les lois insalubres

Je revends mes armes à l’armée du Salut

Sang et sueur sans le salaire de James Lebron

Un tas de raisons et c’est jamais les bonnes

Petit message à mes proches

Je vendrai mon art quand les cercueils auront des poches

J’ai mon arme: un stylo coincé entre le pouce et l’index

Et sans percuteur je vais t’apprendre comment pousser un texte

Ecrit Corsaire, le cortex bien équipé

Chez moi quand la main gauche est coupable c’est la droite qui paye

Mes barres sont des lingots où bien et mal coexistent

On est de passage, les mots, la poésie

Il nous restera ça

Zoals de indruk van het verspillen van rijmpjes, in deze eeuw ben ik dronken

Maar ik zou het moeilijk vinden om shit te doen, zelfs als ik dat zou willen

Ik heb niet de kracht om mijn lot over te laten aan de geesten, aan de feeën

In de darmen heb ik woede wanneer onwetendheid als een trofee draagt

Niet uitgenodigd voor het feest midden in de arena, die hoge zuilen

Waar ik begreep dat de oorzaak groter was dan de mens

Allemaal voor proza, het tijdperk, kijk hoe het bloed uit mijn pen plast

Leef, schuif, laat de tanden zien die we niet meer hebben

Verbrand de tijd dat we meer hebben, ik heb de plaat, mijn binnenkant doet de batterij

Imitatie is verreweg de meest oprechte vleierij

Elke spiegel die ik breek, dood ik een tegenstander

Ik begraaf mijn leven als jongen elke verjaardag

Allen willen een persoonlijke Jezus die door een Judas naar de wereld kijkt

Voor het scherm stijgt de woede, we blijven weg van het drama

Mijn rijmpjes zijn misdaden, goed en kwaad bestaan ​​naast elkaar

We passeren, de woorden, de poëzie

Hier blijven we mee zitten

Ik groei, de wereld krimpt, de toekomst spreekt in morsecode

In deze depressieve steden start ik de dialoog

Het is precies, je beweegt je nek

Om te zeggen dat vrije mannen rechtop sterven

Speel de wedstrijd opnieuw zonder de tijdcapsule

De straat waar ik geen tijd voor heb, rechtstreeks naar de Zuidkaap

Ik ga verhuizen, maar ik zit vast in een hamsterwiel

Leer leven om te leren zwijgen

Als ik het kaliber heb dat je nodig hebt

Mijn eeuwige proza ​​keert terug naar de mythe van Faust

Ik heb geweren in mijn ogen, gooi het poeder niet naar me

Als je in de jouwe de straal niet ziet

Op het geluid vond ik de Heilige Graal

Als muziek dingen zou veranderen, zou het illegaal zijn

Gevolgen hebben oorzaken

Ik volg mijn leven zonder pauze in een lange reeks opnames

Emotionele of explosieve lading

Op een pagina leg ik mijn antipersoonsmijn

Mijn onconventionele kernkoppen

ik draai aan het stuur

Ik kleed mijn woorden in zwarte inkt op de begrafenis van Larousse

Ik schrijf mijn fresco's aan de verkeerde kant van Goncourt

Onwettige dichter een beetje Rimbaud een beetje Rocancourt

Uw bedrijf achter de Maginotlinies

Deze wrede schuilplaatsen van deze vrije en marginale kreten

En het was oké toen we alleen ons hoofd opdraaiden

Toen we nog bandieten waren, atleten

In mijn stoutste dromen is het niet mijn vuur dat ze hebben gecontroleerd

In het echt sta ik alleen in mijn te dure pumps

Mijn tijd is als Porte Cochere

In oorlog met onhygiënische wetten

Ik verkoop mijn wapens aan het Leger des Heils

Bloed en zweet zonder het salaris van LeBron James

Veel redenen en het zijn nooit de juiste

Kleine boodschap aan mijn dierbaren

Ik zal mijn kunst verkopen als de kisten zakken hebben

Ik heb mijn wapen: een pen vast tussen duim en wijsvinger

En zonder hamer leer ik je hoe je een tekst duwt

Geschreven Corsair, de goed uitgeruste cortex

Thuis als de linkerhand schuldig is, betaalt de rechter

Mijn repen zijn blokken waar goed en kwaad naast elkaar bestaan

We passeren, de woorden, de poëzie

Hier blijven we mee zitten