Жребий - Евгений Григорьев – Жека

Снова тихо сидишь, снова плачешь, тебя покидаю,

Струйки слез, словно спицы, мне сердце опять протыкают,

Ухожу, не хочу, но иду по колючей метели,

Где захлопнет за мною тайга до звонка свои двери.

Я такой тишины, как твоя больше вряд ли услышу,

Я такой глубины серых глаз никогда не увижу,

Ухожу, не хочу, но иду, их любовь обижая,

Как над бездной вишу, словно с этой земли пропадаю.

Припев:

Любить на небе, обижая на земле,

Мне выпал этот жребий в предрассветной мгле,

Из невозвратного далека долгий путь

Я помню все, а ты скорее все забудь.

Я боюсь, что ты все еще ждешь, взгляд не сводишь с обоев,

Где линялый узор вдруг двоих нас напомнит обоих,

И не выключив в комнате свет, ты за стол сядешь рядом,

И постель простоит эту длинную ночь не примята.

Припев:

Любить на небе, обижая на земле,

Мне выпал этот жребий в предрассветной мгле,

Из невозвратного далека долгий путь

Я помню все, а ты скорее все забудь.

Любить на небе, обижая на земле,

Мне выпал этот жребий в предрассветной мгле,

Из невозвратного далека долгий путь

Я помню все, а ты скорее все забудь.

Weer zit je stil, huil weer, ik verlaat je,

Stromen van tranen, als breinaalden, doorboren mijn hart weer,

Ik ga weg, ik wil niet, maar ik loop door een stekelige sneeuwstorm,

Waar de taiga zijn deuren achter me dichtslaat voordat de bel gaat.

Ik hoor nauwelijks zo'n stilte als de jouwe,

Ik zal nooit zo'n diepte van grijze ogen zien,

Ik ga weg, ik wil niet, maar ik ga, hun liefde beledigend,

Alsof ik boven de afgrond hing, alsof ik van deze aarde aan het verdwijnen was.

Refrein:

Liefhebben in de hemel, beledigen op aarde,

Dit lot viel mij toe in de duisternis voor de dageraad,

Ver weg van de onherstelbare afstand

Ik herinner me alles, maar jij vergeet liever alles.

Ik ben bang dat je nog steeds wacht, je kunt je ogen niet van het behang afhouden,

Waar het vervaagde patroon ons plotseling herinnert,

En zonder het licht in de kamer uit te doen, ga je naast de tafel zitten,

En het bed zal deze lange nacht staan ​​zonder verfrommeld te zijn.

Refrein:

Liefhebben in de hemel, beledigen op aarde,

Dit lot viel mij toe in de duisternis voor de dageraad,

Ver weg van de onherstelbare afstand

Ik herinner me alles, maar jij vergeet liever alles.

Liefhebben in de hemel, beledigen op aarde,

Dit lot viel mij toe in de duisternis voor de dageraad,

Ver weg van de onherstelbare afstand

Ik herinner me alles, maar jij vergeet liever alles.