Кепка-восьмиклинка - Евгений Григорьев – Жека

Мелькает жизнь моя как кадры в киноленте,

Ещё вчера шпаною по чужим садам,

Тут сороковник, разменяв, я не заметил,

Что мне нельзя туда, где можно вам.

Судьба верёвочкой ты начинала виться,

Мне восьмиклинку свою батя подарил,

Чтоб в иерархии дворовой мне пробиться,

Я, сдвинув кепку на глаза, бычок смолил.

Припев:

Кепка, кепка, кепка восьмиклинка,

Пусть давно не ношу, а забыть не могу,

Восемь лет, как тяжёлые клинья

В непутёвую вбиты судьбу.

Потом пришла она с прекрасною фигурой,

А так же родинкой над верхнею губой,

Из-за неё скатился с рельсов я в натуре,

Мял кепку под её окном, забыв покой.

И та, что с родинкой, сказала мне: «Слышь, малый,

Ты хоть и в кепке, но не к росту моему,

Мне нужен парень, чтобы был жиган бывалый,

Сходи на дело, ну, а дальше посмотрю».

Припев:

Кепка, кепка, кепка восьмиклинка,

Пусть давно не ношу, а забыть не могу,

Восемь лет, как тяжёлые клинья

В непутёвую вбиты судьбу.

Я в час ночной пошёл на шухерное дело,

В Кривом проезде «Вино — Воды» подломил,

Поднял семь тысяч, ну, а кепочка слетела,

Я восьмиклинку в магазине том забыл.

Судьба верёвочка и сколько б ей не виться,

Всему придёт конец, на слово мне поверь,

Звонили в дверь — Откройте же, милиция,

А мы лежали с ней, тепла была постель.

Припев:

Кепка, кепка, кепка восьмиклинка,

Пусть давно не ношу, а забыть не могу,

Восемь лет, как тяжёлые клинья

В непутёвую вбиты судьбу.

Мелькает жизнь моя, как кадры в киноленте,

Ещё вчера шпаною по чужим садам,

Тут сороковник, разменяв, я не заметил,

Что мне нельзя туда, где можно вам.

Mijn leven flitst als frames in een film,

Gisteren nog, punkers in andermans tuinen,

Hier veertig, uitgewisseld, merkte ik niet op,

Dat ik niet kan gaan waar jij kan.

Het lot begon te draaien als een touw,

Mijn vader gaf me een achtdelige,

Zodat ik de hiërarchie van de tuin kan doorbreken,

Ik duwde de dop over mijn ogen en gooide de stier.

Refrein:

Pet, pet, achtdelige pet,

Laat me het niet lang dragen, maar ik kan het niet vergeten,

Acht jaar als zware wiggen

Gedreven in een ongelukkig lot.

Toen kwam ze met een mooi figuur,

En ook een moedervlek boven de bovenlip,

Door haar rolde ik in natura van de rails,

Ik verfrommelde mijn pet onder haar raam en vergat de vrede.

En degene met de mol zei tegen mij: "Luister, kleintje,

Je draagt ​​een pet, maar niet van mijn lengte,

Ik heb een man nodig om een ​​doorgewinterde zhigan te zijn,

Ga aan het werk, nou, en dan zal ik kijken."

Refrein:

Pet, pet, achtdelige pet,

Laat me het niet lang dragen, maar ik kan het niet vergeten,

Acht jaar als zware wiggen

Gedreven in een ongelukkig lot.

Om één uur 's nachts ging ik naar een slimme zaak,

In Crooked Passage ging "Wine - Water" kapot,

Zevenduizend opgehaald, nou ja, maar de dop vloog eraf,

Ik vergat de achtdelige in de winkel.

Het lot is een touw en hoeveel het niet zou draaien,

Aan alles komt een einde, geloof me op mijn woord,

Ze belden aan de deur - Doe open, politie,

En we lagen bij haar, het bed was warm.

Refrein:

Pet, pet, achtdelige pet,

Laat me het niet lang dragen, maar ik kan het niet vergeten,

Acht jaar als zware wiggen

Gedreven in een ongelukkig lot.

Mijn leven flitst als frames in een film,

Gisteren nog, punkers in andermans tuinen,

Hier veertig, uitgewisseld, merkte ik niet op,

Dat ik niet kan gaan waar jij kan.