Баллада о первом встречном - Евгений Григорьев – Жека

Плещется, плещется, плещется и всё спешит,

Быстрой водой, словно женщина, речка — жизнь,

Сладкие красные ягоды мокрой ладонью рвала,

Летом хмельными закатами встречи с любимым ждала,

Дальше спешила, текла, дальше спешила, текла.

С первым встречным обвенчалась быстрая река,

Первым встречным оказался бесконечный лёд,

Целовало лето тайно эти берега,

Но река с ним больше никуда не поплывёт.

Скована, скована, скована, нет больше сил,

Всё что без памяти отдано лёд погасил,

И не узнать почему уже лето его не сечёт,

Может река неподвижная, больше его не влечёт,

Больше его не влечёт, больше его не влечёт.

С первым встречным обвенчалась быстрая река,

Первым встречным оказался бесконечный лёд,

Целовало лето тайно эти берега,

Но река с ним больше никуда не поплывёт.

Мучает, мучает, мучает, струнушки рвёт,

Утро похмелье тяжёлое ей лишь даёт,

И пролегла белой скатертью, старая с юной душой,

Плещется речка по памяти жизни своей небольшой,

Жизни своей небольшой, жизни своей небольшой.

С первым встречным обвенчалась быстрая река,

Первым встречным оказался бесконечный лёд,

Целовало лето тайно эти берега,

Но река с ним больше никуда не поплывёт.

Spetteren, spetteren, spetteren en alles heeft haast,

Snel water, als een vrouw, de rivier is leven,

Ik scheurde zoete rode bessen met een natte palm,

In de zomer, met bedwelmende zonsondergangen, wachtte ik op een ontmoeting met mijn geliefde,

Verder gehaast, stroomde, verder gehaast, stroomde.

Een snelle rivier trouwde met de eerste persoon die je ontmoette,

De eerste die ik ontmoette was eindeloos ijs,

De zomer kuste in het geheim deze kusten,

Maar de rivier gaat met hem nergens anders heen.

Geketend, geketend, geketend, geen kracht meer

Alles wat werd gegeven zonder herinnering, het ijs gedoofd,

En niet om erachter te komen waarom de zomer hem niet snijdt,

Misschien is de rivier roerloos, trekt hij niet meer aan,

Hij wordt niet meer aangetrokken, hij wordt niet meer aangetrokken.

Een snelle rivier trouwde met de eerste persoon die je ontmoette,

De eerste die ik ontmoette was eindeloos ijs,

De zomer kuste in het geheim deze kusten,

Maar de rivier gaat met hem nergens anders heen.

Het doet pijn, het doet pijn, het doet pijn, het scheurt de snaren,

De ochtend bezorgt haar alleen een zware kater,

En ze lag als een wit tafelkleed, oud met een jonge ziel,

De rivier spettert ter herinnering aan zijn kleine leven,

Jouw kleine leven, jouw kleine leven.

Een snelle rivier trouwde met de eerste persoon die je ontmoette,

De eerste die ik ontmoette was eindeloos ijs,

De zomer kuste in het geheim deze kusten,

Maar de rivier gaat met hem nergens anders heen.