The Tombstone Told When She Died - Dylan Thomas

The tombstone told when she died.

Her two surnames stopped me still.

A virgin married at rest.

She married in this pouring place,

That I struck one day by luck,

Before I heard in my mother’s side

Or saw in the looking-glass shell

The rain through her cold heart speak

And the sun killed in her face.

More the thick stone cannot tell.

Before she lay on a stranger’s bed

With a hand plunged through her hair,

Or that rainy tongue beat back

Through the devilish years and innocent deaths

To the room of a secret child,

Among men later I heard it said

She cried her white-dressed limbs were bare

And her red lips were kissed black,

She wept in her pain and made mouths,

Talked and tore though her eyes smiled.

I who saw in a hurried film

Death and this mad heroine

Meet once on a mortal wall

Heard her speak through the chipped beak

Of the stone bird guarding her:

I died before bedtime came

But my womb was bellowing

And I felt with my bare fall

A blazing red harsh head tear up

And the dear floods of his hair.

De grafsteen vertelde wanneer ze stierf.

Haar twee achternamen hielden me nog steeds tegen.

Een maagd trouwde in rust.

Ze trouwde in deze stortplaats,

Dat ik op een dag trof door geluk,

Voordat ik het van mijn moeders kant hoorde

Of zag in de spiegelschaal

De regen spreekt door haar koude hart

En de zon doodde in haar gezicht.

Meer kan de dikke steen niet vertellen.

Voordat ze op het bed van een vreemde lag

Met een hand door haar haar,

Of die regenachtige tong sloeg terug

Door de duivelse jaren en onschuldige sterfgevallen

Naar de kamer van een geheim kind,

Onder mannen later hoorde ik het zeggen

Ze huilde dat haar in het wit geklede ledematen bloot waren

En haar rode lippen werden zwart gekust,

Ze huilde in haar pijn en maakte monden,

Praatte en scheurde hoewel haar ogen glimlachten.

Ik die in een gehaaste film zag

Dood en deze gekke heldin

Ontmoet elkaar een keer op een dodelijke muur

Hoorde haar praten door de afgebroken snavel

Van de stenen vogel die haar bewaakt:

Ik stierf voordat het bedtijd was

Maar mijn baarmoeder brulde

En ik voelde met mijn blote val

Een vlammend rood hard hoofd verscheurt

En de lieve golven van zijn haar.