If I Were Tickled by the Rub of Your Love - Dylan Thomas

If I were tickled by the rub of love,

A rooking girl who stole me for her side,

Broke through her straws, breaking my bandaged string,

If the red tickle as the cattle calve

Still set to scratch a laughter from my lung,

I would not fear the apple nor the flood

Nor the bad blood of spring.

Shall it be male or female?

say the cells,

And drop the plum like fire from the flesh.

If I were tickled by the hatching hair,

The winging bone that sprouted in the heels,

The itch of man upon the baby’s thigh,

I would not fear the gallows nor the axe

Nor the crossed sticks of war.

Shall it be male or female?

say the fingers

That chalk the walls with green girls and their men.

I would not fear the muscling-in of love

If I were tickled by the urchin hungers

Rehearsing heat upon a raw-edged nerve.

I would not fear the devil in the loin

Nor the outspoken grave.

If I were tickled by the lovers' rub

That wipes away not crow’s-foot nor the lock

Of sick old manhood on the fallen jaws,

Would leave me cold as butter for the flies,

The sea of scums could drown me as it broke

Dead on the sweethearts' toes.

This world is half the devil’s and my own,

Daft with the drug that’s smoking in a girl

And curling round the bud that forks her eye.

An old man’s shank one-marrowed with my bone,

And all the herrings smelling in the sea,

I sit and watch the worm beneath my nail

Wearing the quick away.

And that’s the rub, the only rub that tickles.

The knobbly ape that swings along his sex

From damp love-darkness and the nurse’s twist

Can never raise the midnight of a chuckle,

Nor when he finds a beauty in the breast

Of loever, mother, lovers, or his six

Feet in the rubbing dust.

And what’s the rub?

Death’s feather on the nerve?

Your mouth, my love, the thistle in the kiss?

My Jack of Christ born thorny on the tree?

The words of death are dryer than his stiff,

My wordy wounds are printed with your hair.

I would be tickled by the rub that is:

Man be my metaphor.

Als ik zou worden gekieteld door liefdeswrijven,

Een rookend meisje dat me voor haar zijde heeft gestolen,

Brak door haar rietjes, brak mijn verbonden touwtje,

Als het rood kriebelt als het vee kalft

Nog steeds klaar om een ​​lach uit mijn longen te krabben,

Ik zou niet bang zijn voor de appel of de vloed

Noch het kwade bloed van de lente.

Wordt het een man of een vrouw?

zeggen de cellen,

En laat de pruim als vuur uit het vruchtvlees vallen.

Als ik werd gekieteld door het uitkomen haar,

Het vleugelbot dat ontsproten in de hielen,

De jeuk van de mens op de dij van de baby,

Ik zou niet bang zijn voor de galg of de bijl

Noch de gekruiste stokjes van oorlog.

Wordt het een man of een vrouw?

zeggen de vingers

Die de muren krijten met groene meisjes en hun mannen.

Ik zou niet bang zijn voor het inspieren van liefde

Als ik gekieteld werd door de honger van de egels

Hitte repeteren op een rauwe zenuw.

Ik zou niet bang zijn voor de duivel in de lendenen

Noch het uitgesproken graf.

Als ik werd gekieteld door de wrijving van de geliefden

Dat veegt geen kraaienpoot of het slot weg

Van zieke oude mannelijkheid op de gevallen kaken,

Zou me koud laten als boter voor de vliegen,

De zee van uitschot zou me kunnen verdrinken als het brak

Dood op de tenen van de lieverds.

Deze wereld is half van de duivel en van mij,

Daft met de drug die in een meisje rookt

En krullend rond de knop die haar oog splitst.

De schacht van een oude man, één been doorboord met mijn bot,

En alle haringen die in de zee ruiken,

Ik zit en kijk naar de worm onder mijn nagel

Snel wegdragen.

En dat is de rub, de enige rub die kriebelt.

De knobbelige aap die langs zijn geslacht slingert

Van vochtige liefdesduisternis en de twist van de verpleegster

Kan nooit de middernacht van een grinnik opwekken,

Noch wanneer hij een schoonheid in de borst vindt

Van geliefde, moeder, geliefden of zijn zes

Voeten in het wrijvende stof.

En wat is het probleem?

De veer van de dood op de zenuwen?

Je mond, mijn liefste, de distel in de kus?

Mijn Jack of Christ geboren doorn op de boom?

De woorden van de dood zijn droger dan zijn stijve,

Mijn langdradige wonden zijn bedrukt met jouw haar.

Ik zou gekieteld worden door het wrijven dat is:

Man, wees mijn metafoor.