Dawn Raid - Dylan Thomas

When the morning was waking over the war

He put on his clothes and stepped out and he died,

The locks yawned loose and a blast blew them wide,

He dropped where he loved on the burst pavement stone

And the funeral grains of the slaughtered floor.

Tell his street on it’s back he stopped a sun

And the craters of his eyes grew springshots and fire

When all the keys shot from the locks, and rang.

Dig no more for the chains of his grey-haired heart.

The heavenly ambulance drawn by a wound

Assembling waits for the spade’s ring on the cage.

O keep his bones away from the common cart,

The morning is flying on the wings of his age

And a hundred storks perch on the sun’s right hand.

Toen de ochtend wakker werd over de oorlog

Hij trok zijn kleren aan en stapte naar buiten en hij stierf,

De lokken geeuwden los en een explosie blies ze wijd,

Hij liet zich vallen waar hij van hield op de gesprongen straatsteen

En de begrafeniskorrels van de geslachte vloer.

Vertel zijn straat op het is terug hij stopte een zon

En in de kraters van zijn ogen groeiden springschoten en vuur

Toen alle sleutels uit de sloten schoten en rinkelden.

Graaf niet meer naar de kettingen van zijn grijsharige hart.

De hemelse ambulance getrokken door een wond

Het monteren wacht op de schoppenring op de kooi.

O houd zijn botten weg van de gewone kar,

De ochtend vliegt op de vleugels van zijn leeftijd

En honderd ooievaars strijken neer aan de rechterhand van de zon.