Ballad of the Long-Legged Bait - Dylan Thomas

The bows glided down, and the coast

Blackened with birds took a last look

At his thrashing hair and whale-blue eye;

The trodden town rang it’s cobbles for luck.

Then good-bye to the fishermanned

Boat with it’s anchor free and fast

As a bird hooking over the sea,

High and dry by the top of the mast,

Whispered the affectionate sand

And the bulwarks of the dazzled quay.

For my sake sail, and never look back,

Said the looking land.

Sails drank the wind, and white as milk

He sped into the drinking dark;

The sun shipwrecked west on a pearl

And the moon swam out of it’s hulk.

Funnels and masts went by in a whirl.

Good-bye to the man on the sea-legged deck

To the gold gut that sings on his reel

To the bait that stalked out of the sack,

For we saw him throw to the swift flood

A girl alive with his hooks through her lips;

All the fishes were rayed in blood,

Said the dwindling ships.

Good-bye to chimneys and funnels,

Old wives that spin in the smoke,

He was blind to the eyes of candles

In the praying windows of waves

But heard his bait buck in the wake

And tussle in a shoal of loves.

Now cast down your rod, for the whole

Of the sea is hilly with whales,

She longs among horses and angels,

The rainbow-fish bend in her joys,

Floated the lost cathedral

Chimes of the rocked buoys.

Where the anchor rode like a gull

Miles over the moonstruck boat

A squall of birds bellowed and fell,

A cloud blew the rain from it’s throat;

He saw the storm smoke out to kill

With fuming bows and ram of ice,

Fire on starlight, rake Jesu’s stream;

And nothing shone on the water’s face

But the oil and bubble of the moon,

Plunging and piercing in his course

The lured fish under the foam

Witnessed with a kiss.

Whales in the wake like capes and Alps

Quaked the sick sea and snouted deep,

Deep the great bushed bait with raining lips

Slipped the fins of those humpbacked tons

And fled their love in a weaving dip.

Oh, Jericho was falling in their lungs!

She nipped and dived in the nick of love,

Spun on a spout like a long-legged ball

Till every beast blared down in a swerve

Till every turtle crushed from his shell

Till every bone in the rushing grave

Rose and crowed and fell!

Good luck to the hand on the rod,

There is thunder under it’s thumbs;

Gold gut is a lightning thread,

His fiery reel sings off it’s flames,

The whirled boat in the burn of his blood

Is crying from nets to knives,

Oh the shearwater birds and their boatsized brood

Oh the bulls of Biscay and their calves

Are making under the green, laid veil

The long-legged beautiful bait their wives.

Break the black news and paint on a sail

Huge weddings in the waves,

Over the wakeward-flashing spray

Over the gardens of the floor

Clash out the mounting dolphin’s day,

My mast is a bell-spire,

Strike and smoothe, for my decks are drums,

Sing through the water-spoken prow

The octopus walking into her limbs

The polar eagle with his tread of snow.

From salt-lipped beak to the kick of the stern

Sing how the seal has kissed her dead!

The long, laid minute’s bride drifts on

Old in her cruel bed.

Over the graveyard in the water

Mountains and galleries beneath

Nightingale and hyena

Rejoicing for that drifting death

Sing and howl through sand and anemone

Valley and sahara in a shell,

Oh all the wanting flesh his enemy

Thrown to the sea in the shell of a girl

Is old as water and plain as an eel;

Always good-bye to the long-legged bread

Scattered in the paths of his heels

For the salty birds fluttered and fed

And the tall grains foamed in their bills;

Always good-bye to the fires of the face,

For the crab-backed dead on the sea-bed rose

And scuttled over her eyes,

The blind, clawed stare is cold as sleet.

The tempter under the eyelid

Who shows to the selves asleep

Mast-high moon-white women naked

Walking in wishes and lovely for shame

Is dumb and gone with his flame of brides.

Susannah’s drowned in the bearded stream

And no-one stirs at Sheba’s side

But the hungry kings of the tides;

Sin who had a woman’s shape

Sleeps till Silence blows on a cloud

And all the lifted waters walk and leap.

Lucifer that bird’s dropping

Out of the sides of the north

Has melted away and is lost

Is always lost in her vaulted breath,

Venus lies star-struck in her wound

And the sensual ruins make

Seasons over the liquid world,

White springs in the dark.

Always good-bye, cried the voices through the shell,

Good-bye always, for the flesh is cast

And the fisherman winds his reel

With no more desire than a ghost.

Always good luck, praised the finned in the feather

Bird after dark and the laughing fish

As the sails drank up the hail of thunder

And the long-tailed lightning lit his catch.

The boat swims into the six-year weather,

A wind throws a shadow and it freezes fast.

See what the gold gut drags from under

Mountains and galleries to the crest!

See what clings to hair and skull

As the boat skims on with drinking wings!

The statues of great rain stand still,

And the flakes fall like hills.

Sing and strike his heavy haul

Toppling up the boatside in a snow of light!

His decks are drenched with miracles.

Oh miracle of fishes!

The long dead bite!

Out of the urn a size of a man

Out of the room the weight of his trouble

Out of the house that holds a town

In the continent of a fossil

One by one in dust and shawl,

Dry as echoes and insect-faced,

His fathers cling to the hand of the girl

And the dead hand leads the past,

Leads them as children and as air

On to the blindly tossing tops;

The centuries throw back their hair

And the old men sing from newborn lips:

Time is bearing another son.

Kill Time!

She turns in her pain!

The oak is felled in the acorn

And the hawk in the egg kills the wren.

He who blew the great fire in

And died on a hiss of flames

Or walked the earth in the evening

Counting the denials of the grains

Clings to her drifting hair, and climbs;

And he who taught their lips to sing

Weeps like the risen sun among

The liquid choirs of his tribes.

The rod bends low, divining land,

And through the sundered water crawls

A garden holding to her hand

With birds and animals

With men and women and waterfalls

Trees cool and dry in the whirlpool of ships

And stunned and still on the green, laid veil

Sand with legends in it’s virgin laps

And prophets loud on the burned dunes;

Insects and valleys hold her thighs hard,

Times and places grip her breast bone,

She is breaking with seasons and clouds;

Round her trailed wrist fresh water weaves,

With moving fish and rounded stones

Up and down the greater waves

A separate river breathes and runs;

Strike and sing his catch of fields

For the surge is sown with barley,

The cattle graze on the covered foam,

The hills have footed the waves away,

With wild sea fillies and soaking bridles

With salty colts and gales in their limbs

All the horses of his haul of miracles

Gallop through the arched, green farms,

Trot and gallop with gulls upon them

And thunderbolts in their manes.

O Rome and Sodom To-morrow and London

The country tide is cobbled with towns

And steeples pierce the cloud on her shoulder

And the streets that the fisherman combed

When his long-legged flesh was a wind on fire

And his loin was a hunting flame

Coil from the thoroughfares of her hair

And terribly lead him home alive

Lead her prodigal home to his terror,

The furious ox-killing house of love.

Down, down, down, under the ground,

Under the floating villages,

Turns the moon-chained and water-wound

Metropolis of fishes,

There is nothing left of the sea but it’s sound,

Under the earth the loud sea walks,

In deathbeds of orchards the boat dies down

And the bait is drowned among hayricks,

Land, land, land, nothing remains

Of the pacing, famous sea but it’s speech,

And into it’s talkative seven tombs

The anchor dives through the floors of a church.

Good-bye, good luck, struck the sun and the moon,

To the fisherman lost on the land.

He stands alone in the door of his home,

With his long-legged heart in his hand.

De boeg gleden naar beneden en de kust

Zwartgeblakerd van vogels wierp een laatste blik

Aan zijn woeste haar en walvisblauwe oog;

De platgetreden stad luidde zijn kasseien voor geluk.

Dan vaarwel aan de vissers

Boot met zijn anker vrij en snel

Als een vogel die over de zee haakt,

Hoog en droog bij de top van de mast,

fluisterde het liefdevolle zand

En de bolwerken van de verblinde kade.

Voor mijn bestwil zeil, en kijk nooit achterom,

Zei het kijkende land.

Zeilen dronken de wind en wit als melk

Hij snelde het drinkende donker in;

De zon schipbreuk west op een parel

En de maan zwom uit zijn romp.

Trechters en masten gingen in een werveling voorbij.

Vaarwel aan de man op het zeebenige dek

Naar de gouden darm die zingt op zijn haspel

Naar het aas dat uit de zak slenterde,

Want we zagen hem naar de snelle vloed gooien

Een levend meisje met zijn haken door haar lippen;

Alle vissen waren bestraald met bloed,

zeiden de slinkende schepen.

Vaarwel schoorstenen en trechters,

Oude vrouwen die ronddraaien in de rook,

Hij was blind voor de ogen van kaarsen

In de biddende vensters van golven

Maar hoorde zijn aas bokken in het kielzog

En worstel in een school van liefdes.

Werp nu uw hengel neer, voor het geheel

Van de zee is heuvelachtig met walvissen,

Ze verlangt tussen paarden en engelen,

De regenboogvis buigt in haar vreugde,

Drijfde de verloren kathedraal

Klokkenspel van de geschommelde boeien.

Waar het anker reed als een meeuw

Mijlen over de door de maan getroffen boot

Een bui van vogels brulde en viel,

Een wolk blies de regen uit zijn keel;

Hij zag de storm roken om te doden

Met rokende bogen en ram van ijs,

Vuur op sterrenlicht, hark Jesu's stroom;

En niets scheen op het gezicht van het water

Maar de olie en bubbel van de maan,

Duikend en doordringend in zijn koers

De gelokte vis onder het schuim

Getuige met een kus.

Walvissen in het kielzog zoals kapen en Alpen

De zieke zee beefde en snuitte diep,

Diep het grote bushed aas met regenlippen

Glipte de vinnen van die gebochelde tonnen

En ontvluchtten hun liefde in een weefdal.

Oh, Jericho viel in hun longen!

Ze kneep en dook op het nippertje van liefde,

Gesponnen op een tuit als een langbenige bal

Tot elk beest in een uitwijkmanoeuvre neerschoot

Tot elke schildpad uit zijn schild geplet werd

Tot elk bot in het haastige graf

Rose en kraaide en viel!

Veel succes met de hand aan de hengel,

Er is donder onder zijn duimen;

Gouden darm is een bliksemdraad,

Zijn vurige haspel zingt uit zijn vlammen,

De ronddraaiende boot in de branding van zijn bloed

Huilt van netten tot messen,

Oh, de pijlstormvogels en hun broedsel ter grootte van een boot

Oh de stieren van Biskaje en hun kalveren

Maken onder de groene, gelegde sluier

De langbenige mooie lokaas hun vrouwen.

Breek het zwarte nieuws en verf op een zeil

Enorme bruiloften in de golven,

Over de wakeward-knipperende spray

Over de tuinen van de verdieping

Vecht tegen de dag van de opstijgende dolfijn,

Mijn mast is een klokkentoren,

Slaan en gladmaken, want mijn dekken zijn trommels,

Zing door de met water gesproken boeg

De octopus die haar ledematen binnenloopt

De poolarend met zijn sneeuwtapijt.

Van snavel met zoutlip tot de kick van de achtersteven

Zing hoe de zeehond haar dood heeft gekust!

De bruid van de lange, ontspannen minuut drijft verder

Oud in haar wrede bed.

Over het kerkhof in het water

Bergen en galerijen eronder

Nachtegaal en hyena

Verheugend over die zwevende dood

Zing en huil door zand en anemoon

Vallei en sahara in een schelp,

Oh al het gebrek aan vlees zijn vijand

In de zee gegooid in de schaal van een meisje

Is zo oud als water en eenvoudig als een paling;

Altijd vaarwel aan het langbenige brood

Verspreid in de paden van zijn hielen

Want de zilte vogels fladderden en aten

En de hoge korrels schuimden in hun snavels;

Altijd vaarwel aan het vuur van het gezicht,

Voor de krabbendoden op de zeebodemroos

En scharrelde over haar ogen,

De blinde, klauwende blik is ijskoud.

De verleider onder het ooglid

Die aan de slapende zelven laat zien

Masthoge maan - blanke vrouwen naakt

Wandelen in wensen en heerlijk voor schaamte

Is stom en weg met zijn vlam van bruiden.

Susannah is verdronken in de bebaarde stroom

En niemand verroert zich aan Sheba's zijde

Maar de hongerige koningen van de getijden;

Zonde die de vorm van een vrouw had

Slaapt tot de stilte op een wolk waait

En al het opgeheven water loopt en springt.

Lucifer die vogel laat vallen

Uit de zijkanten van het noorden

Is weggesmolten en is verloren

Is altijd verloren in haar gewelfde adem,

Venus ligt door een ster getroffen in haar wond

En de sensuele ruïnes maken

Seizoenen over de vloeibare wereld,

Witte springt in het donker.

Altijd vaarwel, riepen de stemmen door de schelp,

Vaarwel altijd, want het vlees is gegoten

En de visser windt zijn haspel op

Met niet meer verlangen dan een geest.

Altijd veel geluk, prees de vin in de veer

Vogel in het donker en de lachende vis

Terwijl de zeilen de hagel van de donder opdronken

En de bliksem met lange staart verlichtte zijn vangst.

De boot zwemt het zesjarige weer tegemoet,

Een wind werpt een schaduw en het vriest snel.

Zie wat de gouden darm van onderaf sleept

Bergen en galerijen tot aan de top!

Zie wat zich vastklampt aan haar en schedel

Terwijl de boot verder scheert met drinkvleugels!

De beelden van grote regen staan ​​stil,

En de vlokken vallen als heuvels.

Zing en sla zijn zware trek

De boot omkantelen in een sneeuw van licht!

Zijn dekken zijn doordrenkt met wonderen.

Oh wonder van vissen!

De lange dode beet!

Uit de urn ter grootte van een man

De kamer uit het gewicht van zijn moeite

Uit het huis dat een stad herbergt

In het continent van een fossiel

Een voor een in stof en sjaal,

Droog als echo's en insectengezichten,

Zijn vaders klampen zich vast aan de hand van het meisje

En de dode hand leidt het verleden,

Leidt ze als kinderen en als lucht

Op naar de blindelings gooiende toppen;

De eeuwen gooien hun haar naar achteren

En de oude mannen zingen van pasgeboren lippen:

De tijd baart nog een zoon.

Tijd te doden!

Ze draait zich om in haar pijn!

De eik wordt gekapt in de eikel

En de havik in het ei doodt het winterkoninkje.

Hij die het grote vuur naar binnen blies

En stierf op een gesis van vlammen

Of liep 's avonds over de aarde

Het tellen van de ontkenningen van de granen

Klampt zich vast aan haar wapperende haar en klimt;

En hij die hun lippen leerde zingen

Huilt als de opkomende zon ertussen

De vloeibare koren van zijn stammen.

De staaf buigt laag, waarzeggerij land,

En door het verdeelde water kruipt

Een tuin die haar hand vasthoudt

Met vogels en dieren

Met mannen en vrouwen en watervallen

Bomen koelen en drogen in de draaikolk van schepen

En verbijsterd en nog steeds op de groene, gelegde sluier

Zand met legendes in zijn maagdelijke ronden

En profeten luid op de verbrande duinen;

Insecten en valleien houden haar dijen stevig vast,

Tijden en plaatsen houden haar borstbeen vast,

Ze breekt met seizoenen en wolken;

Rond haar sleepende pols weeft zoet water,

Met bewegende vissen en afgeronde stenen

Op en neer de grotere golven

Een aparte rivier ademt en stroomt;

Sla en zing zijn vangst van velden

Want de golf wordt gezaaid met gerst,

Het vee graast op het bedekte schuim,

De heuvels hebben de golven weggejaagd,

Met wilde zeemerries en doorweekte hoofdstellen

Met zoute veulens en storm in hun ledematen

Alle paarden van zijn trek van wonderen

Galoppeer door de gewelfde, groene boerderijen,

Draf en galop met meeuwen erop

En bliksemschichten in hun manen.

O Rome en Sodom Morgen en Londen

Het platteland is geplaveid met steden

En torenspitsen doorboren de wolk op haar schouder

En de straten die de visser uitkamde

Toen zijn langbenige vlees een brandende wind was

En zijn lendenen waren een jachtvlam

Rol uit de doorgangen van haar haar

En hem vreselijk levend naar huis leiden

Leid haar verloren zoon naar zijn terreur,

Het woedende ossendodende liefdeshuis.

Onder, onder, onder, onder de grond,

Onder de drijvende dorpen,

Draait de maan-geketend en water-wond

Metropool van vissen,

Er is niets meer over van de zee, maar het is geluid,

Onder de aarde loopt de luide zee,

In sterfbedden van boomgaarden sterft de boot

En het aas is verdronken tussen hooimijten,

Land, land, land, er blijft niets over

Van het tempo, de beroemde zee, maar het is spraak,

En in zijn spraakzame zeven graven

Het anker duikt door de vloeren van een kerk.

Vaarwel, veel geluk, sloeg de zon en de maan,

Aan de visser die verdwaald is op het land.

Hij staat alleen in de deur van zijn huis,

Met zijn langbenige hart in zijn hand.