Over Sir John's Hill - Dylan Thomas

Over Sir John’s hill,

The hawk on fire hangs still;

In a hoisted cloud, at drop of dusk, he pulls to his

Claws

And gallows, up the rays of his eyes the small birds of

The bay

And the shrill child’s play

Wars

Of the sparrows and such who swansing, dusk, in

Wrangling hedges.

And blithely they squawk

To fiery tyburn over the wrestle of elms until

The flash the noosed hawk

Crashes, and slowly the fishing holy stalking heron

In the river Towy below bows his tilted headstone.

Flash, and the plumes crack,

And a black cap of jack-

Daws Sir John’s just hill dons, and again the gulled

Birds hare

To the hawk on fire, the halter height, over Towy’s

Fins,

In a whack of wind.

There

Where the elegiac fisherbird stabs and paddles

In the pebbly dab-filled

Shallow and sedge, and 'dilly dilly, ' calls the loft

Hawk,

'Come and be killed, '

I open the leaves of the water at a passage

Of psalms and shadows among the pincered sandcrabs

Prancing

And read, in a shell

Death clear as a bouy’s bell:

All praise of the hawk on fire in hawk-eyed dusk be

Sung,

When his viperish fuse hangs looped with flames under

The brand

Wing, and blest shall

Young

Green chickens of the bay and bushes cluck, 'dilly

Dilly,

Come let us die.'

We grieve as the blithe birds, never again, leave

Shingle and elm,

The heron and I,

I young Aesop fabling to the near night by the dingle

Of eels, saint heron hymning in the shell-hung distant

Crystal harbour vale

Where the sea cobbles sail,

And wharves of water where the walls dance and the

White cranes stilt.

It is the heron and I, under judging Sir John’s elmed

Hill, tell-tale the knelled

Guilt

Of the led-astray birds whom God, for their breast of

Whistles,

Have Mercy on,

God in his whirlwind silence save, who marks the

Sparrows hail,

For their souls' song.

Now the heron grieves in the weeded verge.

Through

Windows

Of dusk and water I see the tilting whispering

Heron, mirrored, go,

As the snapt feathers snow,

Fishing in the tear of the Towy.

Only a hoot owl

Hollows, a grassblade blown in cupped hands, in the

Looted elms

And no green cocks or hens

Shout

Now on Sir John’s hill.

The heron, ankling the scaly

Lowlands of the waves,

Makes all the music;

and I who hear the tune of the

Slow,

Wear-willow river, grave,

Before the lunge of the night, the notes on this time-

Shaken

Stone for the sake of the souls of the slain birds

Sailing.

Over de heuvel van Sir John,

De in brand staande havik hangt stil;

In een gehesen wolk, bij het vallen van de schemering, trekt hij zich naar de zijne

Klauwen

En galg, omhoog de stralen van zijn ogen de kleine vogels van

De baai

En het schrille kinderspel

Oorlogen

Van de mussen en dergelijke die zwanen, schemering, in

Ruzie heggen.

En vrolijk krijsen ze

Om vurige tyburn over de worsteling van iepen tot

De flits de gestropte havik

Crashes, en langzaam de vissende heilige stalking reiger

In de rivier Towy beneden buigt zijn gekantelde grafsteen.

Flits, en de pluimen barsten,

En een zwarte pet van jack-

Daws Sir John's gewoon heuvel dons, en opnieuw de gulled

Vogels haas

Naar de havik in brand, de halterhoogte, boven die van Towy

vinnen,

In een klap van de wind.

Daar

Waar de elegische vissersvogel steekt en peddelt

In de met kiezels gevulde schar

Ondiep en zegge, en 'dilly dilly', roept het hok

Havik,

'Kom en word gedood'

Ik open de bladeren van het water bij een doorgang

Van psalmen en schaduwen tussen de geknepen zandkrabben

steigerend

En lees, in een schelp

Dood helder als een bel:

Alle lof van de havik die in brand staat in de schemering met haviksogen

gezongen,

Wanneer zijn adderachtige lont in een lus hangt met vlammen eronder

Het merk

Vleugel, en gezegend zal

Jong

Groene kippen van de baai en struiken kakelen, 'dilly

Dilly,

Kom, laat ons sterven.'

We rouwen als de vrolijke vogels nooit meer vertrekken

Grind en iep,

De reiger en ik,

Ik jonge Aesop fabelde naar de nabije nacht bij de dingle

Van paling, heilige reiger zingend in de schelpgehangen verre

Kristallen havendal

Waar de zeekeien zeilen,

En werven van water waar de muren dansen en de

Witte kraanvogels stelten zich voor.

Het zijn de reiger en ik, onder beoordeling van Sir John's iep

Hill, verklikker die neerknielde

Schuld

Van de verdwaalde vogels die God, voor hun borst van

fluitjes,

Heb genade op,

God in zijn wervelende stilte behalve, die de markeert

Mussen hagelen,

Voor het lied van hun ziel.

Nu treurt de reiger in de berm met onkruid.

Er doorheen

ramen

Van schemering en water zie ik het kantelende gefluister

Reiger, gespiegeld, ga,

Als de snapt veren sneeuw,

Vissen in de traan van de Towy.

Alleen een krijsende uil

Holten, een grassprietje geblazen in komvormige handen, in de

Geplunderde iepen

En geen groene doffers of duivinnen

Roepen

Nu op de heuvel van Sir John.

De reiger, enkel de geschubde

Laaglanden van de golven,

Maakt alle muziek;

en ik die de melodie van de horen

Traag,

Slijtwilg rivier, graf,

Voor de uitval van de nacht, de aantekeningen over deze keer-

geschud

Steen omwille van de zielen van de gedode vogels

Het zeilen.