The Hunchback in the Park - Dylan Thomas

The hunchback in the park

A solitary mister

Propped between trees and water

From the opening of the garden lock

That lets the trees and water enter

Until the Sunday sombre bell at dark

Eating bread from a newspaper

Drinking water from the chained cup

That the children filled with gravel

In the fountain basin where I sailed my ship

Slept at night in a dog kennel

But nobody chained him up.

Like the park birds he came early

Like the water he sat down

And Mister they called Hey mister

The truant boys from the town

Running when he had heard them clearly

On out of sound

Past lake and rockery

Laughing when he shook his paper

Hunchbacked in mockery

Through the loud zoo of the willow groves

Dodging the park keeper

With his stick that picked up leaves.

And the old dog sleeper

Alone between nurses and swans

While the boys among willows

Made the tigers jump out of their eyes

To roar on the rockery stones

And the groves were blue with sailors

Made all day until bell time

A woman figure without fault

Straight as a young elm

Straight and tall from his crooked bones

That she might stand in the night

After the locks and chains

All night in the unmade park

After the railings and shrubberies

The birds the grass the trees the lake

And the wild boys innocent as strawberries

Had followed the hunchback

To his kennel in the dark.

De gebochelde in het park

Een eenzame meneer

Gesteund tussen bomen en water

Vanaf het openen van het tuinslot

Dat laat de bomen en het water binnen

Tot de zondagse sombere bel in het donker

Brood eten uit een krant

Drinkwater uit de geketende beker

Die de kinderen opvulden met grind

In het fonteinbassin waar ik met mijn schip voer

Sliep 's nachts in een hondenkennel

Maar niemand heeft hem vastgeketend.

Net als de parkvogels kwam hij vroeg

Net als het water ging hij zitten

En meneer noemden ze Hey meneer

De spijbelende jongens uit de stad

Rennen terwijl hij ze duidelijk had gehoord

Aan zonder geluid

Langs meer en rotstuin

Lachend toen hij zijn papier schudde

Gebocheld in spot

Door de luidruchtige dierentuin van de wilgenbossen

De parkwachter ontwijken

Met zijn stok die bladeren opraapte.

En de oude hondenslaper

Alleen tussen verpleegsters en zwanen

Terwijl de jongens tussen de wilgen

Maakte de tijgers uit hun ogen springen

Te brullen op de rotsstenen

En de bosjes waren blauw van de matrozen

De hele dag gemaakt tot beltijd

Een vrouwenfiguur zonder fouten

Recht als een jonge iep

Recht en lang door zijn kromme botten

Dat ze in de nacht zou kunnen staan

Na de sloten en kettingen

De hele nacht in het onverharde park

Na de leuningen en struiken

De vogels het gras de bomen het meer

En de wilde jongens zo onschuldig als aardbeien

Had de gebochelde gevolgd

Naar zijn kennel in het donker.