If My Head Hurt a Hair's Foot - Dylan Thomas

If my head hurt a hair’s foot

Pack back the downed bone.

If the unpricked ball of my

Breath

Bump on a spout let the bubbles jump out.

Sooner drop with the worm of the ropes round my throat

Than bully I’ll love in the clouted scene.

All game phrases fit your ring of a cockfight:

I’ll comb the snared woods with a glove on a lamp,

Peck, sprint, dance on fountains and duck time

Before I rush in a crouch the ghost with a hammer, air,

Strike light, and bloody a loud room.

If my bunched, monkey coming is cruel

Rage me back to the making house.

My hand unravel

When you sew the deep door.

The bed is a cross place.

Bend, if my journey ache, direction like an arc or make

A limp and riderless shape to leap nine thinning

Months.'

No. Not for Christ’s dazzling bed

Or a nacreous sleep among soft particles and charms

My dear would I change my tears or your iron head.

Thrust, my daughter or son, to escape, there is none,

None, none,

Nor when all ponderous heaven’s host of waters breaks.

Now to awake husked of gestures and my joy like a cave

To the anguish and carrion, to the infant forever

Unfree,

O my lost love bounced from a good home;

The grain that hurries this way from the rim of the

Grave

Has a voice and a house, and there and here you must

Couch and cry.

Rest beyond choice in the dust-appointed grain,

At the breast stored with seas.

No return

Through the waves of the fat streets nor the skeleton’s

Thin ways.

The grave and my calm body are shut to your coming as

Stone,

And the endless beginning of prodigies suffers open.

Als mijn hoofd een haarpoot pijn deed

Pak het neergehaalde bot terug.

Als de ongeprikte bal van mijn

Adem

Stoot op een tuit en laat de bubbels eruit springen.

Val eerder met de worm van de touwen rond mijn keel

Dan pestkop waar ik dol op zal zijn in de clouted scene.

Alle speluitdrukkingen passen bij uw ring van een hanengevecht:

Ik kam de verstrikte bossen met een handschoen aan een lamp,

Pik, sprint, dans op fonteinen en bukken

Voordat ik naar binnen storm, hurk de geest met een hamer, lucht,

Sla licht aan en verdomd een luide kamer.

Als mijn gebundelde aap komst wreed is

Woed me terug naar het maakhuis.

Mijn hand ontrafelt

Wanneer u de diepe deur naait.

Het bed is een kruisplaats.

Buig, als mijn reis pijn doet, richting als een boog of maak

Een slappe en berijderloze vorm om negen dunner te worden

Maanden.'

Nee. Niet voor het oogverblindende bed van Christus

Of een parelmoeren slaap tussen zachte deeltjes en charmes

Mijn liefste, zou ik mijn tranen of je ijzeren kop willen veranderen.

Duw, mijn dochter of zoon, om te ontsnappen, er is geen

Geen, geen,

Noch wanneer alle logge wateren van de hemel breken.

Nu ontwaken ontdaan van gebaren en mijn vreugde als een grot

Voor de angst en het aas, voor altijd voor het kind

Onvrij,

O mijn verloren liefde kwam uit een goed huis;

Het graan dat deze kant op snelt vanaf de rand van de

Graf

Heeft een stem en een huis, en daar en hier moet je

Bank en huilen.

Rust buiten keuze in het door stof aangewezen graan,

Aan de borst opgeslagen met zeeën.

Geen terugkeer

Door de golven van de dikke straten noch die van het skelet

Dunne manieren.

Het graf en mijn kalme lichaam zijn gesloten voor jouw komst als

Steen,

En het eindeloze begin van wonderen lijdt open.