Seanair's Song - Dougie MacLean

From the island of the mountains

To the hills across argyll

With a heart that is so broken

With every weary mile

And he’ll never hear the whisper

Of his hebridean wind

Or the thunder of the ocean

As the minch comes tumbling in

He’s holding out

He’s holding out

On the frayed edge of time

On the borderline

And he rests the tired shepherd

Where the gentle devon flows

But inside there is a yearning

That no one really knows

And in the quiet of the evening

He would sing his island songs

For the ashes of his fathers

And the children of his sons

These chains have not been broken

And our freedom is not won

And though many words are spoken

We still wander weary on

And there are a hundred questions

And a thousand reasons why

But our answers they are somewhere

In the hebridean sky

Van het eiland van de bergen

Naar de heuvels aan de overkant van Argyll

Met een hart dat zo gebroken is

Met elke vermoeide mijl

En hij zal nooit het gefluister horen

Van zijn Hebreeuwse wind

Of de donder van de oceaan

Terwijl de minch naar binnen tuimelt

Hij houdt vol

Hij houdt vol

Aan de rafelige rand van de tijd

Op de grens

En hij laat de vermoeide herder rusten

Waar de zachte devon stroomt

Maar van binnen is er een verlangen

Dat weet niemand echt

En in de stilte van de avond

Hij zou zijn eilandliedjes zingen

Voor de as van zijn vaders

En de kinderen van zijn zonen

Deze kettingen zijn niet gebroken

En onze vrijheid is niet gewonnen

En hoewel er veel woorden worden gesproken

We dwalen nog steeds vermoeid door

En er zijn honderden vragen

En duizend redenen waarom

Maar onze antwoorden zijn ergens

In de Hebreeuwse lucht