Feel So Near - Dougie MacLean

You’ll find me sitting at this table

With my friend Fin and my friend John

My friend Murdaney tells us stories

Of things long gone, long gone

And we may take a glass together

The whisky makes it all so clear

It fires our dulled imaginations

And I feel so near, so near

I feel so near to the howling of the winds

I feel so near to the crashing of the waves

I feel so near to the flowers in the fields

I feel so near

The old man looks out to the islands

He says this place is endless thin

There’s no real distance here to mention

We might all fall in, all fall in

No distance to the spirits of the living

No distance to the spirits of the dead

And as he turned his eyes were shining

And he proudly said, proudly said

I feel so near to the howling of the winds

I feel so near to the crashing of the waves

I feel so near to the flowers in the fields

I feel so near

So we build our tower constructions

There to mark our place in time

We justify our great destructions

As on we climb, on we climb

Now the journey doesn’t seem to matter

The destination’s faded out

And gathering out along the headland

I hear the children shout, children shout

I feel so near to the howling of the winds

I feel so near to the crashing of the waves

I feel so near to the flowers in the fields

I feel so near

Je zult me ​​aan deze tafel zien zitten

Met mijn vriend Fin en mijn vriend John

Mijn vriend Murdaney vertelt ons verhalen

Van dingen die al lang voorbij zijn, zijn al lang voorbij

En we mogen samen een glaasje drinken

De whisky maakt het allemaal zo duidelijk

Het prikkelt onze afgestompte fantasie

En ik voel me zo dichtbij, zo dichtbij

Ik voel me zo dichtbij het gehuil van de wind

Ik voel me zo dichtbij het beuken van de golven

Ik voel me zo dicht bij de bloemen in de velden

Ik voel me zo dichtbij

De oude man kijkt uit over de eilanden

Hij zegt dat deze plek eindeloos dun is

Er is hier geen echte afstand om te vermelden

Misschien vallen we er allemaal in, vallen we er allemaal in

Geen afstand tot de geesten van de levenden

Geen afstand tot de geesten van de doden

En terwijl hij zich omdraaide, straalden zijn ogen

En hij zei trots, zei trots:

Ik voel me zo dichtbij het gehuil van de wind

Ik voel me zo dichtbij het beuken van de golven

Ik voel me zo dicht bij de bloemen in de velden

Ik voel me zo dichtbij

Dus bouwen we onze torenconstructies

Daar om onze plaats in de tijd te markeren

We rechtvaardigen onze grote vernietigingen

Zoals we klimmen, klimmen we verder

Nu lijkt de reis er niet meer toe te doen

De bestemming is vervaagd

En verzamelen langs de landtong

Ik hoor de kinderen schreeuwen, kinderen schreeuwen

Ik voel me zo dichtbij het gehuil van de wind

Ik voel me zo dichtbij het beuken van de golven

Ik voel me zo dicht bij de bloemen in de velden

Ik voel me zo dichtbij