Земля мечтаний - Дети лабиринта

Готов к отплытию корабль.

Как звезды океан мерцает,

Раскрыв пред взором свои дали,

Он нас к себе зовет и манит.

Родную землю оставляем,

Которая нам все прощала…

И ветер, парус раздувая,

Уносит прочь нас от причала.

Как скоро мы вернемся

не знает никто.

И нам лишь остается —

жить сегодняшним днем.

Рискуя, мы плывем вперед,

сквозь бури и тьму.

Мы верим в то, что найдем

вдали мечту свою.

И вот достигли, наконец,

Мы острова своих мечтаний

И счастью не было границ

От помутнения сознанья…

Хотелось нам всю жизнь отдать

Лишь праздности и наслажденью,

Тогда мы не могли понять,

Что остров грез — греха творенье.

И это все вдруг осознав,

мы поняли, как слепы были…

Ведь счастье наше было там,

откуда мы давно уплыли.

Вновь ветер дунул в паруса,

понес корабль наш обратно.

К земле, что все прощала нам,

и все давала безвозвратно…

Het schip is vaarklaar.

Als sterren fonkelt de oceaan

Opening voor je ogen gaf,

Hij roept ons en wenkt ons.

Ons geboorteland verlaten

Wie heeft ons alles vergeven...

En de wind, die het zeil blaast,

Het brengt ons weg van de pier.

Hoe snel zullen we terugkeren?

niemand weet.

En we zijn alleen nog over -

leef voor vandaag.

Risico's nemend, zwemmen we vooruit,

door storm en duisternis.

Wij geloven in wat we vinden

je droom weg.

En eindelijk zijn we bereikt

Wij zijn de eilanden van onze dromen

En geluk kende geen grenzen

Van wazig bewustzijn...

We wilden ons hele leven geven

Alleen luiheid en plezier,

Dan konden we het niet begrijpen

Dat het eiland van dromen een schepping van zonde is.

En plotseling beseffend dit alles,

realiseerden we ons hoe blind we waren...

Ons geluk was er tenslotte,

waarvan we allang zijn vertrokken.

Weer blies de wind in de zeilen,

droeg ons schip terug.

Naar het land dat ons alles vergaf,

en gaf alles onherroepelijk...