Последняя ночь - Дети лабиринта

Любые раны когда-то превращаются в шрамы…

Вчера мы были детьми, а сегодня мы стары,

А завтра всех нас примет земля в холод своих объятий навеки…

Меня ты знаешь лучше, чем кто-то другой,

Но ты не сможешь помочь мне унять эту боль,

И ты не в силах сыграть эту роль, в которой своею рукой

опустишь мне веки.

Вина кровавый рубин в моем сияет бокале.

Смотри, как нежно солнце прощается с нами,

Смотри, как сладко целует оно землю своими лучами на горизонте.

Ночные сумерки скроют на лицах морщины.

Ослабнут на наших душах тиски и зажимы.

И мы забудем в последнюю ночь ошибки, что совершили

на жизненном фронте.

Любые раны когда-то превращаются в шрамы…

Alle wonden zullen uiteindelijk littekens worden...

Gisteren waren we kinderen, en vandaag zijn we oud,

En morgen zal de aarde ons voor altijd in de kou van haar omhelzing nemen...

Je kent me beter dan wie dan ook

Maar je kunt me niet helpen deze pijn weg te nemen,

En je bent niet in staat om deze rol te spelen, waarin met je eigen hand

laat mijn oogleden zakken.

Wijn is een bloederige robijn in mijn glas schijnt.

Zie hoe zachtjes de zon afscheid van ons neemt,

Zie hoe lieflijk het de aarde kust met zijn stralen aan de horizon.

Nachtschemering zal de rimpels op de gezichten verbergen.

De bankschroef en klemmen op onze zielen zullen worden losgemaakt.

En we zullen op de laatste avond de fouten vergeten die we hebben gemaakt

op het levensfront.

Alle wonden zullen uiteindelijk littekens worden...